شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- وقتی می شنویم رد پای دولت قبل در آلودگی گوشت، خون، شیر خشک، برنج و آب و هوا کشف شده و تولید بنزین آلوده منجر به آلودگی های محیط زیست شده، از خودم می پرسم روابط عمومی دستگاه های مختلف در این مدت کجا بوده اند و در این زمینه چه کوتاهی‌هایی کرده اند که چنین اقدامات ناخوشایندی صورت گرفته است؟

و پرسش مهم تر این که آیا صرفا با تغییر دولت، این آسیب نیز پایان پذیرفته است و نمی تواند چنین آثار نامطلوبی دوباره اتفاق بیافتد؟

اصولا آیا روابط عمومی های کشور ما توانسته اند به مسئولیت خویش در پیشگیری از بروز مشکلاتی در چنین سطح وقوف یابند؟

و آیا توانسته اند به چنان سطحی از بلوغ برسند تا قادر باشند از بروز چنین مشکلات عظیم زیست محیطی در آینده پیشگیری کنند؟

و همچنین آیا جایگاه روابط عمومی در کشور ما به این حد رسیده است تا بتواند در موضوع های اساسی نقش آفرین و تعیین کننده و تاثیرگذار باشد؟

آیا روابط عمومی های ما مسئولیت بزرگ خود در شناخت و آگاهی از درد و رنج مردم و پیشگیری از بروز دردها و آسیب های اجتماعی شناخته اند؟ و برای ایفای چنین مسئولیت عظیمی، ساز و کارهای متناسب با آن را طراحی و اجرا کرده اند؟

اگر به رغم فعالیت صدها روابط عمومی در کشور شاهد واردات و توزیع گوشت آلوده، توزیع خون آلوده، واردات ۱۵ تن شیر خشک آلوده، واردات ۱۳ نوع برنج آلوده، بالا رفتن میزان نیترات آب شرب، تولید و توزیع بنزین های آلوده و آلوده شدن هوا هستیم، باید پرسید روابط عمومی‌های ما در کشور چه می کرده اند که چنین رویدادهای نامبارکی توانسته است شکل بگیرد؟

عیب و ایراد روابط عمومی های ما کجاست؟ و آیا چنین رویدادهایی امکان وقوع مجدد و چندباره ندارند؟

تا چه میزان مدیرمداری و شیفتگی سازمانی مسئولان روابط عمومی دستگاههای اجرایی و خدماتی در بروز چنین رویدادهای خطرناک و تاسف بار نقش داشته است؟

آیا با مروری بر این واقعیت های تلخ که در سایه بی توجهی یا کم توجهی به خرد جمعی و اتکا به رفتارهای فردی و غیرکارشناسی و نادیده گرفتن انتقادها و پیشنهادهای متخصصان و دلسوزان شکل گرفته است ، توانسته‌ایم کاستی های عملکرد روابط عمومی ها را شناسایی کرده و به طور اساسی این معضل را مرتفع کنیم؟

آیا روابط عمومی دستگاههای اجرایی ما ساز و کارهای لازم را برای شنیدن صدای مردم و مشتریان خود طراحی و اجرا کرده اند؟

آیا صدای مردم در سازمان های ما شنیده می شود؟

آیا گوش روابط عمومی‌های دستگاه های اجرایی و خدمت رسان شنواست؟

آیا خواست های واقعی مردم توسط هر دستگاه اجرایی شناسایی می شود؟

آیا برای شناسایی و تامین نیازهای منطقی مردم ساز و کار کارآمد و اثربحشی را در روابط عمومی ها پیاده کرده‌ایم؟

این پرسش ها و پرسش های فراوان مشابه دیگر می تواند توجه و همت مسئولان را به این سمت و سو سوق دهد تا برای پیشگیری از بروز مشکاتی نظیر آلودگی های گسترده زیست محیطی که از گوشت و آب و برنج گرفته تا بنزین و هوا رو در بر گرفته، با تقویت روابط عمومی ها و ایجاد ساز و کارهای مناسب و لازم در هر دستگاه برای شنیدن صدای واقعی مردم و شناسایی نیازها و انتظارات آنان اقدامات عاجل و شایسته ای را برنامه ریزی و اجرا کنند.

Emami41@yahoo.com
 

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)