خوب، سال پیش 37 هزار آمریکایی در اثر ابتلا به آنفلوانزای معمولی جان خود را از دست دادند. متوسط مرگ‎‌ومیر این بیماری بین 27 الی 70 هزار نفر در سال است. هیچ‌چیزی تعطیل نمی‎‌شود و زندگی و اقتصاد جریان خواهد داشت. تا این لحظه، 546 نمونه‌ ابتلا و 22 مورد مرگ‌‎ومیر برای ویروس کرونا ثبت شده است. خوب فکر کنید!
 

به‌‎روزرسانی: من این پست قدیمی ترامپ را مطرح کردم، زیرا محتوای آن به شرایط امروز ربط دارد. رئیس‎‌جمهور کماکان با مفهوم ارائه‎ یک پیام شفاف و باثبات مشکل دارد. بااین‌حال دارای یک «استعداد طبیعی» در دریافت رسانه‎ اکتسابی است.

پیش از بررسی این پرسش، بیایید اهداف اصلی یک کمپین ارتباطات معمول را در نظر بگیریم:

• افزایش آگاهی که غالباً در فرم پوشش رسانه‎‌ای رخ می‎‌دهد.
• تلاش برای تقویت برند؛
• و البته هدف نهایی که جلب نظر مردم به سمت طرز فکر خودتان است تا محصول یا عقیده‎ شما را «خریداری» کنند.

بر اساس این تعریف، رویکرد غیرمعمول ترامپ برای ارتباطات، جواب داده است. از منظر آگاهی‌بخشی، ترامپ در بازه‎ 12 ماهه‎ پیش از انتخابات ریاست جمهوری 2016، حدود 4/3 میلیارد دلار رسانه‎ اکتسابی را دریافت کرد، درحالی‏‌که ارزش رسانه‌‏های اکتسابی هیلاری کلینتون، تنها 266/2 میلیارد دلار بود و توانست خریداران کافی برای عقیده‌‎اش را جذب کند تا خودش و صندلی لا-زی-بوی معروفش را در کاخ سفید جای دهد.

از زمان مسندنشینی ترامپ، او توانسته به طرز بی‌سابقه‌‎ای چرخه‎ اخبار را در قرق خود دربیاورد. مهارت تلویزیونی او خارق‌العاده است. در مقایسه با او، حتی کیم کارداشیان هم کم می‌آورد. گزارش تابستان گذشته‎ ورایتی نشان داد که کماکان روند افزایشی تعداد بینندگان فاکس، سی‌ان‎ ان و سی‎ان‎بی‏سی مشاهده می‎‏‌شود و همگی آن‎ها رشد دو رقمی را دارند. این مرد سخنان دیوانه‌‎واری را می‌گوید، نظیر طرح مسلح کردن معلم‌‎ها به تفنگ برای اینکه بتوانند مانع تیراندازی در مدارس شوند.

ترامپ با توییت‎‌های پی‌درپی خود، یک کانال ارتباطی مستقیم را برای جامعه ساخته است. او ضرب‌المثل قدیمی «اگر سخن خوبی برای گفتن ندارید، اصلاً آن را نگویید» را عوض کرده و اعتقاد دارد که «اگر سخن خوبی برای گفتن ندارید، آن را برای همه توییت کنید». این امر در کنار حملات او به رسانه‎‌های جریان اصلی و طعنه‌های او درباره‌ "اخبار جعلی"، خبرنگاران را به حاشیه رانده است. دانشگاه میسوری طی سال گذشته، بیش از 8 هزار پرسشنامه را در میان مصرف‌کنندگان توزیع کرد تا ببیند که به کدامیک از ناشران اعتماد دارند. نتایج آن‎ها در این تصویر آورده شده است.

کمترین و بیشترین میزان اعتماد به منابع خبری

بر اساس درصد پاسخ‌های «اعتماد دارم» در تقابل با پاسخ‌های «اعتماد ندارم»

بله، سی‌ان ‎ان و سایر رسانه‌‎های جریان اصلی، ضربه‎ سختی را خوردند.

اگرچه امکان دارد برخی رویکرد ترامپ برای برقراری ارتباط را از عوامل تاثیرگذار در این نتایج بدانند، اما تاثیر آن را درازمدت نمی‌دانم. اگر استیفن کری توانسته یک پرتاب سه ‎امتیازی را از فاصله‎ 35 فوتی بیندازد، دلیل نمی‌شود که این اقدام مبدل به یک امر معمول در مسابقات ان‌بی‌ای شود.

این متن در مقاله‌ صفحه‎ اول یواس‌ای‌ تودی را در نظر بگیرید:
«کاخ سفید در حال در دست گرفتن رسانه‎‌های خبری است، زیرا می‌تواند این کار را انجام دهد. این اولین بار نیست که مدیران در تلاش برای کنترل روایت‎‌های خبری هستند. اما او اولین رئیس‌‎‏جمهور در عصر توییتر است. با بهره‌‎گیری گسترده از وب‎سایت whitehouse.gov و تسلط بر رسانه‎‌های اجتماعی، کابینه‎ دولت می‎‌تواند پیام‌‎ها را مطابق میل خودش ارسال کند و واسطه‌ها را دور بزند».

