شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- 19 آذرماه امسال شاهد برگزاري چهاردهمين كنفرانس بين المللي روابط عمومي ايران در تهران بوديم.

اين كنفرانس را مي توان بعنوان اولين اتفاق درحوزه روابط عمومي دانست كه به مدت بيش از يك دهه برگزار مي شود و شاهد حضور اساتيد برجسته جهان در اين گردهمائي بوديم.

با انديشيدن به چهارده سال كارنامه برگزاري اين گردهمائي و كنفرانسهايي نظير آن پي به اراده برگزاركنندگان اين گونه گردهمائي ها مي بريم اراده اي كه جز عشق وعلاقه به حوزه روابط عمومي چيز ديگري نمي تواند باشد.

شايد موضوعي كه باعث شد اين مطالب را بنويسم صحبت هايي بود كه در اينگونه همايش ها گاها شنيده مي شود تصميم گرفتم بعنوان كسي كه به مدت هشت سال مسئول اجراي اين كنفرانسها بودم، نقدي بر اين گونه گردهمائي ها بنويسم.

شايد بتوان گفت هر فعلي كه انجام مي شود داراي نقاط قوت وضعفي هست و برگزاري گردهمائي هاي روابط عمومي از اين قضيه مستثنا نمي باشند.

قبل از اينكه به اين مطالب اشاره كنم نظري كوتاه به جايگاه وكاركرد روابط عمومي در پانزده سال گذشته كنيم. بياد داريم پارچه نويسي ها وتوليد خبر و ساخت بولتن هاي خبري و توزيع شيريني وخرما در مناسبت هاي مختلف و در نهايت حضور در نمايشگاه ها و به لحاظ نيروي انساني هم جايگاه مشخصي نداشت. كمتر كارمند روابط عمومي بود كه با تحصيلات مرتبط در اين بخش خطير فعاليت داشت. اغلب كاركناني كه در بخش هاي مختلف سازمان دچار چالش بودند به اين بخش انتقال و يا به عبارت بهتر تبعيد مي شدند.

اما امروز وضعيت روابط عمومي ها قابل قياس با آن زمان نيست. امروز روابط عمومي ها از جايگاه ويژه اي برخوردارند و داراي شان و منزلت خاصي هستند و اگر در برخي موارد از جايگاه ويژه اي برخوردار نيستند بايستي اين موضوع را از كاركنان روابط عمومي آن سازمان پرسيد كه براي ارتقاء جايگاه سازماني خود چه تلاشي صورت داده اند؟

گردهمائي هاي روابط عمومي از سال 1383 در قالب كنفرانس بين المللي روابط عمومي ايران آغاز شد و سپس و بعد از آن سمپوزيوم بين المللي روابط عمومي و همايش روابط عمومي الكترونيك هم برگزار شدند كه در اين جريان شاهد حضور روساي جمهور، روساي مجلس، نمايندگان مجلس، وزراء، مشاورين رييس جمهور، روساي سازمانها، مديران عامل بانكها، شهرداران پايتخت و بسياري از مقامات عالي رتبه كشور بوديم كه دراين ميان حضور اساتيد داخل و خارج از كشور بر ارتقاء علمي آن مي افزود كه خود سرآغاز خيزش، رنسانس و شكوفايي بسياري از جريان هاي اين حوزه بود.

به عبارت ديگر انتشار صدها جلد كتاب، ارائه بسياري از مقالات علمي با موضوعات تخصصي روابط عمومي، برگزاري دوره هاي آموزشي خارج از كشور، تاسيس انجمنهاي روابط عمومي، راه اندازي چندين پايگاه اطلاع رساني در اين حوزه، تكامل شركت هاي تخصصي روابط عمومي، تهيه برنامه هاي راديوئي، ايجاد رشته روابط عمومي در دانشگاه ها و فعاليت ده ها كانال با موضوعات تخصصي روابط عمومي را مي توان حاصل چهارده سال تلاش بي وقفه مرداني دانست كه شبانروز براي اعتلاي روابط عمومي ايران تلاش نموده اند و به شاغلان اين حوزه كمك كرده اند كه درك عميق تري از وضع و وزن امرور صنعت روابط عمومي در جهان داشته باشند و براي آنها پلي بسازند كه فرصت هاي جديدي بدست آورند.

