شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)-|| من مي خواهم پيام امسال را به موضوع داستان پردازي اختصاص دهم، زيرا معتقدم داستانها به ما كمك مي كنند تا ريشه هاي خود را كشف كنيم و قدرت لازم براي حركت به جلو را با هم داشته باشيم. ما به يك داستان انساني احتياج داريم كه بتواند از خود و زيبايي هاي اطرافمان صحبت كند. روايتي كه مي تواند دنياي ما و اتفاقات آن را با نگاهي دلپذير در نظر بگيرد. روايتي كه مي تواند به ما بگويد ما بخشي از صفحه زنده و بهم پيوسته جهان هستي هستيم.

1. داستان بافي

انسان ها، داستان گرا هستند. داستانها بر زندگي ما تأثير مي گذارند، چه در قالب داستان هاي پري، چه رمان ها، فيلم ها، آهنگ ها، اخبار، حتي اگر هميشه آنرا درك نكنيم. اغلب ما تصميم مي گيريم كه بر اساس شخصيت ها و داستانهايي كه خودمان ساخته ايم چه درست يا نادرست، داستان بافي كنيم. داستانها، اعتقادات و رفتارهاي ما را شكل مي دهند. آنها مي توانند به ما در درك و برقراري ارتباط به ما كمك كنند.

انسان ها داستان نويس هستند زيرا ما درگير فرآيندي از رشد مداوم هستيم، خودمان را كشف مي كنيم و در مليله روزهاي زندگي غني مي شويم.

2. همه داستان ها، داستان هاي خوبي نيستند

ما حتي نمي توانيم درك كنيم كه چقدر حريص شده ايم و به خاطر پچ پچ و شايعات، به چه ميزان خشونت و دروغ را مصرف مي كنيم. غالباً در بسترهاي ارتباطي، به جاي داستانهاي سازنده اي كه به تقويت روابط اجتماعي و بافت فرهنگي كمك مي كند، داستانهاي مخرب و تحريك آميزي پيدا مي كنيم كه موضوعات شكننده اي را كه ما را به عنوان يك جامعه به هم وصل مي كند، مي شكند. با تكه تكه كردن اطلاعات غيرقابل تأييد، تكرار استدلال هاي ممنوع و تحريك آميز، ارسال پيام هاي نفرت انگيز، ما به بافتن تاريخ بشريت كمكي نمي كنيم بلكه در عوض ديگران را از عزت خود سلب مي كنيم.

در عصري كه جعل و جدال به طرز فزاينده اي پيچيده تر مي شود، ما به خرد نياز داريم تا بتوانيم از آن استقبال كنيم و داستانهاي زيبا، واقعي و خوب را خلق كنيم. براي رد داستانهاي دروغين و شيطاني، به شجاعت نياز داريم. براي كشف داستانهايي كه به ما كمك مي كنند موضوع را در ميان مشكلات بسيار امروز از بين نبريم، نياز به صبر و حوصله و تفكر داريم. ما به داستانهايي احتياج داريم كه حقيقت را به ما  نشان مي دهند.

4- داستاني هميشه سبز

داستان تك تك ما بخشي از هر داستان عالي مي شود. هنگامي كه عشق را بخشي از داستانهاي روزانه خود قرار مي دهيم، هنگامي كه ما با رحمت، مليله روزهاي خود را مي بافيم، به صفحه ديگري مي پردازيم. ما ديگر با پشيماني و غم و اندوه، به يك خاطره ناسالم كه قلب ما را به درد مي آورد، گره نمي خوريم. بلكه، با گشودن خود به ديگران، خود را به همان چشم انداز داستان نويس بزرگ باز مي كنيم. حتي اگر سابقه وقايع يكسان باقي بماند، معني و چشم انداز هميشه در حال تغيير هستند.