شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- بيش از 60 سال از برگزاري نخستين دوره آموزش روزنامه نگاري در ايران (24خرداد 1335) مي گذرد. در اين مدت سپهر رسانه اي كشور، فراز وفرودهاي زيادي را به خود ديده و از دل آموزش هاي آكادميك و عملي، حضور افراد شاخصي را تجربه كرده است.

از طرف ديگر قدمت مطبوعات ما حداقل به 180 سال قبل ميرسد، اما نكته تامل برانگيز اينجاست كه هنوز ساختار روزنامه‌نگاري مان حرفه اي نشده چراكه چهار پايه اصلي روزنامه‌نگاري حرفه اي يعني آموزش تخصصي ،استقلال حرفه اي ، اخلاق حرفه اي و تشكل هاي صنفي به وضعيت ايده آل نرسيده است. از اين ميان در شرايط متغير امروزي،موضوع آموزش بيش از گذشته اهميت يافته و به نوعي توجه هرچه بيشتر به كيفيت نيروي انساني و تخصصي سازي حوزه فعاليت روزنامه نگاران، يكي از اصلي ترين اركاني است كه دوام و بقاي هر رسانه اي را تضمين مي كند .

در بازار رقابتي شديدي كه در فضاي رسانه ها بخصوص رسانه هاي تحت وب حكمفرما است تنها منابع انساني قوي مي توانند يك رسانه خوب و حرفه اي بسازند. بنابراين، لازمه خبرنگار و روزنامه نگار بودن كسب تخصص آن هم در حد كارشناس و متخصص است . البته وقتي صحبت از روزنامه نگاري علمي به ميان مي آيد كار به مراتب سخت تر و حساس تر ميشود.چراكه روزنامه نگاران علم مي بايست شناخت خوبي از حوزه هاي متنوع علم داشته باشند و بر روندهاي علمي مسلط باشند.در واقع يك روزنامه نگار علم، هم بايد مسلح به دانش و فنون روزنامه نگاري باشد و هم تسلط نسبي به حوزه علم داشته باشد.

فراموش نكنيم از پايه هاي اصلي پيشرفت علمي، در كنار كيفيت آموزشي، مقالات پژوهشي، ثبت اختراعات، صنعتي شدن پژوهش هاي آزمايشگاهي و... افزايش سواد علمي وسواد رسانه اي جامعه است كه يكي از اركان اصلي اين نوع سواد، روزنامه نگاري علمي است.آنچه اين شاخه از روزنامه نگاري را متمايز ميكند توانايي روزنامه نگار در ايجاد تعامل ميان عالمان و جامعه است . در اين گونه روزنامه نگاري، رويدادهاي علمي و اطلاعات فني و تخصصي علوم با زباني ساده و جذاب در اختيار مخاطبان عمومي قرار مي گيرند.

روزنامه‌نگاران علمي به انتقال اخبار و در عين حال نظارت بر عملكرد نقش‌آفرينان عرصه علمي مي‌پردازند. عرصه‌اي كه نه تنها بسيار دشوار است كه در عين حال يكي از هيجان‌انگيزترين و پركشش‌ترين عرصه‌هاي جهان امروز را تشكيل مي‌دهد.

بي شك نمي توان نقش رسانه ها را در پيشبرد توسعه علمي انكار كرد. چراكه اين مهم بيش از هر چيز نيازمند درك و مشاركت عمومي است. مشاركتي كه به آگاهي ، دانش و اطلاعات وابستگي مستقيم دارد . اكنون زمان مناسبي براي حضور پررنگ تر روزنامه نگاران علمي در اين عرصه محسوب ميشود. روند رو به گسترش علم و كاربردي شدن مصاديق آن در لحظه لحظه زندگي بشرباعث شده تا بيشترين حجم داده ها از طريق رسانه ها در اختيار مردم قرار مي گيرد، نه ازنظام هاي رسمي و آموزشي مثل مدارس و دانشگاه ها؛ بنابراين بايد بپذيريم كه مسير توسعه امروز جهان از مجراي توسعه علمي مي گذرد و اين نوع توسعه بدون وجود روزنامه نگاران و خبرنگاران قوي كه به درستي اخبارعلم را رصد كنند و در دسترس بدنه جامعه قرار دهند امكان پذير نخواهد بود.

لازم است براي پيشبرد اهداف علمي،آموزشي وتوسعه اي بيش از پيش به روزنامه نگاري علمي به عنوان حلقه واسط ميان متخصصان و مردم توجه شود و تاسيس رشته روزنامه نگاري علمي و دوره هاي آموزشي مرتبط بصورت كوتاه مدت و بلند مدت هرچه سريعتر به مرحله عمل برسد.

بهاره صفوي/ روزنامه نگار علم/ سيناپرس