شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)-|| بخش روابط‌عمومی در هر سیستمی چه در سطح بین‌المللی و چه در سطح ملی و چه در درون سازمانها به وجود آمده تا بر محور شناخت، تعامل و در نهایت «مدیریت، هدایت و رضایت افکار عمومی» فعالیت کند.

همه ابزارهای در اختیار و شرح وظایف بخش روابط عمومی‌ها اگر خارج از معیار شناخت افکار عمومی و فقدان برنامه‌ریزی و کوشش در جهت ارتباط صحیح و مثبت با ذینفعان و مدیریت افکار عمومی به کار گرفته شود، مجموعه‌ای از اقدامات عبث، روزمره و بی‌نتیجه و یا حتی مخل دستیابی به هدف اصلی قلمداد می‌شود.

مدیریت مبتنی بر «روشهای بهبود دهنده و توسعه بخش» چون «جلب مشارکت و رضایت ذینفعان» را امری حیاتی در سرنوشت برنامه‌های اصلاحی خود تلقی می‌کند از به کارگیری روشها و عناصر متخصص و حرفه‌ای در این بخش هراسی ندارد و به خوبی می‌داند شیرینی نهایی «جلب رضایت افکار عمومی» در مسیر اجرای برنامه‌ها موجب شکیبایی در برابر تلخی «نهاد مدنی» بودن روابط عمومی می‌شود.

اینها اما ربطی به روابط عمومی که مبتنی بر کاهش ارتباط مثبت، سوگیری و حرکت به سمت منافع فردی و باندی به جای منافع سازمانی و حاشیه ساز برای سازمان به جای مدیریت حاشیه و ... است، ندارد.

برای موفقیت در جلب مشارکت ذینفعان و ایجاد حس رضایتمندی در درون و بیرون از سیستم مهمترین گام، آسیب شناسی وضع موجود سازمان و بهره‌مندی از روش‌های علمی «پژوهش و افکار سنجی» است تا بتوان مبتنی بر یافته‌های نسبتاً واقعی از نگاه و اولویت‌های افکار عمومی، نسبت به برنامه‌ریزی در جهت تاثیرگذاری بر آن بهره برد.

هیچ سازمانی در هیچ سطحی از روابط عمومی در قالب یک «پادو و تدارکاتچی و فاقد پرستیژ و برنامه» سود نمی‌برد بلکه برعکس فرصت بی‌بدیلی برای ارتقاء «بهره‌وری» را از خود سلب می‌کند.

طی بیش از ۷۰ سالی که اولین ساختار روابط عمومی در آبادان توسط شرکت نفت ایران و انگلیس ایجاد شد تاکنون این پدیده در ایران فراز و نشیب‌های زیادی را از سر گذرانده و در برخی سازمان‌ها به موفقیت‌هایی دست یافته است و در برخی سازمان‌ها هنوز مبتنی بر «نظام ارباب و رعیتی» عمل می‌کند اما امیدواری به پایدار شدن صحیح این نهاد مدنی درون سازمان‌ها که می‌تواند تضمین کننده «نشاط و سرزندگی» باشد و مانند «سطل آب یخ» برای ساختارهای خواب آلوده اداری عمل کند بیش از گذشته وجود دارد.‌

مرجع: شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)