شبکه اطلاع رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| روابط‌عمومیها غالبا در مدیریت بحران، نیاز مبرمی به تصاویر و مواد بصری دارند، که گاهی آن را نادیده می گیرند. من نویسنده، با توجه به ماهیت کارم، مایلم که مواردی را که می نویسم، ببینم، در عین حال این روند به گونه ای فزاینده ایجاب می کند که افراد بخواهند از مواد بصری بهره مند شوند و تصاویر در این میان برای ارتباطات بحران بسیار ضروری اند.

در پاسخ به این افزایش قابل توجه استفاده از تصاویر، حقیقت این است که مردم هزاران و میلیون ها عکس را هر روز در فیسبوک ارسال می کنند، و حقیقت اینجاست که 70 درصد همه رسانه های اجتماعی به عکس اختصاص می یابد. سایت پینت رست، که به طور کامل بر پایه جذابیت های بصری تکیه دارد، نرخ رشد چشمگیری را تجربه کرده است. جمله ای کلیشه ای که می گوید یک عکس بیشتر از صدها واژه سخن می گوید، امروز حقیقی تر از همیشه به نظر می رسد.

با این حال بسیاری مدیران در برنامه های مدیریت بحران، استفاده از مواد بصری را در نظر نمی گیرند. آنها از نیاز خود مبتنی بر فرآیند جمع آوری، بررسی و پخش تصاویر تایید شده شرکت در طول بحران چشم پوشی می کنند.

سازمان ها بایستی پایگاه داده ای از تصاویری که فعالیت های عادی شرکت را نمایش می دهد، نگهداری کنند، که بتوان به سرعت آنها را در رسانه های خبری، وبسایت ها و در صورت نیاز در رسانه های اجتماعی منتشر کرد. برخی از این مواد استاندارد می تواند پخش شده و به طور دوره ای روزآمد شوند پس از آن این عکس ها به راحتی در دسترس خواهد بود و با یک یادداشت کوچک می توان در مشکلات نوظهور از آن استفاده کرد.

بویژه در شرایط کنونی که شاهد ظهور«کاربر تولید کننده محتوا» هستیم «شهروند روزنامه نگار»که می تواند از گوشی های هوشمند برای عکاسی رویدادهایی که اتفاق می افتد و در هر جایی که حضور دارند استفاده کنند. این بدان معنی است که عموم مردم منتظر مواد فیلتر شده نمی مانند؛ آنها خودشان تقریبا آن را همزمان با وقوع رویداد می بینند.

به تعداد زیادی از عکس هایی فکر کنید که از طریق تلویزیون، سایت های آنلاین خبری و فیسبوک می بینید و از سراسر جهان توسط مردم عادی و با گوشی های هوشمندشان گرفته شده است. تماشاگران یک رویداد، کارکنانی که درموضع رویداد قرار دارند و حتی پرسنل خدمات امدادی، برای عکاسی گوش به زنگ هستند و سپس آن را برای تمام جهان مخابره می کنند.

این عکس ها می تواند موقعیت های اضطراری را نشان دهد و می تواند سبب اضطرار یا بحران های حدید شود. هیچ راهی برای انکار صحت یک عکس وجود ندارد. برای مثال، در افریقای جنوبی یکی از مردم از پلیس عکسی گرفت که دست مردی را از پشت به اتوموبیل ون بسته بود و او را روی زمین می کشید. کمی بعدتر این مرد فوت کرد. با مدارک غیر قابل انکاری که از عکس های برجسته بسیاری که در رسانه های سراسر جهان پخش شده بود، آن پلیس در حال حاضر به جرم قتل در دادگاه محاکمه می شود.

با توجه به تمام موارد مطرح شده، حیاتی است که مواد بصری خودتان را در عرصه عمومی به اشتراک بگذارید، تا شما اولین کسی باشید که اطلاع رسانی می کنید. رسانه اجتماعی به این معناست که هر شخصی می تواند یک ناشر باشد. یعنی سازمان شما نیز می تواند این کار را انجام دهد.

