شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- به نظرم باید این پیش شرط را پذیرفت که هیچ جایی مصون از بحران نیست باید راهکارهای مدیریت بحران را بدانیم و باید مناسبترین ابزار که رسانه است را خوب بشناسیم. در واقع اگر بپیذیریم مناسب ترین ابزار رسانه است، که کم هزینه ترین و بهترین ابزار برای مدیریت بحران رسانه ها هستند به گذاره سوم می رسیم که چه کسی مسئول رسانه ها در شرایط بحران هستند.

من فکر می کنم  روابط عمومیها به عنوان پل ارتباطی سازمان و رسانه ها در هر شرایطی بویژه شرایط بحران هستند.این پل ارتباطی در شرایط عادی اگر دچار مشکل باشند قابل اغماض است اما در شرایط بحران اگر دچار آسیب شوند به این علت که توجه مردم در شرایط بحران بیشتر به سمت رسانه ها جلب می شود و چسبندگی مخاطبان به رسانه ها به بالاترین حد خود می رسد لذا اگر رسانه ها درست مدیریت نشود خسارات بیشتری به سازمان و مردم وارد می شود.

به عبارتی با توجه به اینکه روابط عمومی ها خط مقدم مدیریت بحران از طریق هدایت رسانه ها هستند، اگر بحران در سطوح و خطوط مختلف تعریف شود در خط اول منحصراً روابط عمومی ها قرار دارند، به دلیل اینکه بحران ها وقتی اتفاق می افتند، سازمانها و دستگاه های رسمی و حقوقی مسئول مدیریت بحران پیش آمده هستند، نظیر هلال احمر، بهزیستی، ستاد مدیریت بحران و وزارت بهداشت و ...که در مواردی نظیر سیل و زلزله باید پاسخگو باشند، در هر صورت در این میان روابط عمومی های سازمانهای رسمی و غیر رسمی هستند که موظفند در مورد بحران ایجاد شده اولین اطلاعات و خبر صحیح را در اختیار مردم گذارند، به خصوص در شرایط بحران که نیاز مردم به رسانه ها و اطلاعات آنها بیشتر و چسبندگی آنها به رسانه افزایش می یابند.

 اگر روابط عمومی ها کارشان را خوب انجام ندهند در واقع آغاز یک چالش و بحران و مساله جدیدی است که همان رواج شایعات و اخبار نا معتبر است که به تشدید بی نظمی ها و نگرانی ها دامن می زند و نگرانی افکار عمومی را تشدید می کند و سوء استفاده ها افزایش می یابند.

اما اگر این شرایط مداخله به موقع روابط عمومی ها کنترل شود و اطلاعات صحیح را درسریعترین زمان ممکن در اختیار افکار عمومی قرار دهند، مردم به سراغ رسانه های غیر رسمی نمی روند، و شایعات نیز دامن زده نمی شود.

به نظر من آسیب شناسی روابط عمومی های کشور مان در شرایط بحران بوجود می آید و می بنیم که سازمان هایی که در سالهای اخیر درگیر بحران ها بودند، متاسفانه رویکرد تعاملی نداشتند و فعال نبودند و برعکس رویکرد قانونی و سنتی و طبعی داشتند و راهبردشان انفعالی و واکنشی بوده است.

در روش واکنشی در موقع بروز بحران پیش بینی های لازم وجود نداشته و برنامه ریزی هم انجام نشده و تعامل لازم با رسانه ها نیز وجود نداشته و اقدامات با تاخیر انجام می شود و حتی برخی مواقع واقعیت ها انکار می شود. اما در روش تعاملی کار به شکل دیگری در مواقع بحران پیش می رود به شکلی که ضمن تعامل خوب با رسانه ها اخبار دقیق و درست به موقع به مردم داده می شود و همچنین مدیریت صحیح و به موقع صورت می گیرد و امکان دسترسی رسانه ها به مناطق بحرانی فراهم می شود و واقعیتها کتمان نمی گردد.