لب کلام این است: همین جملات در 4 آوریل 2013 و در انتقاد از رئیس‌جمهور اوباما هم مطرح شدند که بین رسانه‎‌های متعلق به دولت و سایر خبرنگاران فرق می‌گذارد.

فرضاً که آقای ترامپ را پیشگام ارسال توییت گسترده توسط یک سیاست‌مدار بدانیم، اما این رویه‎ او چه فایده‎‌ای را برای حرفه‌ ارتباطات داشته است؟ از قبل هم می‌دانستیم که وقتی یک فرد مشهور، صفات بدی را به سایر افراد مشهور اطلاق کند، توجهات زیادی جلب خواهند شد. از قبل هم می‌دانستیم که اگر به فرد زمان بدهیم تا خشمش فروکش کند، احتمال بیان سخنان عاقلانه‌ توسط او افزایش خواهد یافت. نمی‌توانم هیچ برداشت ارزشمندی از بهره‌برداری او از رسانه‌‎های شخصی‌اش داشته باشیم.

با توجه به علاقه‎ شدید آقای ترامپ به رسانه‎‌های اکتسابی، می‌توان به این نتیجه رسید که چطور این مطالب را خلق می‎‌کند. تصادف قطار و اوقات‌تلخی و اسم گذاشتن روی دیگران، توجهات را جلب می‌‎کند. ریاست جمهوری او مبدل به یک برنامه‎ تلویزیونی واقع‌نما شده که بینندگان کماکان به تماشای آن می‌نشینند تا شاهد فروپاشی احتمالی آن باشند.

و از زمان انتقال او به کاخ سفید، شاهد هجوم پیاپی افتضاح‌‎های ارتباطی بوده‌ایم، کمااینکه طی بازه‌ زمانی اندکی بیش از یک سال، سه مدیر ارتباطات او برکنار شده‌اند (شون اسپایسر، آنتونی اسکاراموچی و سارا هاکبی ساندرز ). پایه‎‌های روابط‌عمومی نظیر تدوین پیام محوری و ارائه‌ سند و مدرک برای پشتیبانی از این پیام، در کابینه‌ ترامپ مشاهده نمی‌شوند. در نتیجه، شاهد همان الگوی علت- معلول هستیم. رسانه‌‎ها از روایت‌های درهم‌وبرهم کاخ سفید می‎‌گویند و آقای ترامپ هم گزافه‌گویی‌های خودش را درباره‌ اخبار جعلی دارد. اگر مدیرعامل یک شرکت بدین شکل رفتار کند، رسانه‌‎ها آن مدیر را نادیده خواهند گرفت. اما بدیهی است که خبرنگاران نمی‌توانند پوشش خبری رئیس‌جمهور آمریکا را متوقف کنند.

بااین‌حال او یک درس را ارائه می‌‎دهد که می‌توان آن را در رویکردهای ارتباطی به کار گرفت. ترامپ حرف‌های دلش را می‌‎زند، خصیصه‌‎ای که معمولاً در سیاست‌مدارها – و مدیران – یافت نمی‎‌شود. به‌عبارت‌دیگر، هیچ تمایزی میان شخصیت او و گفته‎‌هایش در مجامع عمومی نیست.

کمپانی‌ها غالباً در تلاش خود برای جلب نظر تمامی افراد، یک رفتار ثابت را پیش می‌‎گیرند. آن‎‏ها نمی‌خواهند به مسائل دامن بزنند. قطعاً نمی‌خواهند کسی را آزرده کنند و واحد روابط‌عمومی هم می‌تواند بخشی از علت این مشکل باشد که مدیر را مجبور می‎‌کند تا همان متن همیشگی را بخواند. در نتیجه شاهد دریایی از یکنواختی هستیم.

وقتی پای ارتباطات کسب‎‌وکار به میان می‌آید، هیچ اشکالی ندارد که مثل یک انسان واقعی صحبت کنید. هیچ اشکالی ندارد که شخصیت‌تان را نشان دهید. هیچ اشکالی ندارد که نقطه‌نظر داشته باشید، حتی نقظه‌نظری که می‌تواند محرک بروز اختلاف باشد. صرفاً حس ناخوشایندی را از این رفتار نداشته باشید.

برگردیم به پرسش اصلی خودمان – آیا دونالد ترامپ توانسته تاثیر دائمی خودش را بر چشم‌‎انداز روابط‌عمومی بگذارد؟ پاسخ ما خیر است.

تنها یک دونالد ترامپ وجود دارد که می‌تواند این اهرم‌‎های ارتباطی را تکان دهد.
 

منبع انگلیسی: www.publicrelationstoday.com
منبع فارسی:  شبکه اطلاع رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)