شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| لورا پارکر در سال 2010، در مقاله‌ای با عنوان «آینده هوش مصنوعی در بازی‌ها» نوشت: استفاده از هوش مصنوعی در بازیهای دیجیتال طی دهه گذشته تا حد زیادی به مرحله بلوغ رسیده است و آنچه امروزه اهمیت بیشتری پیداکرده است طراحی سیستم‌های مؤثر هوش مصنوعی در کنار ساخت ویژگی‌های بصری بازی و ضربه است.

امروزه بازی¬سازان وقت بیشتری روی طراحی کاراکترهای غیر بازیکن می¬گذارند. در بازی‌های آینده شاهد کاراکترهای غیر بازیکن پیچیده‌تری خواهیم بود. همچنین موانع دینامیک بیشتری را نسبت به گذشته می‌بینیم. در حال حاضر، سعی می‌شود کاراکترهای غیر بازیکن هرچه شبیه¬تر به انسان ساخته شوند اما در آینده این اجازه به هوش مصنوعی داده می‌شود که خودش تصمیم بگیرد و به نظر می‌رسد این امر بازی را برای بازی¬کننده جذاب‌تر می¬کند. به‌عبارت‌دیگر، بازی¬های آینده پیش‌بینی‌ناپذیرتر می‌شوند. (Parker,2010)

اکنون برخی از پیش‌بینی‌های وی به یاری هوش مصنوعی در حال تحقق است، اینکه هوش مصنوعی متناسب با بازیکن و حال و هوای بازی، تصمیماتی خواهد گرفت که در تعامل وی با بازیکن مؤثر است. برخی متخصصان حوزه بازی‌ها، در بررسی‌های خود ترسیمی از آینده دارند که طی آن تعامل بین بازیکن و بازی بیشتر شده و بازی‌های به سمت هرچه منحصربه‌فرد شدن حرکت خواهند کرد.

هوش مصنوعی در حال حاضر قادر است بازیکنان انسانی را در بازی‌های دیجیتال شکست دهند. هوش مصنوعی دارای مزایای مهمی نسبت به بازیکنان انسانی است همچون توانایی انجام چندین کار و واکنش با سرعت‌بالای غیرانسانی. لذا برخی طراحان بازی‌ها، مجبور شده‌اند عمداً توانایی هوش مصنوعی را بهبود تجربه بازیکنان انسانی کاهش دهند. ولی قطعاً در آینده، این تصمیم هوش مصنوعی است که سطح و جریان و کیفیت بازی را تعیین خواهد کرد.

استفاده از هوش مصنوعی در بازی¬های دیجیتال رو به گسترش است اما باید گفت تمرکز، بیشتر بر روی ساخت کاراکترهای غیر بازیکن هرچه قدرتمندتر نخواهد بود که بتوانند راحت‌تر بازیکنان انسانی را شکست دهند، بلکه روی این موضوع تمرکز می¬شود که چگونه تجربه بهتر و منحصر به ‌فردتری را برای کاربر به ارمغان آورند. در بازی¬های آینده بازیگران می‌توانند هرچه را که می¬خواهند با ربات‌ها بازی کند و احساس کنند که واقعاً در یک دنیای واقعی این کار را انجام می¬دهند. شاید آن روز، دیگر بازیکنان انسانی نتوانند تشخیص دهند که یک هوش مصنوعی کاراکتر موجود در بازی ویدئوئی را کنترل می¬کند یا یک انسان. (Lou, 2017)

پرفسور جورجیس یاناکاکیس استادیار موسسه بازی¬های دیجیتال در دانشگاه مالت معتقد است: در آینده، بازی¬ها خودشان می¬توانند بازیکنان را بشناسند و تصمیم‌گیری کنند. بازی¬ها با دریافت اطلاعات شناختی، حالات صورت، رفتار، وضعیت فیزیولوژیکی از جمله ریتم قلب بازیکن، خودشان را با او سازگار خواهند داد. امروزه بازیکن از بازی یاد می-گیرد اما در آینده، بازی هم اطلاعات زیادی را از بازیکن فرامی‌گیرد و با سازگاری خود با روحیات بازیکن، سعی می¬کنند تا حس سرخوردگی را در وی کاهش دهند و همچنین همراهی بازیگر با بازی را به حداکثر برسانند. (yannakakis,2018)

به مدد هوش مصنوعی ضمن تولید بازی‌های سازگار، در یک جریان تعاملی بین بازیکن و بازی، جریان و داستان بازی می¬تواند در آینده، جنبه انتخابی یابد. همچنین حالت‌های احساسی جدید، صداها و حتی سطوح بازی و... نیز می¬توانند به‌طور متناسب با بازیکن تعیین شوند.

همچنین پرفسور یاناکاکیس همچنین در یک کتاب مشترک با توگلیوس نوشته است: مطالعات نشان می¬دهد که کاربرد هوش مصنوعی برای بازی‌ها به‌سوی کاربردهای غیر سنتی و چندگانه در حال تغییر است و به‌سوی توسعه هر چه بیشتر بازی‌ها در حرکت است.

این کاربردهای جدید نیز به‌تدریج قدیمی شده و کنار گذاشته می‌شوند. اما بررسی تمام ارتباطاتی که تابه‌حال موردتحقیق قرار نگرفته و از قضا پتانسیل کشف نشده قابل‌توجهی در آن نهفته است بسیار جالب‌توجه است. برای مثال، مدل¬سازی بازیکن به‌طور بالقوه در توسعه هوش مصنوعی اهمیت بسیاری دارد. هوش مصنوعی بازیکن¬های قابل‌باور، جالب‌توجه و یا کنجکاو را کنترل می¬کنند. اما مسئله این است که مدل¬سازی بازیکن هنوز به‌قدر کافی موردبررسی دقیق و عمیق قرار نگرفته¬اند.

این موضوع همچنان برای کاربرد اصول مدل‌سازی کاربر در جهت شخصی‌سازی طراحی بازی با هوش مصنوعی صدق می¬کند. در عوض، بازیکنان با رفتار قابل‌باور تابه‌حال به‌اندازه‌ی کافی در تولید محتوا مورداستفاده قرار نگرفته¬اند (حال به‌صورت خودکار یا با کنترل چندگانه). چشم‌انداز دور هوش مصنوعی در بازی در مهروموم‌های آینده این است که باید به هوش مصنوعی اجازه دهیم نقش خود را در طراحی و توسعه بازی‌ها بیابد. (Yannakakis &Togelius,2018:277)

بهره‌گیری از هوش مصنوعی در بازی‌های دیجیتال و پیوند آن‌ها با واقعیت افزوده و مجازی سبب خواهد شد تا در آینده منتظر بازی‌های بیشتری مشابه پوکمون گو ناشی از ترکیب مثبت دنیای واقعی، مجازی و فن�'اوری هوش مصنوعی باشیم. (Greene,2018)

در مطلبی با عنوان «کاربردهای هوش مصنوعی در بازی¬های کامپیوتری» منتشرشده در راسخون در اشاره به آینده بازی‌ها به یاری هوش مصنوعی و واقعیت مجازی آمده است: در بعضی از بازی‌ها که با کمک هوش مصنوعی و واقعیت مجازی ساخته‌شده است، بازیکن می¬تواند از حس‌های بویایی و چشایی خود در بازی استفاده کند. در آینده‌ای نه‌چندان دور می¬توان شاهد بازی‌هایی بود که بازیکن یکی از شخصیت‌های خود بازی است، دقیقاً مانند زندگی واقعی.