شارا - شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران : ژورناليسم پاسدار دمكراسي
جمعه، 27 تیر 1399 - 20:05 کد خبر:12066
شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- 18 جولاي (27 تيرماه) سالروز انتشار كتاب معروف «مطالعه دمكراسي The Study of Democracy» تاليف جيمز برايس James Bryce است

شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- 18 جولاي (27 تيرماه) سالروز انتشار كتاب معروف «مطالعه دمكراسي The Study of Democracy» تاليف جيمز برايس James Bryce است كه در سال 1920 (1299 هجري شمسي) انتشار يافت و مطالب آن در كتب درسي نقل و در تفسيرهاي سياسي به مفاد آن استناد مي شود. برايس در اين كتاب با ذكر ادله و مثال هاي متعدد مخالفت خودرا با حرفه اي شدن سياست و نمايندگي مردم در شوراهاي مختلف ابراز داشته و ادامه آن را نقض غرض دمكراسي خوانده و نوشته است كه تجديد نامحدود نمايندگي افراد (انتخاب مكرر يك فرد براي نمايندگي) همانا بازگشت به دوران نظام حكومتي پادشاهان، شاهزادگان و اميران است با نامي ديگر كه رشد معكوس بشر است. تجديد نامحدود نمايندگي افراد معين نه تنها فرصت را از ديگران مي گيرد بلكه به بسط فساد اداري (فساد دولتي) مي انجامد و به تدريج وضع قوانين، اتخاذ تصميمات و نيز اقدامات برپايه منافع فردي و گروه معين قرار مي گيرد تا سود جامعه. وي باندبازي، اِعمال نفوذ در تصميمات دولتي، تحميل نظرات در امور و شكل گيري ها، مصوبه ها و ضوابط و تمركز معاملات اقتصادي در دست اشخاص و شركت هاي معين را نتيجه حرفه اي شدن سياست و مشاغل سياسي مي داند و مي گويد كه اگر اين وضعيت براي چند دهه ادامه يابد به تدريج و در پشت پرده، تعيين مقامات انتخابي و انتصابي با تباني و به دست اصحاب منافع و معامله گران قرارخواهد گرفت و تمرين دمكراسي يك «نمايش روي صحنه» بيش نخواهد بود. برايس تاكيد بر آموزش دمكراسي به مردم دارد و مي نويسد كه اگر عوام الناس (توده ها) دمكراسي را نشناسند و اهميت آن را به عنوان عامل و ماشين پيشرفت، رفاه و تأمين عدالت ندانند در آن مشاركتِ باهدف و آگاهانه نخواهند كرد و چنين كشوري را نمي توان يك دمكراسي ناميد. انتخاب و انتصاب بزرگترين، حساس ترين و موثرترين كاري است كه در يك جامعه انجام مي شود و قضاوت درباره يك جامعه ملي (كشور) بر پايه همين انتخاب و انتصاب مقامات صورت مي گيرد.


     برايس ـ يك انديشمند، مورخ و حقوقدان انگليسي متولد ماه مي 1838 و متوفي در ژانويه 1922 ـ نوشته است كه نمايندگان، سياسيون و دست اندكاران امور سياسي* كه سمت انتخابي دارند اگر بخواهند براي مدتي طولاني و مكرر (انتخاب شدن بيش از يكي ـ دو دوره) در اين سمت ها بمانند ـ حتي اگر انتخاب كنندگان تمايل به آنان داشته باشند، حرفه اي مي شوند كه كاري است مغاير با هدف هاي دمكراسي اصيل، و زيان آور براي جامعه ازجمله رواج باندبازي، فساد و تبعيض. اگر هدف يك فرد از انتخاب شدن مكرر و نامحدود ـ خدمت به جامعه است، مي تواند اين خدمت را با دادن اندرز و نظر از طريق نوشتن مقاله، رساله ، كتاب و يا برگزاري مصاحبه و ايراد نطق در مجامع و مجالس و همچنين ملاقات، حضورا با مقامات ارشد جامعهِ خود مطرح سازد و مستقيما درگير هم نشود.


