شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-نوشیروان کیهانی زاده-  چهار سال و چند ماه پس از برگزاری مراسم تاسیس دولت مرکزی ایران به دست کوروش بزرگ در 25 قرن پیش از آن، در تهران اعلام شد که تصمیم گرفته شده است مبدآ تقویم رسمی ایران از هجری خورشیدی به سالروز ایجاد دولت واحد ایرانیان به رهبری کوروش و آغاز شاهنشاهی (امپراتوری) ایران تغییر کند که دو هفته بعد (24 اسفند 1354) با مصوبه پارلمان، این تصمیم قطعی شد و به صورت قانون درآمد و از نوروز (شش روز بعد) در تقوبم رسمی ایران به جای سال «1355هجری» سال «2535شاهنشاهی» قرار گرفت. سران مذهبی ایران با این اقدام مخالف بودند و آن را سرآغاز تغییرات دیگری از این دست از جمله تغییر الفبای نوشتن و حذف برخی از تعطیلات مذهبی و ... می پنداشتند.این تقویم تا شهریور 1357 (شهریور 2537) به همین صورت بود که از این زمان دوباره همه سربرگهای نامه های دولتی که قبلا چاپ شده بود تغییر یافت.

     جعفر شریف امامی که در شهریور 1357 (و در جریان انقلاب) نخست وزیر شده بود، مبدأ تقویم ایران را باردیگر به هجرت پیامبر اسلام از مکه به مدینه بازگردانید. وی دو دهه پیش از آن هم نخست وزیر شده بود.

    طبق برخی تفسیرهای منتشره در آن زمان، قدرت های جهانی وقت نمی خواستند که ایران باردیگر و پس از گذشت دو قرن قرارداشتن در رخوت و ضعف به صورت یک قدرت درآید. به تشخیص قدرت های وقت، راهی که ایران پس از برگزار کردن جشن دو هزار و پانصد ساله شدن تامین وحدت در آن گام نهاده بود به «قدرت شدن» ختم می شد. از قرن 21 ایران با روشی دیگر به همان راه بازگشته است و تحولات جهان اینک به گونه ای است که این بار سدّی استوار در سر راه وجود ندارد.