شاره

شبكه اطلاع‌رساني روابط‌عمومي ايران (شارا)-|| هفدهمين كنفرانس بين المللي روابط عمومي، توسط موسسه كارگزار روابط عمومي و با مديريت و درايت هرچه تمامتر جناب آقاي مهدي باقريان، فعال و تلاشگر عرصه روابط عمومي و ارتباطات كشور در تهران برگزار شد.
 

مقدمه 

حدود يكصد سال از تولد و پيدايش روابط عمومي يا همان هنر هشتم مي گذرد. روابط عمومي يك حرفه و فن ميان رشته اي است كه كارشناس و متخصص آن با حوزه هايي نظير رفتار سازماني – جامعه شناسي – روان شناسي – مديريت و... در جهت انجام بهتر ماموريت ها و وظايف آشنايي پيدا مي كند.

در باب اهميت، جايگاه و نقش روابط عمومي در دنيا همين بس كه علاوه بر آنكه روابط عمومي جزو مشاغل سخت و پر استرس مي باشد در عين حال در زمره مشاغل با درآمد بالا و لاكچري نيز محسوب مي شود. به عبارت ديگر، روابط عمومي يك رشته و تخصص ""همه جا بدرد بخور"" است و فقط بايد قدر و منزلت آن‌را درك كرد و تحويلش گرفت. بعد از انقلاب اسلامي ايران و در طول چهل سال گذشته به جرات مي‌توان گفت كه هيچ دولتي آن‌چنان كه بايد و شايد به جايگاه روابط عمومي اهميت لازم و كافي را نداده است.

يك علت مهم اين نقيصه اين بوده كه ما بعد از پيروزي انقلاب، بلافاصله درگير هشت سال جنگ تحميلي شده و بعد آن نيز شديدا دغدغه سازندگي هاي بعد جنگ و رفع خرابي ها را داشتيم كه اين فرآيند خودش بيش از بيست سال را در برمي گيرد. بعد از جنگ و سازندگي ها و رفع مشكلات مربوط به آسيب هاي جنگي، وارد عرصه فرهنگي و توسعه سياسي و مفاهيمي نظير آزادي هاي فردي و مطبوعاتي، گفتگو و تعامل، عدالت و ... شديم و متاسفانه تا به امروز به قدر لازم و كافي نتوانسته ايم كه با فراغ بال به موضوع روابط عمومي در كشور بپردازيم. قاعدتا هر رشته و تخصص و حرفه اي، يك متولي مي بايست داشته باشد. مثلا متولي آب و برق كشور وزارت نيرو و متولي ورزش، وزارت ورزش و جوانان و متولي كشاورزان  وزارت جهاد كشاورزي است.

قاعدتا متولي و پرچمدار ضبط و ربط روابط عمومي در كشور نيز مي بايست وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي باشد. با كمال تاسف و تاثر، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي حق توليت خود بر روابط عمومي را تاكنون به هيچ وجه ادا و اجرا نكرده و اين خلا وظيفه‌اي مشهود را بخش خصوصي با شوق و رغبت و علاقه به اجرا گذارده است. با آنكه بخش خصوصي در طول بيست ساله اخير عهده‌دار كار دولتمردان در ارتباط با روابط عمومي بوده اما متاسفانه دولت در اين زمينه به بخش خصوصي هيچ كمكي نكرده و به طرز معناداري به گوشه اي خزيده، چرا كه دولت، نه تشكر و تقديري از بخش خصوصي نموده و نه بودجه و حمايت و همفكري در اين زمينه ارايه كرده است.

بخشنامه ها و تصويب‌نامه‌هاي هيات وزيران و سازمان امور اداري و استخدامي كشور و... با موضوع روابط عمومي شايد به تعداد انگشتان دست هم نمي رسد و اين نمايانگر آن است كه روابط عمومي، جزو دغدغه هاي سيستم حكمراني كشور نيست. در طول بيست سال گذشته ما شاهديم كه عمدتا و مشخصا سه نفر (بخش خصوصي) هستند كه دغدغه‌مند پرداختن به روابط عمومي بوده و هستند كه عبارتند از:

 1 – جناب آقاي هوشمند سفيدي با برگزاري سمپوزيوم بين المللي روابط عمومي

2 – جناب آقاي مهدي باقريان با برگزاري كنفرانس بين المللي روابط عمومي ايران

 3 – جناب آقاي امير عباس تقي پور با برگزاري همايش بين المللي روابط عمومي الكترونيك

هر يك از اين عزيزان تلاشگر و زحمتكش، به هر نيت و با هر هدفي ولو منفعت طلبانه، هر كدام حدود 15 ( كمتر يا بيشتر ) همايش را با موضوعات مختلف روابط عمومي برگزار كرده اند. اگر در هر همايش، 10 مقاله خوب و بروز ارايه شده باشد ما به عدد 150 مقاله علمي كاربردي مي رسيم كه واقعا عدد درشت و راهگشايي است. اما حقيقت تلخ ماجرا آن است كه دولتمردان هيچ استفاده موثر و راهگشايي از اين 150 مقاله نداشته اند و اين مقالات خوب در هيچ كتاب درسي و و دانشگاهي و هيچ برنامه تلويزيوني و هيچ اثر ماندگاري ثبت و ضبط نشده است.

