شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| کانادایی بودن باید به دلایل گوناگون و به ویژه داشتن جاستین ترودو به جای آن آدم آهنی ناسازگار، از بریتانیایی بودن بسیار بهتر باشد. آدمی که درگیر تغییر جهت بین تجسمی از میمون های پوزه دار شیفته و دیوانه امتیازهای مطمئن، و موسولینی است. بله آنها جاستین ترودوی عالی و زیبا را دارند، که از جمله همین چند روز پیش برای خوردن شکلات در مجلس ملی کشورش پوزش خواست. یعنی در حالی که ما (در بریتانیا) با نمایندگان مجلس در حال جنگ و همچنین دمکراسی رو به سقوط طرفیم، بدترین رسوایی مجلس کانادا یک بسته شکلات است. آه فساد عمده آنها هم که تهدیدی برای به زیر کشیدن نخست وزیر به شمار می رود، به دولت و یکی از بزرگترین پیمانکاران کشور پیوند دارد.

اگر کسی به سیاست کانادا نگاهی بیندازد و تلاش کند برداشت رسانه های بریتانیایی از جاستین ترودو را نادیده بگیرد، از جمله او را به شکل مدل کلوین کلاین می بیند. اما در ادامه در این رسانه ها تصویر تیره تری از وی ظاهر می شود. زیرا در ماه فوریه جودی ویلسون- ریبولد وزیر دادگستری و دادستان کل کانادا پس از اظهاراتی مبنی بر فشار نامناسب در مورد دست برداشتن از اتهامات وارده به شرکت عمده مهندسی موسوم به اس ان سی-لاوالین این کشور، از سمت خود کناره گرفت. در ادامه یک سری استعفای دیگر از جمله کناره گیری وزیر جین فیلپات رخ داد، که گفت مطالب زیادی دیگری هم در مورد این رسوایی وجود دارد. یعنی در واقع به صورت ضمنی خاطرنشان کرد، که خود ترودو خواستار دست برداشتن از اتهامات مورد اشاره بوده است.

اما به موازات ادامه این وضعیت در کانادا، در بخش در پیوند با مسایل آمریکا و کانادای صفحه نخست بی بی سی که به رسوایی مورد اشاره می پردازد، فیلم کوتاهی از ترودو هم قرار داده شد که برای خوردن شکلات در مجلس ملی کشورش پوزش می خواهد. موردی که من از این پس از آن با عنوان شکلات گیت یاد خواهم کرد. بی بی سی چنان از این شکلات گیت با آب و تاب خبر می دهد، که گویی در حال پخش گزارش به قتل رسیدن آبراهام لینکلن است. بخشی از این مساله، به سبب چگونگی رفتار ترودو با رسانه ها می باشد. البته او مانند دانلد ترامپ و تریسا می خطرناک نیست. اما مثل آنها می تواند، حواس رسانه ها را به شکلی موثر پرت کند. ولی این کار را به جای مثلا تهدید از طریق جذابیت انجام می دهد، که در خارج از مرزها کارسازتر است.

البته نمی گویم کار رسانه ها توطئه ای جهانی برای احراز اطمینان از این می باشد که ترودو به جای اینکه به مثابه سیاستمداری که به نیابت از کاروبارهای بزرگ برای اعضای دولتش قلدری می کرد، به عنوان فردی با جوراب های جلف به خاطر آورده شود. بلکه مساله بیشتر این است که به نظر می رسد، در بریتانیا، کانادا، و در واقع بیشتر کشورهای دیگر، سخن گفتن در مورد مطالب (جدی) ارزشش را ندارد. مگر اینکه بخواهیم، از آن برای مقایسه با خودمان استفاده کنیم. کمااینکه از سال 2016 به این سو ترودو یکی از آدم خوب ها بوده، که به عنوان یک درمان عالی سیاسی برای همه کاری های غلط سیاستمداران خودمان مطرح شده است. مثلا در حالی که دانلد ترامپ به سبب چند باران تند از دیدار از یک گورستان خودداری کرد، ترودو بدون چتر سخنرانی داشت. و…

بنابراین از آنجاکه ذکر اشتباهات کانادا مفید نیستند، این کشور به صورت آرمانشهر/ مدینه فاضله به تصویر کشیده می شود. زیرا در تخیلات ما که از طریق یک سری فیلم های کوتاه قابل به مشارکت گذاشتن به وجود آمده، ترودو یک پاندا را در آغوش گرفته است. تنها به این سبب که ما این فیلم ها را ببینیم و گلایه مند شویم، که چرا نخست وزیر ما چنین کاری نمی کند؟ نتیجه اینکه وقتی پای مسایل مهم به میان می آید، آنها را نادیده می گیریم.

ما همین روند را در مورد سایر کشورها نیز، تکرار می کنیم. روندی که این خطر را دارد که سایر کشورها و رهبران را در چیزی جز آیینه هایی با تراش های غیرعادی نمی بینیم، که تصاویر غیرواقعی و کج و معوج شده را نشان می دهند. اما روند موجود در دنیای واقعی اینگونه نیست. زیرا زندگی صحنه ای ساخته شده از تصاویر دست کاری شده نیست. بنابراین همواره رسوایی هایی بزرگتر از شکلات گیت وجود دارند. کمااینکه نخست وزیر کانادا دارد برای حیات سیاسی اش مبارزه می کند. اما پوشش رسانه های بریتانیایی به نوعی است، که سبب می شود مخاطب هرگز از این امر آگاهی نیابد.

منبع: http://iranjavan.net