امروزه اگر روابط عمومي ها تا سطح مشاوران عالي سازمانها بعنوان سخنگوي سازمان معرفي و انتخاب مي شوند، بايستي سپاسگزار اساتيد و تلاشگران اين حوزه باشيم چراكه اين گردهمائي ها وحضور اساتيد و مسئولين كشوري وآشنائي آنان با وظايف حساس اين قشر باعث شد تا امروز شاهد فراخوان گزينش مدير روابط عمومي توانمند در وزارتخانه كشورمان باشيم و اين موضوع براهميت انتخاب مديري شايسته براي هر سازماني محرز شده است.

البته اين گونه همايشها داراي نقاط ضعفي نيز هستند استفاده از موضوعات كاربردي شايد بتواند برجذابيت محتواي اينگونه همايشها بيفزايد چراكه حضور افراد جديد در هر سال باعث ترغيب بيشتر آنان مي شود تا مطالب سخت وسنگين.

با توجه به فعال بودن كاركنان روابط عمومي ها نسبت به كاركنان ساير بخشها مي بايست در نحوه ارائه مطالب اينگونه همايش ها تنوع ايجاد نمود تا بيشتر مباحث ملموس تر شود. ازسوي ديگر به دليل اينكه برخي از اين گردهمائي ها عنوان بين المللي را يدك مي كشند مي بايست ترتيبي اتخاذ نمايند كه اساتيد مطرح اين حوزه حضور و ارائه مقالات با موضوعات روز را ارائه نمايند و فقط به عنوان استاد خارجي اكتفا ننمايند.

معرفي اين كنفرانس ها در مجامع جهاني يا حتي الامكان در حوزه كشورهاي همسايه نظير افغانستان، تركيه، پاكستان وكشورهاي حوزه خليج فارس جهت ثبت نام وحضور كارشناسان روابط عمومي از ديگر مواردي است مي توان به آن اشاره نمود.

و در پايان كنفرانسهاي روابط عمومي يك اجماع تخصصي در سطح كشور مي باشد كه ميبايست در هريك از اين گردهمائي ها به يكي از موضوعاتي چون تصويب سختي كار در مجلس ( بعنوان چهارمين شغل پراسترس جهان) كه بلحاظ ساختاري كاركنان روابط عمومي را تهديد مي كند در قالب قطعنامه اشاره نمود و از اين اجماع همگرائي فكري را طلب كرد و از دستگاه هاي مربوطه پاسخ و نتيجه را مطالبه نمايند و از كاركرد منفعلانه دوري كنند.

حال با بخشي از ضرورت برگزاري اين گردهمائي ها آشنا شديم وسوال اينجاست كه براي برگزاري آن دولتها نبايستي برنامه ريزي منسجمي داشته باشند؟ چراكه اهميت اين صنعت اگر به اندازه صنايع ديگر نباشد از اهميت صنايع ديگر كمتر نيست ولو اينكه به عقيده بنده عامل توسعه صنايع ديگر نيز مي تواند باشد.

اكنون جا دارد از بخش خصوصي كه با عشق و علاقه خود به اين حوزه و با بالازدن آستين و صرف وقت و سرمايه در توليد برنامه ها و محتواي علمي مختلف تلاش شبانروزي كه در اعتلاي جايگاه روابط عمومي نقش داشتند تشكر نمود و با خود بينديشيم ما براي اعتلاي اين صنعت و براي تثبيت بيشتر جايگاه روابط عمومي دركشور، بعنوان فعالين وكارگزاران اين حوزه چه كمكي مي توانيم صورت دهيم.
 

منبع مرجع: شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)