    اين انديشمند علاوه بر توصيه به محدود شدن سمت هاي انتخابي به يكي ـ دو دوره، تاكيد بر آموزش دمكراسي به مردم دارد و مي نويسد: مدتي صرف وقت كردم و در گوشه و كنار شهرها پَرسه زدم و از مردم عادي ـ كارگر، پيشه ور، خانه دار و رهگذر ـ پرسيدم كه از انتخابات، حزب، انجمن، روزنامه و كتاب كه همه ستونهاي دمكراسي هستند چه مي دانند و نتيجه گرفتم كه كامل نمي دانند، يعني كه ميانگين معلومات اكثريت اعضاي جامعه (توده ها) در اين زمينه حدود ده درصد است و از آنجا كه يك طرف دمكراسي همين مردم هستند، پس دمكراسي هاي امروز (دهه دوم قرن 20 و زمان تأليف كتاب) هنوز در دوران طفوليت هستند و به عبارت ديگر؛ ما اينك (دهه دوم قرن 20) فقط ده درصد دمكراسي داريم و ... كه از هدف پدران فلسفه دمكراسي به دور است. اگر در يك جامعه تدابيري اتخاذ و اجرا نشود كه كنترل احزاب از دست اصحاب منافع و معامله گران خارج باشد، تا دهها سال ديگر هم آن جامعه دمكراسي واقعي نخواهد داشت و در همان نقطه اي كه بوده «دَرجا» خواهد زد. ژورناليسم ستون دمكراسي است كه اگر در آن خلل باشد، بناي دمكراسي لرزان خواهد بود و شكننده. ژورناليسم يك جامعه بايد چهارچشمي وضعيت دمكراسي جامعه خودرا بپايد و ضعف ها و قوت هاي آن را منعكس كند تا اعضاي جامعه روشن باشند و مانع انحرافات شوند. بنابراين، ژورناليسم پاسدار جامعه است كه وظيفه اي بسيار مهم و سرنوشت ساز است. براي بررسي وضعيت دمكراسي در يك جامعه، نخست بايد «ژورناليسم» آن جامعه را زير مطالعه بُرد. يك وظيفه «ژورناليسم» كشف و انعكاس انحراف در دمكراسي و انوع فساد بويژه فساد دولتي است. بايد بررسي كرد و ديد كه ژورناليسم يك جامعه تا چه حد موفق به بازداري از انحرافات و فساد شده است.


     «برايس» مولف 14 كتاب در زمينه هاي تاريخ، دمكراسي و شرح مشاهدات است و صدها مقاله و رساله. كتابهاي «دمكراسي هاي مدرن»، «جامعه مشترك المنافع آمريكا»، «در اهميت بيوگرافي نويسي»، «مقالاتي درباره جنگ» و «مشاهدات در ديدار از آمريكاي لاتين» از اين انديشمند هستند. او نكات جالبي دارد ازجمله: «ميهندوستي تنها به اهتزاز درآوردن پرچم نيست بلكه كوشش براي نيرومند ساختن وطن و در راه و مسير درست قراردادن آن است»، «عمر كوتاه است و نبايد آن را با خواندن مزخرفات و بطالت سپري كرد» و «دولت هاي دمكراتيك بيش از حكومتي هاي سلطنتي و ... از اتباع كشور انتظار همكاري و رعايت قوانين و نظامات را دارند».
     ---
     *[كارهاي ديپلماتيك يعني وزارت امور خارجه با پوليتيك و سياست فرق دارد، گرچه در زبان فارسي هر دو را «سياسي» ترجمه كرده اند، ولي در حقيقت پوليتيك همان كشورداري است و تازه ـ كشورداري هم تا حدي با دولتمردي تفاوت دارد؛ دولتمردي يعني مقام اداري داشتن و يك فرد اگر كارآمد، كارشناس و شايسته باشد مي تواند به صورت نامحدود در يك مقام باقي بماند. تجربه بيشتر موجب مهارت افزونتر مي شود.]

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com