شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- مطالعه روزانه فعاليت هاي انجمن هاي روابط عمومي در جهان، و مقايسه شرايط كشورهاي ديگر با كشور خودمان مرا به نوشتن يادداشتي در اين باره واداشت.

بسياري از اهالي روابط عمومي از انجمن هاي روابط عمومي پيامك هايي دريافت مي كنند كه آنها را به شركت در مناسبت هاي مختلف فراخواني مي كنند. برخي از دانشجويان و فارغ التحصيلان رشته هاي روابط عمومي و علوم ارتباطات كه به اين رشته علاقه دارند، براي آشنايي با حوزه كاري رشته روابط عمومي از جلسات اين انجمن ها استفاده مي كنند، اما سوال اين است كه آيا انجمن روابط عمومي يعني جلسات ماهانه؟ آيا انجمن روابط عمومي يعني چاپ يك نشريه؟ آيا انجمن روابط عمومي يعني حمايت از برنامه هاي روابط عمومي؟ و آيا انجمن روابط عمومي يعني دور هم نشستن چند مسئول روابط عمومي؟ در واقع آيا انجمن روابط عمومي به عنوان يك نهاد كه تصديگر نقش خطير ترويج روابط عمومي به شيوه صحيح را بر عهده دارد، تنها با اين كارها مي تواند وظيفه خود را عملي كند؟

در واقع اين سوالات و سوالات بيشماري ديگري كه در اين خصوص مطرح مي شود، نقش اين نهاد را براي مخاطبانش بسيار كمرنگ تر از آنچه از آن انتظار مي رود، نشان مي دهد. انجمن هاي روابط عمومي در ايران اگرچه امروز براي بسياري از اهالي روابط عمومي شناخته شده اند، اما هيچ فعاليتي كه بتواند زمينه توسعه علمي و اجرايي روابط عمومي را در كشور فراهم كنند انجام نمي دهند و به تعبير بنده، كورسويي هستند از ظلمات روابط عمومي كشور!

شايد اين بدين دليل باشد كه انجمن هاي روابط عمومي در ايران هيچ پشتوانه اجرايي ندارند و تنها مجموعه هايي مملو از جلسات بي ثمر باشند، كه معلوم نيست چه هدفي را دنبال مي كنند.

اگر انجمن هاي روابط عمومي در ايران مي خواستند كاري انجام دهند، مي توانستند به عنوان نهاد واسط ميان شركت ها، موسسات و سازمان ها و نهادهاي آموزشي گام هاي خوبي بردارند، اما متاسفانه اين ارتباط هنوز به خوبي ميان نهادهاي علمي و آكادميك و نهادهاي اجرايي برقرار نشده است.

شكاف ميان نهادهاي اجرايي، دولتي و آموزشي مي تواند روابط عمومي را در كشور به پويايي برساند و اين وظيفه با نهايت ضعف انجمن هاي روابط عمومي مواجه شده است و اگر چه نمي توان نقش خنثاي دانشگاه هاي دولتي و آزاد را براي برقراري اين ارتباط ناديده گرفت، اما قطعا راهكارهايي براي اين داستان وجود دارد كه هنوز به كار گرفته نشده اند.

ارتباط انجمن هاي روابط عمومي در ايران، همچنين با نهادهاي قانون گذار در كشور بسيار ضعيف ارزيابي مي شود. با گذشت 60 سال از ورود رشته روابط عمومي به ايران و با وجود تمام زير بناهاي مناسب قانوني براي خصوصي سازي نهادهاي دولتي، هنوز بخش روابط عمومي تنها حلقه چسبيده به بدنه سازمان هاي دولتي است و به نظر مي رسد اين مساله تا حدودي به خاطر عدم امكان تاسيس كانون ها و آژانس هاي روابط عمومي در ايران باشد.

اگر بخواهم مثالي براي اين حقيقت ارائه كنم مي توانم به زبان عاميانه بگويم: اگر به بقالي هايي كه از 60 سال پيش تاكنون در كشور فعاليت كرده اند سر بزنيد، مشاهده مي كنيد كه غالب آنها به سوپر ماركت هاي لوكس تبديل شده اند كه هيچ شباهتي به بقالي هاي گذشته ندارند و اين به دليل منافع مالي است كه به طور مستقيم نسيب شاغلين در اين حرفه شده است. اما روابط عمومي به دليل وابستگي بيش از اندازه اش به دولت و بودجه هايي كه بدون در نظر گرفتن ميزان ارزش افزوده حاصل به آن اختصاص داده مي شود، هيچ رشد چشمگيري نداشته است. اين مساله را مي توانيد در مقايسه روابط عمومي هاي كشور با روابط عمومي ها در ساير كشورها و رشد بقالي هاي كشور در مقايسه با بقالي هاي ساير كشورها به خوبي دريابيد.

در اين ميان انجمن هاي روابط عمومي به عنوان نهادهايي كه از دل روابط عمومي هاي كشور جوشيده اند و مي توانند سهم بسزايي در تغييراتي كه بايستي در قانون براي ايجاد آژانس هاي خصوصي روابط عمومي صورت بگيرد، داشته باشند اما متاسفانه تا كنون صدايي اين نهاد بلند نشده و يا اگر بلند شده شنيده نشده است!

خمودگي انجمن هاي روابط عمومي از جهتي به دليل ماهيت مستقل اين نهادها و عدم وابستگي به شركت ها، موسسات و سازمان هاي بزرگ است. متاسفانه در ايران، نگاهي غير اقتصادي به روابط عمومي وجود دارد و همين مساله سبب شده است كه انجمن هاي روابط عمومي در كشور به اندازه كافي درآمد نداشته باشند كه بتواند فعاليت هاي گسترده آموزشي و علمي را سازماندهي كنند.

اميد كه با گذشت زمان اين مساله حل شود. منتظر پيشنهادها و انتقادات شما هستيم.

منبع مرجع: شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)