شارا- همه درباره «ارتباط» سخن مي گويند. آيا ارتباط چيز تازه اي است؟ مگر بشر از روز نخست ارتباط نداشته و اساسا ارتباط داشتن جزو عناصر مهم زندگي اجتماعي نيست؟

آن چه كه شايد در اين زمينه تازه است كشف حقيقتي بسيار زير پا افتاده است، روشن شدن اين مساله، كه در ارتباطات «گيرنده پيام»[1] لااقل به اندازه فرستنده آن مهم است.

تا چندي پيش ارتباطات فقط از لحاظ فرستنده و سازنده خبر مورد توجه بود. سخنراني كه نطق ايراد مي كرد، مولفي كه كتابي مي نوشت، شهرياري كه فرماني را توشيح مي كرد، البته همه گرم كار «ارتباطي» خويش بودند. در دوران ارتباطات يعني در روزگار ما مهمترين سوال اين است: چه كساني اين نطق را مي شنوند، آن كتاب را مي خوانند و يا فرمان را درك مي كنند؟ به علت اين كه فرستنده پيام و خود پيام نقش هاي اول و دوم را داشت، در كتاب هاي مربوط به ارتباطات همه صحبت اين بود كه چگونه بايد سخن گفت، تا چه حد بلند و يا شمرده، چگونه بايد نوشت و چگونه بايد چاپ كرد. البته منكر اهميت اين نكات نمي توان شد. توجه اين دقايق بر تاثير پيام مي افزايد لكن عناصري كه سرنوشت پيامي را تعيين مي كند جز اين هاست. مهمترين شخصيت داستان به اصطلاح در آن سوي خط قرار دارد: گيرنده پيام. روزي كه اين عنصر كشف شد روابط عمومي قدم در مرحله تكامل نهاد.

اگر گيرنده پيام مشخص بشود و مامور روابط عمومي بداند پيام وي چگونه تلقي خواهد گشت آنگاه با اطمينان وسيله مناسب را انتخاب خواهد كرد.