شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| ۱۶ سپتامبر ۱۹۸۰؛ ۳۹ سال پیش در چنین روزی ژان پیاژه در ژنو درگذشت. او می‌گفت: «هدف آموزش کودکان افزایش دانش آنان نیست بلکه برآوردن انسان‌هایی است که بتوانند چیزهای تازه بیافرینند».
 
 ژان پیاژه Jean Piaget در شهر نوشاتل در غرب سویس زاده شد. پدرش استاد ادبیات سده های میانه بود.
 
 از کودکی مقاله های زیست‌شناختی می‌نوشت و ۱۰ ساله بود که در موزه تاریخ طبیعی زادگاهش در بخش طبقه‌بندی جانواران به عنوان دستیار فعال و با انتشار مقاله‌ای درباره نرم‌تنان، به کارشناس این رشته شناخته شد.
 
 همزمان فلسفه می‌خواند و از کانت و دورکهایم تأثیر می‌گرفت.
 
 ۲۱ ساله بود که از دانشگاه ژنو در رشته زیستشناسی دکترا گرفت و از همان هنگام به تدریس زیستشناسی و روانشناسی پرداخت.
 
 ۲۸ ساله بود که ازدواج کرد و دارای سه فرزند شد و آنها را پایه پژوهش‌های رشد کودک قرار داد.
 
 ۳۳ ساله بود که سرپرستی پژوهشکده روسو در ژنو را بر عهده گرفت و پس از ژرفنگری در دیدگاه های فروید و یونگ پایه معرفت‌شناسی ژنتیکی را ریخت.
 
 پیاژه بیشتر با روان‌شناسی رشد شناخته می شود ولی به سبب مطالعات فلسفی و ژنتیکی در دیگر رشته ها هم تاثیرگذار بوده است.
 
 او دو سال در دانشگاه سوربن مطالعاتی در زمینه روانشناسی کودکان نابهنجار، شناخت شناسی، ریاضیات و علوم داشت.
 
 اگر تا آن زمان دانشمندان فرق یادگیری کودک و بزرگسال را کّمی ارزیابی می‌کردند، او ثابت کرد که ذهن و آموزش کودکان با بزرگسالان تفاوت بنیادین دارد. او رشد ذهنی کودکان را به چهار مرحله تقسیم کرد و رابطه متقابل فرد و محیط را به جای پندار توارث و سرنوشت محتوم نشاند.
 
 پرسش نوجوانی اش هنوز بخش گسترده ای از ابهامات ذهنی اش را در بر می‌گرفت: "چگونه می‌اندیشیم و می‌آموزیم؟"
 
 ۶۱ ساله بود که در سال ۱۹۵۵ در دانشگاه ژنو مرکز شناخت‌شناسی ژنتیک را گشود که تا کنون هر ساله پژوهشگران در آن درباره درک کودک از علیت تحقیق می‌کنند.
 
 ژان پیاژه در ۸۴ سالگی در جنوب غرب سویس درگذشت./ وله