شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| رئیس جمهوری 17 مرداد همزمان با روز خبرنگار در جمع اصحاب رسانه در محوطه ساختمان ریاست جمهوری از خبرنگاران خواست تا مشکلات و نارسایی های جامعه را برای آگاهی بیشتر مدیران و اصلاح امور بازتاب دهند و از مسئولان انتقاد سازنده در عین حال مستند داشته باشند.

دکتر حسن روحانی در بیانات خود به این نکته هم اشاره کرد، در انتقاد هایتان از دولت و مشکلاتی که وجود دارد لکنت نداشته باشید.

با خود اندیشیدم انتقاد بدون لکنت اساسا ممکن است؟، آن هم در شرایطی که رسانه ها به جز تعداد معدودی که در هر دولتی با جریان همراه می شوند و بهره های فراوان می برند، سایرین امکان این اقدام به جا، مردمی، شفاف کننده و آزادی بخش را دارند.؟.!

وقتی از سوی همه مدیران کشور به خصوص در بخش مدیران اجرایی هم اکنون شکایت های بسیاری و حتی مواردی در روز خبرنگار در محاکم قضایی وجود دارد، تحمل مسئولان در قبال انتقادها بسیار اندک است و گاه روابط عمومیها یا سایر بخش های سازمانی خود اقدام به تهدید و تسویه حساب با رسانه و شخص خبرنگار می کنند، امکان گفتن و نوشتن بدون لکنت میسر خواهد بود، به ویژه آنکه خبرنگاران اغلب در نیازهای ابتدایی زندگی دچار مشکل هستند!

وقتی خبرنگاران حقوق و در آمد آنچنانی ندارند و همیشه در نیازمندی نگه داشته می شوند و باید برای زندگی و تامین هزینه های خانواده اغلب مجیز گوی مدیران باشند. وقتی در روز خبرنگار، درصد زیادی از خبرنگارها دلشان را به یک کارت هدیه 50 و 100 هزار تومانی اغلب در استانها و شهرستان ها کمتر از این میزان خوش می کند. با بیش از یک نوبت کاری و گاه دو نوبت 700 هزار تومان تا یک میلیون و 500 هزار تومان دریافتی دارد، آیا انتقاد بدون لکنت ممکن است؟

براساس خبری که امروز در فضای مجازی منتشر شد، حقوق یک خبرنگار در هند براساس ارزش پول ایران که کمترین رقم است 50 میلیون و در استرالیا 420 میلیون ریال، در آمریکا و ترکیه 375 میلیون ریال، انگلیس 370 میلیون ریال و سنگاپور 365 میلیون ریال است و خبرنگاران و روزنامه نگاران ما 10 تا 15 درصد این در آمد را دارند، اساسا چنین فضایی وجود دارد؟

آقای رئیس جمهور واقعیت این است که برای حل مشکل خانواده خبرنگار باید کاری کرد، باید چشم ها را شست و جور دیگری به جامعه رسانه ای کشور نگاه کرد. باید لایحه جدید مطبوعات در مجلس به قانون تبدیل شود تا حداقل خبرنگارها برای انتشار هر خبری از اشخاص به خصوص مدیران در سطوح مختلف تن شان نلرزد و دست شان به قلم و کاغذ برود. دو سال قبل بعد از 36 سال کار رسانه ای در همه رسانه های کشور یک مطلب درمورد یک سازمان خصولتی نوشتم که از مردم مبالغ زیادی و بی موردی دریافت می کنند، بلافاصله شکایت کردند؟!

جناب دکتر روحانی، خودتان را جای ما بگذارید، به راستی می توان با این همه مشکل و درد بدون لکنت انتقاد کرد در حالی که کسی تحمل یک انتقاد اشاره ای و اندک را هم ندار!

باید نظام اطلاع رسانی در حوزه انتقادهای سازنده، حقوق خبرنگاران، رفاه خانواده آنها و ... اصلاح شود. دیروز خانمی با من تماس گرفت که 12 سال کار خبر می کرد و شوهرش عکاس بود و اکنون شوهر 60 ساله اش به علت مشکلات جسمی متعدد خانه نشین شده و امکان تحرک ندارد، یک فرزند کوچکش هم بیماریهایی دارد که باید درمان شود اما پولی در بساط ندارند. این خانم به علت خانه نشینی همسرش دو سال است که خانه دار شده و تنها از کمیته امداد یک سبد کالای 200 هزار تومان دریافت می کند. به گفته وی پیشتر 360 هزار تومان مستمری ماهانه از کمیته امداد دریافت می کرد که به دلیل دریافت وام و نپرداختن قسط، این مبلغ هم قطع شده و تمنای کمک فوری دارد.

این یک نمونه از دهها و صدها نمونه است و باید کاری کرد، اگرچه کشور مشکلاتی دارد!

این قشر سالهاست گاه برای انتشار اخبار عادی هم دچار لکنت می شوند، چه رسد به آنکه مشکلات اساسی مدیران را رصد کرده، مستند سازی کنند و با تحلیل و تفسیرهای مطول انتقادهای سازنده داشته باشد.

کلام آخر، ابتدا باید به وضعیت معیشت خبرنگارها و روزنامه نگارها، بیمه آنها که سالها گلویشان را می فشارد، مسکن و امثال آن، تصویب قانون جدید مطبوعات، توزیع عادلانه یارانه ها و ... رسیدگی شود، آنگاه بی لکنت انتقاد های شفاف کننده و اصلاح گر را شاهد خواهیم بود.

یا علی مدد – مدیر مسئول – 18 مرداد 98
منبع : گیلان 24