فاجعه آميزتر وقتي است كه دولتمردان بويژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي هيچ مراسم و جلسه تقدير و تشكري از اين سه بزرگوار كه در واقع بار دولت را بر دوش كشيده اند ترتيب نداده است. حال اگر دولت، خودش اين 15 همايش ( 45 همايش در مجموع ) را برگزار كرده بود آن‌چنان آن‌را بزرگنمايي مي‌كرد و آن‌چنان در كتابچه هاي رنگي با كاغذ گلاسه چاپ و منتشر مي كرد كه گوش فلك، كر شده بود.

ملاحظه مي كنيد كه وضعيت چقدر تاسف انگيز و غمبار است و حقيقتا دولت بايستي در اين خصوص بخاطر همه تقصيرات خويش و كمبودها، پاسخگو و عذر خواه عموم باشد (البته بعيد است چنين اتفاق مباركي رخ دهد). هوشمند سفيدي و مهدي باقريان و امير عباس تقي پور، قهرمانان و پيشگامان جان بر كف تلاش در راه زنده نگاه داشتن جايگاه روابط عمومي در اين مرز و بوم هستند كه بايد به آنها مدال افتخار و.... تعلق بگيرد. اين سه نفر به زمين و زمان جايزه و مدال و لوح و هديه داده اند، اما دريغ از آنكه يك بار، دولتمردان با يك تقدير نامه ساده، عرض خدا قوتي به آنها داشته باشند. اين خيلي غم انگيز است.

نگارنده اين سطور، به عنوان يك معلم دلسوز عرصه روابط عمومي و ارتباطات كشور و يك پيشكسوت كه سالها دل در گرو روابط عمومي داشته و دارم، خداوند متعال را شاهد و ناظر مي گيرم كه هيچ وابستگي از روي هيجان يا تعصب صرف نسبت به اين آقايان نداشته و ندارم و قطعا اين مطالب را به سفارش و توصيه كسي نمي نويسم بلكه از بعد انسانيت و حق مداري و حق گويي و به عنوان يك شهروند مسيوليت پذير ، وظيفه خود مي دانستم تا لا اقل ابعاد اين موضوع براي مخاطبان تبيين و روشن گردد تا ديگران بخاطر كم كاري هاي خود آدرس غلط به مردم و ذينفعان ندهند.

شما فكر كنيد كه آقايان: هوشمند سفيدي - مهدي باقريان و امير عباس تقي پور، اين 150 همايش را برگزار نمي كردند. واقعا و انصافا كدام ارگان دولتي و كدام وزير ارشاد و كدام دولت، همت داشت كه چنين گام هاي جسورانه، ماندگار، ارزشمند و منظمي را بردارد.؟!؟!؟ پس اگر كمي انصاف داشته باشيم نتيجه مي‌گيريم كه همگان بايد قدردان زحمات و تلاش هاي اين سه عزيز گرانقدر باشيم.

حداقل كاري كه دولتمردان بايد ضمن قدرشناسي از اين اساتيد بنمايد آن است كه از تجربه، تخصص و ديدگاه‌هاي‌شان به عنوان مشاوري امين و دلسوز و كاربلد استفاده نمايد (البته بعيد مي دانم دولت، چنين همتي داشته باشد). اميدوارم دولت سيزدهم بدور از هرگونه نحسي عدد سيزده، براي روابط عمومي كاري كند كارستان.

هفدهمين كنفرانس بين المللي روابط عمومي با وجود ويروس منحوس كرونا در حالي در آخرين روزهاي سال 1399 با رعايت پروتكل هاي بهداشتي و به صورت مجازي و حقيقي برگزار شد (به عنوان يك تجربه جديد) كه همچون گذشته جاي دولت و حمايت آن واقعا خالي بود.

آرزويم در پايان اين سطور، همانا آرزوي سلامتي مردم دنيا و برگشت به زندگي عادي است و اميدوارم بزودي اين سه عزيز را در آغوش گرفته و خدا قوت جانانه اي خدمت شان داشته باشيم.

تا چه قبول افتد و چه در نظر آيد.

از: حسن خسروي
- دانش آموخته دكتري تخصصي مديريت منابع انساني
- مولف كتاب روابط عمومي و ارتباطات
– عضو هيات مديره انجمن روابط عمومي ايران
 12 اسفند 1399