شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- يكي از مسائل مهم در حوزه روابط عمومي مهارت هايي است كه يك كارگزار روابط عمومي بايد داشته باشد تا بتواند در واحد روابط عمومي كار كند.

اين در حاليست كه روابط عمومي اساسا يك وظيفه مديريتي است. دروس و سيلابس هاي آموزشي كه در روابط عمومي دانشگاه هاي كشور تدريس مي شود كمتر به فنون مي پردازند و بيشتر مديران روابط عمومي را پرورش مي دهند.

اين مساله باعث مي شود كه يك دانش آموخته روابط عمومي در سازمان كوچك بسيار ناكارآمد شود. چراكه او همه چيز مي داند و مي تواند گروهي را كه بايد درمجموعه فعاليت هاي روابط عمومي را انجام دهند هدايت كند اما خودش بسياري از آن توانايي ها و مهارت ها را ندارد كه در اين نوشتار به سه مورد اساسي آن اشاره مي شود:

1. مهمترين مهارتي كه امروزه در روابط عمومي ها مورد نياز است، گرافيك و صفحه آرايي است. اين سيلابس آموزشي اگر چه در روابط عمومي آموزش داده مي شود اما يك روابط عمومي چي نياز به يك گرافيست دارد تا بتواند طرح هاي مورد نيازش را تهيه كند.

يك كارشناس روابط عمومي معمولا نمي تواند گرافيك كامپيوتري انجام دهد وصرفا مي تواند در مورد گرافيك نظر دهد يا اينكه نشانه شناسي و رنگ شناسي را در آن به كار برد. در واقع يك كارشناس روابط عمومي در سطحي آموخته است كه توليد محتواي متني و معماري صفحه را انجام دهد اما براي طراحي گرافيكي او نياز به گرافيست دارد.

2. فيلمبرداري و عكاسي دومين مهارتي است كه در روابط عمومي ها به آن نياز داريم. البته خوشبختانه در دوره هاي كاربردي روابط عمومي كه در مراكز علمي كاربردي آموزش داده مي شود معمولا واحد درسي براي آموزش عكاسي وجود دارد اما در دانشگاه هاي معتبر، معمولا باز مساله به تحليل عكس به عنوان يكي از عناصر بصري تكيه مي شود. در واقع كارشناس روابط عمومي كوچكترين شناختي از فيلمبرداري و عكاسي پيدا نمي كند و در شرايطي كه در يك سازمان كوچك بخواهد تيزر يا كليپي تهيه كند كاملا خالي از مهارت است و اين مساله در مورد عكاسي نيز صدق مي كند.

3. ميكس صدا سومين مهارت يك متخصص روابط عمومي است. امروز در حوزه روابط عمومي توليد پادكست از نان شب واجب تر است اما پادكست فقط به يك خواننده يا Narrator نياز ندارد بلكه علاوه بر آن به ميكس نياز دارد و به دليل روتين بودن اين كار در روابط عمومي ها كه معمولا به صورت هفته اي انجام مي گيرد در روابط عمومي هاي كوچك نياز است كسي كه مي خواهد فعاليت روابط عمومي را انجام دهد به اين مهارت نيز آگاهي كامل داشته باشد.

علاوه بر اين مهارت ها، يك مسئول روابط عمومي بايد توانمندي هاي زيادي در زمينه مسائل فني حوزه فناوري اطلاعات و شبكه داشته باشد اما هيچ كدام از اين ها در دانشگاه ها محقق نمي شوند و به همين دليل كسي كه در رشته روابط عمومي در دانشگاه در سطح كارشناسي تحصيل كرده است نمي تواند جز مديريت روابط عمومي كار ديگري انجام دهد و بنابراين با توجه به اينكه روابط عمومي در سازمان هاي خرد يا شركت ها يك وظيفه اجرايي است كارشناسان روابط عمومي در اين فضاها بسيار ناكارآمد مي شوند.

دانشگاه علمي كاربردي اخيرا دوره هايي را براي روابط عمومي گسترش داده اند كه بسيار بسيار به تخصصي شدن روابط عمومي در ايران كمك مي كند و ضمن اينكه كارمند روابط عمومي براي سازمان هاي كوچك تربيت مي شود. برخلاف تصور افراد، كساني كه در دانشگاه علمي كاربردي تحصيل مي كنند اگرچه شايد به دليل محدوديت در جذب اساتيد برجسته از ضعف تئوريك رنج ببرند اما از نظر كارايي در سازمان هايي كه مي خواهند يك كار شسته و رفته و بدون برون سپاري زياد در آنها صورت پذيرد در اين افراد بيشتر مي توانند چنين ويژگي را پيدا كنند.

به نظر مي رسد براي رفع اين مشكل نياز به نهادهاي آموزش دروس عملي و كاربردي روابط عمومي در مراكز آزاد است كه مي تواند دانش دانشگاهي دانشجوياني كه با بهترين اساتيد كشور در دانشگاه هاي تهران، علامه طباطبايي و با يك درجه پايين تر در دانشگاه هاي آزاد و علمي كاربردي درس خوانده اند را به نيروهاي كارآمدي تبديل كند كه بتوانند تمام تئوري و عمل را در كنار هم در محيط كار عرضه كنند.