در مرحله اول مطمئن شوید که فرآیندی برای تایید تصاویر رسمی در محلی دارید و بعلاوه برای فرآیند رسمی برای گزارش اطلاع رسانی تان نیز از این فرآیند استفاده می کنید. به طور معمول گزارش هایی از قبیل تصاویر، نیازی به فرآیند رسمی ندارند، اما اگر اشتباهی رخ دهد چه؟ شما باید بدانید که برای تصویب گزارش این تصاویر، چه دریافت می کنید. اگر عکس ها را منتشر نکنید، ممکن است شخص دیگری که از دوربین دیگری آنها را عکاسی کرده است، بدون رعایت سیاست های شما آنها را منتشر کند.

کارشناس مدیریت بحران، بیل سالوین طرفدار سیاست هایی برای انتشار عکس به شکل زیر است:

1. مطمئن شوید که استانداردهای روشن برای حفظ تصاویر معتبر دارید.

مردم امروزه نسبت به شرکت هایی که در شرایط بحران قرار دارند، و عکس های جایگزینی که به سرعت منتشر می شوند، مشکوک هستند. اسوشیتدپرس سیاستی واضح برای عکس هایش دارد: «محتوای یک عکس هرگز و تحت هیچ شرایطی تغییر و دستکاری نمی شود.»

2. اگر یک عکس یا ویدئو تحت شرایطی تغییر داده شد، توضیح دهید که چگونه آن را تغییر داده اید.

برش عکس در شرایطی که بخواهید تاریک و روشن آن را اصلاح کنید، قابل قبول به نظر می رسد. هدف اصلی از این کار اصالت عکس است و اینکه آن را با فوتوشاپ اصلاح نکرده باشید.

تصاویری که منبع آن شرکت است می تواند بر روی وبسایت شرکت و رسانه های مشابهی که ابزار اطلاع رسانی تان هستند، منتشر شود. فیسبوک و توییتر جایی است که ذینفعان می توانند مواد خبری و تصاویر شما را در آن پیدا کنند. همچنین اطمینان حاصل کنید که شرح تصویر دقیقی را به همراه عکس منتشر کرده اید. خوانندگان و بینندگان باید زمینه هایی را از آنچه می بینند بدانند در غیر این صورت آنها در مواردی که توضیحات کامل نیست، حدس می زنند.

برخی از تیم های اجرایی قانون و شرکت ها، خودشان ویدئوها و تصاویری را تهیه می کنند و آنها را برای گزارش به رسانه های عمومی می دهند. اول بودن در ارسال تصاویر کمک می کند اولین تصویر سازی را در ذهن مردم انجام دهید که در ذهن عموم مردم باقی می ماند. اغلب رسانه ها این را دوست دارند که اول خبر آنها روی آنتن برود. اخطار بسیار مهم! مطمئن شوید تصاویر تحریف نشده و مستند باشند.عواقب هرچیز ناصحیحی می تواند به شما بازگردد و می تواند شما را گمراه کننده معرفی کند. این تصاویر بایستی مستند باشند در غیر این صورت آنها فریب دهنده نشان داده خواهند شد.

به عنوان مثال، بی پی عکس هایی رسمی از فاجعه سامانه نفتی  در خلیج مکزیک در سال 2010 منتشر کرد که نشان دهد چگونه شرکت در بحران نفتی پاسخگویی می کرد اما زمانی که قطعه ای از عکس فوتوشاپ شده لو رفت، مردم متوجه شدند، گرفتار شد. عکسی که از درون هلیکوپتر شرکت گرفته شده بود به نظر می رسید برای نشان دادن آسیب های وارده به اسکله در آب ها عمیق استفاده کرده است. اما بعدا برخی وبلاگ نویسان چندین مشکل را در آن شناسایی کرده که با عکس های دیگر مغایر بود و نشان داد که آن پرواز جعلی بوده است.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)