شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- بعد از شروع تبلیغات “با یک گل بهار نمیشه؛ فرزند بیشتر، زندگی شادتر” موجی منفی بر علیه این تبلیغات در گفتگوهای مردم شکل گرفت، موجی که در اینترنت و به خصوص شبکه های اجتماعی نیز به وضوح لمس شد. اما دلایل شکست قطعی این تبلیغات که در راستای مبارزه با پیری جمعیت و عوارض آن برنامه ریزی شده بود چیست؟

 

عدم صداقت و طراحی شعاری تو خالی:

شعار “فرزند بیشتر، زندگی شادتر” یک شعار ناصادقانه است. شاد بودن در زندگی صرفا نتیجه ی نوع نگاه به آن می باشد. اگر نگاه درستی به زندگی داشته باشیم، فرزند نداشتن، تک فرزندی و یا داشتن ۱۰ فرزند تاثیر عمیقی بر شادی ما ندارد. حتی با فرض آنکه بپذیریم تعدد فرزند رابطه مستقیمی با شادی در زندگی دارد باز این سوال مطرح است که آیا کسی حاضر است صرفا با انگیزه ی شاد شدن زندگی اش، مسئولیت چند دهه پرورش چندین فرزند بیشتر را بپذیرد؟ آیا راه دیگری برای افزایش شادی در زندگی وجود ندارد؟ اگر انگیزه ی ما از تشویق مردم برای تعدد فرزندان مبارزه با پیری جمعیت است چه دلیلی دارد که آنها را با وعده ی جذاب اما توخالی ِ شادی گول بزنیم؟

 

فرزند کمتر، زندگی بهتر

 

عدم درک صحیح مردم:

علی رغم آنکه بسیاری از جوانان در هر صورت تک فرزندی را ترجیح می دهند اما در مقابل جوانانی نیز وجود دارند که عاشق تعدد فرزند می باشند با این وجود حق انتخابی ندارند که بخواهند بین تک فرزندی و تعدد فرزندان یکی را برگزینند. آنها به ناچار از خواسته قلبی خود صرف نظر می کنند. در شرایطی که علاقه مندان به تعدد فرزند هم در نهایت، تک فرزندی پیشه می کنند تلاش برای افزایش علاقه مندان به تعدد فرزند چه سودی دارد؟

 

یکی از دلایل مهم گرایش نسل جوان به فرزند کمتر، فشارهای اقتصادی و کمبود امکانات است. نسلی که با میل به تک فرزندی، مسئولین محترم جامعه را نگران کرده و زمینه ساز پیری جمعیت خواهد شد، متشکل از افرادی است که فشارهای ناشی از جمعیت زیاد را با همه وجود لمس کرده اند. همان هایی که در مدارس دو شیف و کلاس های چهل نفره درس خوانده و امروز همزمان با کاهش جمیعت شاهد بهبود امکانات برای جوان ترها هستند. چطور می توان توقع داشت که این افراد با دیدن یک شعار تبلیغاتی عقیده ی محکم خود را تغییر دهند؟ و اگر عقیده شان تغییر کرد با کدام حق انتخاب باید تحقق آن را دنبال کنند؟

 

آیا در شرایط اقتصادی فعلی بیان خواسته ای که فشار مالی قابل توجهی به خانواده ها وارد می کند منطقی است؟