شارا - شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران: جلسات اداري
شنبه، 2 بهمن 1400 - 00:13     کد خبر: 48716

گرچه «جلسۀ اداري» پديدۀ نسبتاً جديدي است، انسان‏ها از ديرباز براي اخذ تصميمات خود گردِ هم آمده ‏اند و شعرا و نويسندگان اَعمال آن‌ها را در آثارشان نقل كرده ‏اند. ايلياد، يكي از پايه‏ هاي ادب غرب، با جلسه آغاز مي‏ شود. هومر چنان به‌دقت رفتار آدم‏ ها در جلسات را نشان مي ‏دهد كه بزرگان مديريتِ امروز به گَرد پاي او هم نمي ‏رسند. راهي را كه هومر نشان مي‏ دهد آثار ادبي برجستۀ ديگر دنبال مي‏ كنند: آثار اصيل ادبيات غرب، دربارۀ نحوۀ ثمربخش ‏تركردن جلسات اداري، تعليمات فراواني دارند كه كسي به آن‏ها‏ توجه نكرده است.

 

شبكه اطلاع‌رساني روابط‌عمومي ايران (شارا)-|| جيمز سوروكي، اكونوميست ۱۸۴۳— قبلاً توليد مي‏‌كرديم، امروزه جلسه مي‏‌گذاريم. فقط در آمريكا هر روز چيزي در حدود ۵۰ ميليون جلسه برگزار مي‏‌شود. مديران ميانيِ ادارات و شركت‌‏ها هفته‏‌اي ۲۳ ساعت از وقت خود را در اين جلسات مي‌‏گذرانند، رقمي كه از دهۀ ۱۹۶۰ به اين‏ سو بيش از دوبرابر شده است.

 

در دهۀ ۱۹۸۰ كه كشورهاي غربي از «توليد» به صنايع «دانش ‏بنيان» تغيير رويه دادند و ظاهراً برگزاري نشست‏‌هاي فراوان ضرورت پيدا كرد، تعداد جلسات اداري به‌شدت افزايش يافت و در حالي‏ كه كرونا ادارات را (دستِ‏ كم موقتاً) به تعطيلي كشانده، اهميت اين جلسات را كه امروز در لپ ‏تاپ‏‌هايمان برگزار مي‏‌شود دوچندان كرده است. در دوران كرونا، بيشتر از گذشته، كه اين جلسات حضوري بود، وقت مان را صرف آن‏ها كرده‌‏ايم.

علي‏رغم اهميت فراوان اين جلسات در زندگي امروز، كمتر كسي دلِ خوشي از آن‏ها دارد. نظرسنجي‏ ها نشان مي ‏دهند دستِ‏ كم نيمي از جلساتي كه شركت مي‏ كنيم را بي‏ نتيجه مي ‏دانيم -آدم‏ هاي خسته ‏كنندۀ هميشگي يك ريز حرف مي ‏زنند، آن‏هايي كه چيزي براي گفتن دارند سخن نمي‏ گويند و درنهايت هم تصميم مهمي گرفته نمي‏ شود. در بسياري از ادارات، «جلسه» مَثلِ اعلايِ كاري ملال‌‏آور و اسباب اتلاف وقت است.

همين دلسردي از جلسات، بازار صنعت كوچكِ كتب مديريت را رونق بخشيده است، كتاب‏‌هايي مثل «چطور جلسات موفق برگزار كنيم»، «طراحي جلسه»، و «مرگ در اثر جلسه: حكايتي دربارۀ رياست» كه اختصاصاً به حل مشكلي مي‏‌پردازند كه، به قول يكي از نويسندگان، «شاق‏‌ترين مسئلۀ كسب‏‌و‏كار» است.

 

 نتايج تحقيقي نشان مي‏‌دهد رؤساي جلسات، عموماً، بين يك‏ تا دوسوم وقتِ جلسه را خودشان صحبت مي‌‏كنند. بنا به گفتۀ نويسندگان اين تحقيق، «حتي در دانماركِ مساوات‏‌طلب هم بسيار به‌‏ندرت مشاهده كرده‌‏ايم كه حاضران در جلسات، آن‏‌طور كه دل‌شان مي‏‌خواهد، حق صحبت رؤساي‌شان را به چالش كشيده باشند».

 

همۀ ما گاهي ديده‌‏ايم كه بعضي‌‏ها نوك جمع را مي‏‌چينند و جلسه را در دست مي‏‌گيرند -و معمولاً آن‏هايي كه اول شروع به سخن‌گفتن مي‏ كنند و پي‌درپي حرف مي‌‏زنند تأثير بسيار قابل‌‏توجهي بر جريان مذاكره مي‏‌گذارند. افراد حاضر در جلسات، بيشتر اوقات، از كساني كه عاشق زنگ صداي خودشان هستند و زياد حرف مي‏‌زنند خوش شان نمي‌‏آيد، ولي عموماً از آن‏ها حرف‏‌شنوي دارند: معمولاً آن‏ها را تأثيرگذار مي‏‌دانند. پرچانگي اين اشخاص در جريان جلسه شديدتر هم مي‌‏شود. مطالعات نشان مي‌‏دهند هر چه افراد در جلسات بيشتر حرف بزنند، بيشتر احتمال دارد ديگران از آن‏ها سؤال بپرسند. ظاهراً فرض ما اين است كسي كه صحبت مي‌‏كند حرفي براي گفتن دارد.

 

مشكل عدم مديريتِ جلسات فقط اين نيست كه نظرات افرادِ ساكت ‏تر شنيده نمي‏‌شود، بلكه در كمال تعجب ممكن است هيچ مطلب تازه‌‏اي را هم ياد نگيريد. گارولد استاسر، روان‌شناس اجتماعي، ثابت كرده وقتي جلسه بي‏‌نظم باشد گفت‌وگوها معمولاً تكرار مكررات خواهند بود. جلساتِ بي‌‏قاعده و قانون، همان‏‌طور كه خوكچه هم بالاخره فهميد، نتيجه‌‏اي جز تحكيم نظرات افراد قدرتمندتر ندارند. تنها با صدف حلزوني نمي‏‌توان تمدن بشر را نجات داد يا قلب تاريك انسان را روشنايي بخشيد.

 

 

ترجمۀ: عرفان قادري

مرجع: Economist 1843

منبع فارسي: https://tarjomaan.com

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


پیامک - فیس بوک - تویتر
نسخه اصلی - برگشت به خبرها