شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)-|| نجوا عالمي ۲۵ سال دارد. او امسال برنده جايزه بين المللي پرانگر كشور سوئد شد. نجوا پنج سال است كه وارد حرفه خبرنگاري شده و سه سال است كه با تلويزيون زن در كابل كار مي‌كند. اين جايزه بين‌المللي به كساني داده مي‌شود كه در زمينه آزادي بيان، حقوق بشر، حقوق كودكان و زنان كار مي‌كند و كارش تاثير بر خود و جامعه‌اش دارد.
 
 او مي‌گويد به حرفه خبرنگاري از دوران كودكي علاقه داشته ولي وقتي كه به سن نوجواني رسيد علاقه مندي‌اش به اين رشته بيشتر شده زيرا تفاوت زندگي خودش را با زندگي زناني كه در كتاب‌ها خوانده بود مقايسه مي‌كرد و مسايلي را كه در جامعه با آن روبرو مي‌شد، برايش آزار دهنده بود.
 
 عالمي مي‌گويد كه قوانين و محدوديت‌هايي كه از طرف اجتماع بر زنان افغان قبولانده شده، او را اذيت مي‌كرد و اين روند باعث شد كه در صدد اين شود كه چگونه درِ اميد را براي خود و زناني كه دراطرافش زندگي مي‌كردند، باز كند.
 
 او از ولايت بدخشان در شمال شرق افغانستان است. مي‌گويد: "وقتي بزرگ شدم، تُن خنده‌هايم براي مردان اطرافم گناه پنداشته مي‌شد و اين برايم آزار دهنده بود."
 
 او مي‌گويد كه در اين زمان بود، وقتي به خانه مهمان مي‌آمد، "بايد صدايم را در گلو خفه مي‌كردم، بخاطر اينكه مهمانان مرد صدايم را نشنوند."
 
 عالمي مي‌گويد وقتي با خانواده پيشنهاد كرده كه مي‌خواهد خبرنگار شود، جواب منفي بوده، خانواده‌ و نزديكانش "رسانه را جاي امن براي يك دختر نمي‌دانستند." آنان معتقد بودند كه دختر خوب در يك رسانه كار نمي‌كند.
 
 او مي‌گويد براي اينكه خبرنگار شود مسير دشواري را طي كرده تا به اين مرحله رسيده است. حتي در طول پنج سال گذشته كه با رسانه‌ها كار را آغاز كرد نيز مشكلات و موانع زيادي را پشت سر گذاشته است. مشكلاتي كه چند بار باعث شد تا مرز استعفا پيش برود ولي او تسليم نشده است.
 
 عالمي در رشته شيمي در يكي از دانشگاه‌هاي كابل درس خوانده، مي‌گويد كه در روز جشن فراغتش براي اينكه خانواده‌اش را متقاعد كند تا به او اجازه بدهد كه حرفه خبرنگاري را در پيش گيرد، خود مجري برنامه شده و بعد از اجرايش خانواده او به قابليت‌هايش براي كار در رسانه‌ها قانع شده است.
 
 او مي‌گويد كه در كل خبرنگاران افغانستان با چالش‌هاي امنيتي و ساير مشكلات درگيرند ولي خبرنگاران زن در كنار موارد اشاره شده با افكار منفي مردم، افكاري كه زنان را عنوان 'جنس دوم' مي‌شناسند و حتي بيرون شدن از خانه را براي آنان جايز نمي‌داند، مواجه هستند.
 
 به گفته او خبرنگاران زن در افغانستان با افكار مردم مي‌جنگند، افكاري كه به زنان حق انساني و بشري قايل نيستند. او مي‌گويد كه در جامعه افغانستان در هر ثانيه شماري به كار زنان خبرنگار "نه" مي‌گويد و از هر طريق آنان را سركوب مي‌كند. به قول او كار در اين جامعه شجاعت مي‌خواهد.
 
 نجوا معتقد است كه مشكلات خبرنگاران زن از خانواده، اجتماع، منابع اطلاعاتي، قوانين كار و محيط كار شروع مي‌شود.
 
 او مي‌گويد كه داستان زندگي من نمايندگي از تمام خبرنگاران و بخصوص خبرنگاران زن افغان مي‌كند. در كل داستان زندگي من داستان زندگي زن افغان است.
 
 اين خبرنگار افغان راجع به كارش مي‌گويد كه من بيشتر به موضوعات زنان ‌پرداختم، موضوعاتي كه در اجتماع شرم پنداشته مي‌شود، همانند تغييرات فيزيكي بدن دختران در دوران بلوغ و حتي مسايل اجتماعي ديگر كه در اين كشور تابو بودند.
 
 نجوا وقتي كه كلاس دوم بود، به دليل صدمه فيزيكي، حافظه‌اش را مدتي از دست داد و زماني نيز در كُما بود. او مي‌گويد كه بعد از اينكه از كُما خارج شد تا مدت‌ها قادر نبوده خواندن و نوشتن را ياد بگيرد. او مي‌گويد كه براي فايق آمدن بر اين مشكل به باغي در بدخشان مي‌رفته و با خودش تمرين مي‌كرده ‌است، مشكلات زيادي را طي كرده تا توان خواندن و نوشتنش دوباره برگشته است.
 
 به گزارش بي سي، وي مي‌گويد "علاقه داشتم كتاب بخوانم. در زمان ظرف شستن و جارو كردن خانه دغدغه خبرنگاري داشتم و اين دغدغه به يك عشق بزرگ تبديل شد و در نهايت خبرنگاري را شروع كردم."