شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- در طول عصرهاي متمادي، به‌ويژه عصر حاضر، «ارتباطات» (Communication) به‌عنوان سرمايۀ اجتماعي در كنار سرمايه‌هاي طبيعي، فناورانه و انساني اهميت فوق‌العاده يافته است. به اين دليل هر مديري بايد كوشش كند با ايجاد ارتباط دوجانبة مثبت، حسن تفاهم و احساس رضايت متقابل و سازنده را به‌وجود آورد و با تأمين نيازهاي مادي و معنوي افراد، زمينة ايجاد تفاهم، احساس رضايت و خرسندي متقابل كاركنان و كارگران را با يكديگر فراهم سازد تا از اين طريق، باعث ايجاد انگيزش و رشديافتگي افراد در راستاي رسيدن به اهداف سازمان شود.
از طرفي، اسلام، چكيدۀ تمامى اديان آسماني و حاصل زحمات همۀ انبياى الهى است. اسلامى كه با «اليوم أكملت لكم دينكم وأتممت عليكم نعمتي ورضيت لكم الإسلام دينا» (احزاب: 33) كامل شد و نعمت را بر انسان تمام كرد. اسلام پس از وفات پيامبر اكرم (ص) دچار كمبود‌ها، انحرافات و مصائب متعددي شد كه با شروع حكومت و رهبري پيامبرگونۀ حضرت علي (ع) به جايگاه اصلي خويش بازگشت. حكومت آن حضرت، همانند ديگر حكومت‌ها، به مديران و اميراني نياز داشت كه با داشتن مهارت‌هاي ارتباطي مؤثر، درپي جلب رضايت و خرسندي كاركنان و مراجعان باشند و نيز با ايجاد اين ارتباط مؤثر و دوسويه، حكومت را در رسيدن به اهداف خود ياري كنند. از اين رو در مقالۀ حاضر برآنيم تا با تشريح ابعاد ارتباطات و مهارت‌هاي ارتباطي، نقش آن را در دوران حكومت حضرت علي (ع) مشخص سازيم.