شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| محمد ابراهیم رنجبر، قدیمی ترین روزنامه فروش ایران که نامش در کتاب رکوردهای گینس نیز به ثبت رسیده ، در شامگاه ۱۴ فروردین ۹۸ در سن ۹۲ سالگی در شهر کرج درگذشت.

محمدابراهیم رنجبر امیری، قدیمی‌ترین روزنامه‌فروش ایران، کسی که بیش از ۸۰ سال در عرصه مطبوعات کار کرده بود در سن ۹۲ سالگی درگذشت. او خاطرات بسیاری از زندگی با مطبوعات داشت و دو جلد از این خاطرات را منتشر کرد.

محمدابراهیم رنجبر امیری، قدیمی ترین فعال رسانه‌ای و روزنامه فروش ایران شامگاه چهارشنبه ۱۴ فروردین جاری در شهر کرج درگذشت.

رنجبر امیری چهارم اسفندماه ۱۳۰۷ در امیرکلای بابل به‌دنیا آمد و پدرش کشاورز بود. در حالی‌که ۹ سال بیشتر سن نداشت برای پیدا کردن مادر گمشده‌اش در دوره رضاشاه از روستا به تهران گریخت و از سال ۱۳۱۶ به شاگردی، توزیع و دادزنی و دکه‌داری فروش مطبوعات مشغول شد.

زمانی که در شمال کشور بود تا کلاس دوم ابتدایی درس خواند و با همان سواد کم خود در تهران روزنامه‌ها و مجله‌ها را می‌خواند تا این‌که در سال ۱۳۳۰ امتحان داد و گواهی‌نامه ششم ابتدایی را گرفت و پس از آن هم تا مقطع دیپلم درس را ادامه داد اما نشد که مدرک دیپلم را بگیرد.

او در مصاحبه‌ای درباره دوران آغاز روزنامه‌فروشی خود می‌گوید: «در گوشه خیابان‌های مختلف بساط می‌کردم. چون جثه کوچکی داشتم، خیلی‌ها مرا اذیت می‌کردند و بارها کتک خوردم اما گلیمم را از آب بیرون کشیدم و توانستم کارم را ادامه بدهم.»

رنجبر امیری خود را از نسل سوم روزنامه‌فروشان ایران می‌دانست و می‌گفت اولین روزنامه‌فروش نیست، از او قدیمی‌تر هم بودند، اما همه آن‌ها فوت کردند و اکنون قدیمی‌ترین روزنامه‌فروش است.

او در این‌باره گفته بود: «تاریخ فروش روزنامه به شکلی که ما کار می‌کردیم از سال ۱۲۹۹ آغاز می‌شود که پنج نفر به این کار اشتغال داشتند و در دوره دیگر ۱۲ تا ۱۳ نفر به این جمع اضافه شدند و ما جزو گروهی ۳۵ تا ۴۰ نفره هستیم که نسل سوم به حساب می‌آییم. البته تهران آن زمان چهار، پنج خیابان که بیشتر نبود؛ یکی خیابان سپه بود و یکی هم خیابان شاه. خیابان‌های سعدی، فردوسی، لاله‌زار و ناصرخسرو، بوذرجمهری و شوش هم بود. من آن زمان دکه نداشتم. روزنامه‌ها را زیر بغلمان می‌گرفتیم و هر چقدر می‌توانستیم چاخان، پاخان می‌کردیم تا روزنامه‌مان را بفروشیم!»

رنجبر امیری معتقد بود که روزنامه‌فروشی در دوره او ارج خاص خود را داشت و بسیار سخت و پرزحمت و در همین حال تأثیرگذار بود و قدیم‌ها روزنامه‌ها مردم‌پسند‌تر بودند اما امروز تنوع روزنامه‌ها زیاد است ولی همگی یک حرف را می‌زنند.

او با حافظه کم‌نظیر خود خاطرات وقایع دست اول مطبوعاتی را که خود درگیرش بود در کتابی با عنوان «خاطرات یک روزنامه‌فروش، ۷۶ سال با مطبوعات» در دو جلد منتشر کرد و قرار بود سه جلد دیگر آن را هم منتشر کند.

کورش نوروزمرادی، پژوهشگر و مدرس تاریخ مطبوعات در مورد این کتاب گفته است: «۷۶ سال با مطبوعات روایت کوچه بازار مطبوعات است که ناگفته‌های صدها نشریه سه دوره رضاشاهی، دوره مطبوعات رگ گو (۲۶-۱۳۲۰) و دوره مطبوعات کودتای ۳۲ را تحریر کرده، روایتی متفاوت اما این‌بار نه از قلم یک روزنامه‌نگار، مورخ و پژوهشگر عرصه رسانه بلکه از قلم آخرین حلقه اطلاع‌رسان یک روزنامه، کسی که با مخاطب درگیر است، یک مُوَزع، داد زن، و فروشنده دورگرد و دکه دار روزنامه ارائه می‌کند.»

جلد اول خاطرات رنجبر امیری را نشر شادرنگ با عنوان «خاطرات یک روزنامه‌فروش در ۷۰ سال فروشندگی مطبوعات…» منتشر کرده و جلد دوم نیز با عنوان «۷۶ سال با مطبوعات» از سوی نارین رسانه روانه بازار نشر شده است.

محمدابراهیم رنجبر امیری در روزهای آخر عمر خود با وجود بیماری همچنان به تألیف کتاب خود می‌پرداخت.

پیکر او شنبه ۱۷ فروردین از مقابل اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان البرز تشییع و در قطعه هنرمندان بهشت سکینه کرج به خاک سپرده می‌شود.