شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| "ترالی احیا" یک واحد متحرک برای جان دوباره بخشیدن به بیمارانی است که با تهدید مرگ مواجه اند. این ابزار دارای طبقات متعدد است و داروها و ملزومات نجات بخش بر اساس اولویت استفاده در آن جای گرفته اند.

ترالی احیا در واحد های استراتژیک مراکز درمانی مستقر است و می بایست در کوتاه ترین زمان بر بالین بیمار حاضر گردد. در هفته ای که گذشت با بسیاری از کارمندان گفتگو کردم؛ از درد دلهایشان گفتند، از نبود انگیزه، از کسالتی که آنان را فراگرفته و از هرآنچه که خاطرشان را مکدر ساخته است؛ یکی منتقد انتصابات بود، دیگری از کمبود منابع مالی و انسانی شکایت داشت و آن یکی نیز از نبود برنامه و افق روشن سخن می گفت؛ به واسطه کاوش در علم رفتار سازمانی و تلاش برای اعتلای آن و به جهت حضورم در دوره های متعدد آموزشی بیش از دیگران شنونده این نوع واکنش ها و بازخوردها بوده ام اما به راستی این بار از شنیدن سخنان کارمندان به خود لرزیدم چرا که این کارمندان همان هایی بودند که در چند سال اخیر که نوشتن از علم فرهنگ رفتار سازمانی را در برنامه داشته ام همواره به من پویایی و تحرک هدیه می کردند. 

این ابر شوم بی انگیزگی از کجا برآمده است و این بارش نابه هنگام چرا رفتار سازمانی را به جای سیراب ساختن به مرداب تبدیل نموده است؟ محور همه گفتگوها نشان از علائم یک بیماری دارد و آن بی انگیزگی است. روزگاری مدیران منابع انسانی به سادگی بیماری های تک گیر که تنها در بخشی از سازمان شیوع می یافت را با نسخه پیچی معمول درمان می کردند؛ اما وقتی از چهارسوی جغرافیا اطلاعات گردآوری می شود و این نتیجه حاصل می شود که یک بیماری همه و شاید مدیران را نیز درگیر خود کرده است قطعا راهکاری متفاوت برای درمان و جلوگیری از شیوع هرچه بیشتر آن باید اندیشیده شود؛بر این باورم که نوشداروی چگونگی ایجاد انگیزه در ترالی احیای ما نیست و اگر هست منقضی است و بر تن رنجور کارمند بی انگیزه مرهم نیست.

در عجبم که در چنین برهه ای چرا مدیران منابع انسانی خود را در لا به لای پرونده های پرسنلی محصور کرده اند و گپ و گفتی با کارکنان ندارند، مگر نه آن است که واحد مدیریت منابع انسانی باید کمک کند تا سازمان در افق بلندمدت، با کمترین هزینه، حداکثر کارایی و اثر بخشی را از کارکنان برای حرکت در راستای اهداف استراتژیک سازمان کسب نماید و زیربنای این کمک شناخت و درک منابع انسانی است؟

و یا شگفت زده ام که ارزیابی عملکرد چرا مقدم بر ایجاد انگیزه و همدلی است؟! کارمند بی انگیزه اساساً عملکرد آن چنانی نخواهند داشت که مستلزم ارزیابی عملکرد باشد و از کوزه همان برون تراود که در اوست...

و یا روابط عمومی چرا زیر آوار وظایف روتین کمر خم کرده است و در پی ارضای حس دیده شدن کارمندان نیست و با ایده و قریحه هنرمندانه لبخندی بر لبان آنان نمی کارد؟

و یا دیگر واحد های مدیریتی و نظارتی و صیانتی و حمایتی و ... چرا بر این باور نیستند که تنها در صورتی نظم جاری و ساختار نظام مند می شود که نمودار رشد انگیزه کارمندان صعودی باشد نه نزولی!

به هر جهت از لبخند خشکیده بر لبان کارمندانی که روزگاری نه چندان دور "ترین" انگیزه و شور و شوق بودند مضطرب می شوم. اگر کارکنان با مشکل انگیزشی دست به گریبان اند باید در مورد خواسته های تک تک آنان فکر کرد، وقت آن فرا رسیده است که نگاهی به ترالی احیای منابع انسانی انداخت و چک لیست آن را با دقت و وسواس بررسی کرد؛ همانگونه که نمی توان داروی قلب را برای درمان کبد تجویز کرد و یا قطره چشمی را برای التیام درد معده به کار برد باید کوشید تا مناسب ترین درمان را برای بیماری بی انگیزگی انتخاب کرد.

صبح شنبه است، آقای احمدی از خواب بیدار شده است. او نمی تواند خودش را از تختخواب جدا کند. البته این کار را با اکراه انجام می دهد اما مسیر را با اخم و ناراحتی طی می کند و بالاخره با 20 دقیقه تاخیر به سازمان می رسد! این بی میلی نتیجه عدم استفاده از تعطیلات آخر هفته نیست! بلکه او دچار بی انگیزگی شده است.

اگر کودک شما دچار ضعف و بی حالی است و چند روز بعد ضایعه های پوستی ظاهر می شود و پزشک آن را آبله مرغان تشخیص دهد، کم و بیش باید دو هفته قبل را مرور کنید چرا که عامل بیماری 14 روز نهفته بوده است. بیماری بی انگیزگی هم چنین است با این تفاوت که ممکن است عامل در چند سال یا چند ماه اخیر باشد؛ این عامل بی تفاوتی و ناامیدی را تشدید می کند و کم کم فرد را بیمار می سازد، در مثال اخیر بیست دقیقه تاخیر همان تاول های آبله مرغان است که یک شبه ایجاد نشده است و درمان این تاول ها هم معرفی به کمیته تخلفات اداری و توبیخ و تهدید نیست، درمان اصلی خشکاندن ریشه بیماری و تلاش برای التیام تاول ها و رفع کسالت هاست.

مطمئنا برای همه ما روزهایی در تقویم یادآور بی انگیزی است، روزی که با مدیرمان بحث مان شده است، روزی که به خاطر مشکلی شخصی فراموش کرده ایم پاسخ نامه ای را در موعد مقرر ارسال نمایم و از جانب مدیر بالادستی تذکر گرفته ایم، روزی که احساس می کنیم بود و نبودمان مثمر ثمر نیست و تئوری حد بی کفایتی در مورد ما صدق می کند؛ این امر کاملا طبیعی است اینکه هر از گاهی روز بدی را در محل کار خود تجربه کنید بی انگیزگی تلقی نمی شود بلکه زمانی باید بی انگیزگی را بیماری دانست که تبدیل به یک الگوی رفتار سازمانی شده باشد.

نکته مهم برای خروج از این وضعیت شناسایی علل آن است و این علل از فردی به فرد دیگر می تواند متفاوت باشد. البته پیش از اینکه با دلایل بی انگیزگی آشنا شوید باید دلایل ایجاد انگیزه را بدانید. انگیزه هر چه که باشد قطعاً در یک چیز با ارزش نهفته است؛ در هر فرد می توان با روشی خاص ایجاد انگیزه کرد و گاهی این روش ها هیچ شباهتی به یکدیگر ندارند. تئوریسین های رفتار سازمانی به این نتیجه رسیده اند که پول به تنهایی عامل ایجاد انگیزه نیست بلکه اگر کارکنان احساس کنند که صاحب نقش هستند و در پیشبرد اهداف سازمانی موثر اند سازمان شما موفق خواهد شد و انگیزه کارکنان حفظ می شود. بنابراین حس کارمند نسبت به شغلش بسیار مهم و عامل ایجاد انگیزه است.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)