شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- تا می رویم به شغل خودمان، یا داشتن بدن سالم یا ماشین قسطی یا آپارتمان خوبی که اجاره کردیم بنازیم می بینیم که افراد گوشه و کنار دنیا دارند با بوق و کرنا از درون شبکه های اجتماعی داد می زنند که فاصله شان با ما از زمین تا آسمان است.
 
 خیلی از ما همه عمر تاکید و هدف مان را صرف این مسابقه ناتمام می کنیم تا مثل دیگران باشیم ولی متاسفانه چون موجودات منطقی و عاقلی هستیم با ناراحتی و افسوس مداوم می دانیم که با دیگران تفاوت داریم و نمی توانم مثل آنها باشیم. برای همین شاید لازم نیست همه عمر به دنبال ملاک های هویتی بیرون از وجود خود باشیم.
 
 ۱- از همه چشمگیرتر در وهله اول قیافه ظاهری ما است. در دوره های مختلف زندگی انواع نگرانی را به دوش نکشیم که قدبلند و خوش اندام نیستیم با موهای سرمان پرپشت نیست چون مطمئن باشید آنها که این چیزها را دارند نیز نگران قیافه ظاهری شان هستند
 
 ۲- باعث غرور است که افتخاراتی نصیب خود ساختیم ولی اگر همه معیار ما، دستاوردهای شخصی ما باشد باید مدام در زندگی موفقیت کسب کنیم تا احساس خوبی به خودمان پیدا کنیم. اتکا مداوم به پیروزی ها، ما را در موقعیت متزلزلی قرار می دهد انگار که بر روی شن های ساحل، برای خودمان خانه بسازیم.
 
 ۳ – داشتن یار در زندگی، عالی است و برای خیلی‌ها وسیله ایی است برای احساس ارزشمند بودن … طبیعی و منطقی هم هست. ولی یادمان باشد که تکیه به دیگران برای کسب احساس احترام برای خود، مثل دویدن در پی یک هدف متحرک و متغیر است. کنترل دیگران در دست ما نیست و باید منتظر از دست دادن آنها و بالطبع، هویت و اهمیت خودمان باشیم.
 
 ۴- شغل ما بخش مهمی از حس اعتمادمان به خودمان است. ولی خودمان را با شغل مان معرفی نکنیم. من برنامه ریز کامپیوترم، من مهندسم. من وکیلم یا حسابدار… چون هویت و شخصیت و ارزش ما خیلی بیشتر از این قراردادهای شغلی و اجتماعی است.
 
 ۵ – امکانات مادی داشتن شان، خوب است و آرامش می آورد و از نگرانی ها کم می کند و فقط درصد محدودی از این راحتی کامل برخورارند . اما وقتی از آنها هم می پرسید مطمئن هستند که به اندازه کافی ندارند و نگرانند.