برخی دوستان مرا شرمنده و گمان کرده‌اند که احتمالا ارزش برگشتن به گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی را دارم. از همگی سپاسگزارم. می‌دانم که بسیاری از دوستانم هشت سال مشقت‌بار را در دانشکده علوم اجتماعی تحمل کرده‌اند. به‌خصوص همکاران عزیزم سرکار خانم دکتر شیرین احمدنیا و جناب آقای دکتر نعمت‌الله فاضلی که دانش، شجاعت آکادمیک و تعهد هر دو ایشان مثال‌زدنی است. طبعا حضور آن‌ها در دانشکده علوم اجتماعی و بهره‌گرفتن از دانش‌شان مهم‌تر و مؤثرتر از آن است که کسی چون من سر کلاس حاضر شود.
اما دلیل اصلی نوشتن این مطلب. همان روزهایی که عذرم را خواستند با دو نفر از دانشجویان آشنا شدم؛ امیر یعقوبعلی و سلیمان محمدی. انسان‌هایی بزرگوار و شریف که هر جامعه‌ای برای بودن و بالیدن قطعا به آن‌ها و مانند آن‌ها نیاز دارد. سختی‌هایی که این دو دوست بر اثر محرومیت از تحصیل تحمل کرده‌اند اصلا و ابدا قابل مقایسه با ماجرای من نیست. البته سلیمان و امیر تنها دانشجویانی نیستند که در این سال‌ها به دلیل عقیده از ادامه تحصیل بازمانده‌اند و شما بهتر می‌دانید که محروم کردن انسان‌ها از تحصیل به خاطر عقیده‌، حقیرانه‌ترین شیوه حفظ موقعیت خود است. سلیمان محمدی ماجرای محروم شدنش از تحصیل و سرانجام اخراج از دانشگاه علامه طباطبایی را به اختصار نوشته است. همین نوشته کوتاه نشان می‌دهد او و انسان‌هایی مانند او چه روح بلندی دارند و کسانی که او و دانشجویانی مانند سلیمان را از حق تحصیل محروم می‌کنند تا چه حد حقیرند و محتاج ترحم. بازگشت سلیمان محمدی و دانشجوهایی مثل او به دانشگاه و تلاش برای بستن پرونده «محرومیت از تحصیل به دلیل عقیده»، مهمترین موضوع است و بیشترین انرژی‌ باید صرف آن شود.
اما دانشکده علوم ارتباطات برای آدم‌هایی مثل من حکم خانه را دارد، آدم هر کجای دنیا باشد، باز بخشی از وجودش در خانه است.
از محبت‌تان ممنونم.