مدیریت -شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)

یکی از ایرادهای مهم مدیریتی ما این است که اغلب مدیران ترجیح می­دهند ارتباط خارج از سازمان قوی داشته باشند و به ارتباط درون سازمانی اهمیتی نمی­دهند.

مدیر یکی از سازمان­ها از من دعوت کرده بود که برخی از مشکلات ارتباطی داخل سازمانش را بررسی و ریشه­یابی کنم.

در حین بررسی، موضوعی توجه مرا به خود جلب کرد: رییس سازمان، صبح­ها با اتومبیل به پارکینگ می­آمد و از همان جا مستقیم سوار آسانسور اختصاصی می­شد و بدون اینکه با هیچ کدام از افراد سازمان ارتباطی برقرار کند، به اطاق کار خودش در بالاترین طبقه ساختمان می­رفت و آخر وقت اداری نیز با همین آسانسور از اداره خارج می­شد.

اولین راه حلی که به نظرم رسید این بود که با مدیر سازمان صحبت کنم تا هر روز به میان کارمندانش برود و با آن­ها صحبت کند. استدلالم این بود که مدیر سازمان باید الگوی ایجاد ارتباط صحیح باشد و در حقیقت درست­ترین شیوه برقراری ارتباط را او باید به زیردستان خود بیاموزد.

مدیری که صرفاً با چند تن از مسئولان بخش­های مختلف دستگاه خود آن هم در جلساتی محدود و رسمی در مورد مسائل سازمان صحبت می­کند، هرگز موفق به برقراری ارتباط مطلوب با مجموعه خود نمی­شود. پیشنهاد من مورد موافقت قرار گرفت و عملی شد. بعد از مدتی کارآیی سازمان افزایش یافت. کارمندان از نحوه برخورد مدیر سازمان راضی بودند. این نوع رفتار اعتماد به نفس و امنیت روانی برای آن­ها به ارمغان آورده بود.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)