شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی از ابلاغ «سیاست‌های رسانه‌ای مرتبط با حوادث طبیعی با تأکید بر کرونا» خبر داده است و در شرح آن بیان داشته: «ما سیاست رسانه‌ای مشخصی در مواجهه با بلایای طبیعی و حوادث نداشتیم، شورای عالی انقلاب فرهنگی در این زمینه مصوبه‌ای داشت که ریاست محترم شورای عالی انقلاب فرهنگی آن را ابلاغ کردند.»

هرچند که از جزئیات این سیاست‌ها تا لحظه نوشته شدن این یادداشت خبری نیامده تا بتوان در افکار عمومی به ارزیابی کارکرد‌ها و تأثیرگذاری آنان پرداخت و هرچند این سیاست‌ها آن‌طور که از بیان دکتر عاملی مشخص است صرفاً محدود به همه‌گیری کروناست و شاید حال پس از گذشت سه سال از شیوع این بیماری چندان هم کارآمد نباشد، اما صرف تفکر پیرامون این مسئله و احصاء این سیاست‌ها از سوی شورایی نخبگانی، کار بسیار خرسند کننده‌ای است؛ چرا که در سالیان گذشته و با پر رنگ شدن حضور رسانه‌ها و به‌ویژه بسط شبکه‌های اجتماعی، حوادث طبیعی علاوه بر درد و رنج معمول خود، باری رسانه‌ای نیز به همراه داشته که بر شدت و ضعف حوادث می‌افزود و متأسفانه سردرگرمی رسانه‌ها در لحظات ابتدایی وقوع حوادث و از سوی دیگر شیطنت رسانه‌های فارسی زبان ماهواره‌ای، موجب تلخ‌کامی هایی می‌شد.

در وقایع سال‌های اخیر شاهد آن بودیم که بلافاصله پس از وقوع حادثه‌ای و درست پس از گسترش شایعات، رسانه‌های رسمی به دلیل انتظار در اعلام موضع مسئولان رسمی و تلاش برای انتشار خبری متقن از رسانه‌های غیررسمی و شبکه‌های اجتماعی عقب‌مانده و در لحظات ابتدایی وقوع حادثه که لحظات ساخت تصویر اولیه و اصلی است، تصویرسازی را به شایعات می‌باختند و از سوی دیگر ورود اینفلوئنسر‌ها و سلبریتی‌ها و اوج گرفتن احساسات و هیجانات موجب می‌شد حتی در سیاست‌های امدادرسانی و جمع‌آوری کمک‌های مردمی نیز اخلال‌هایی به وجود آید و هدر رفت منابع امدادی را در پی داشته باشد.

با این توضیحات ابلاغ سیاست‌های رسانه‌ای مرتبط با حوادث طبیعی هرچند که در حال حاضر با تأکید بر بیماری کروناست، اما می‌تواند آغاز خوبی برای بسط آن به همه حوادث طبیعی و اندیشیدن در خصوص این سیاست‌ها آن هم در کشوری همچون ایران که به دلیل شرایط جغرافیایی در معرض حوادث و بلایای طبیعی و بحرانی‌های ناشی از آن است، باشد.

البته گفتنی است که منظور از این سیاست‌ها صرفاً اطلاع‌رسانی اخبار نیست بلکه اندیشمندان علوم ارتباطات، ارتباطات بحران را «توسعه، جمع‌آوری، پردازش و انتشار اطلاعات لازم برای مقابله با موقعیت بحرانی» (تیموتی کومبز، ۱۳۹۲) تعریف کرده و این ارتباطات را در سه سطح پیش از بحران به منظور جلوگیری از بحران، حین بحران به منظور کمک به کنترل بحران و پس از بحران به منظور پشتیبانی و دلجویی از آسیب‌دیدگان در نظر می‌گیرند (باقرزاده؛ ۱۳۹۹) و مدیریت آن را به مجموعه عواملی اطلاق می‌نمایند که برای مقابله با بحران و کاهش صدمات، طراحی شده است.

منبع: روزنامه جوان