شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- هفته قبل، از الزام توجه به روابط عمومی در شرایط امروز ایران و خصوصاً حوزه‌های بزرگی همچون وزارتخانه‌ها نوشتم و تاکید کردم که بعد از گذشت یک صدسال از پیدایش روابط عمومی علمی در جهان و توجه همه دولت‌ها به افکار عمومی و جایگاه رسانه‌ها ما نباید در ابتدای خط اهمیت داشتن یا نداشتن این موضوعات باشیم.

اما بدون شک در مورد روابط عمومی و اهداف آن و موضوعاتی مثل اهمیت رسانه‌های تخصصی و یا روزنامه‌های عمومی، جایگاه تبلیغات و تفاوت آن با روابط عمومی ، توجه به افکار عمومی و پاسخگویی سازمان‌ها و نهادها و بسیاری ازمسائل مرتبط، سوالات فراوانی است که می‌توان به‌عنوان نمونه مطرح کرد:

روابط در یک سازمان چکار می‌کند؟
روابط در یک سازمان چه‌کاری باید بکند؟
آیا روابط، روابط مدیریت عالی است؟
آیا روابط فقط اجرای تشریفات است؟
آیا دوران روابط تشریفاتی به سرنیامده است؟
روابط به‌عنوان بازوی مدیریت یعنی چه؟
روابط درون‌سازمانی چه می‌گوید؟
ارتباطات انسانی در کجای روابط قرار دارد؟
ارتباطات دوسویه یعنی چه؟
ارتباط روابط درون‌سازمانی با برون‌سازمانی
در کجاست؟
روابط چگونه دردشناسی می‌کند؟
اگر روابط دردشناسی کرد، چه کسی باید درمان کند؟
ابزار روابط کجاست؟
آیا به‌اندازه کافی ابزار، امکانات و اختیارات در روابط عمومی‌هست؟
جایگاه سازمانی روابط کجاست؟
آیا مدیریت‌های عالی روابط را باور دارند؟
رابطه مدیریت‌های میانی باروابط‌ها چگونه است؟
چگونه باید روابط عمومی را به سایر مدیران و کارکنان انتقال داد؟
رابطه مردم با روابط عمومی‌ها در کجاست؟
ماموریت اصلی روابط عمومی‌ها چیست؟
روابط عموی از کجا آغاز می‌شود و کجا خاتمه می‌یابد؟
چرا به روابط عمومی نیاز داریم؟

ازاین‌گونه سوالات، ده‌ها، صد‌ها و اگر اغراق نباشد چند هزارتامی‌توان طراحی کرد، من جز کسانی هستم که اعتقاددارم، حرکت جهان و تغییر در جهان با سوال آغازشده است. ذهن سوال‌کننده، ذهن پویاست، ذهن سقراطی است. اگر سوال نباشد، پاسخ مناسب پیدا نخواهد شد. با سوال کردن و ایجاد علامت سوال در ذهن انسان‌های اولیه، رشد اندیشه‌ها به امروز رسیده است. از سوال کردن نهراسیم. چراکه در سوال، پاسخ‌هایی را می‌یابیم که ما را متعالی خواهد کرد، به قول سعدی رحمه‌الله علیه در باب دانایی و فهمیدن، همین بس که نادانان نیز، دلشان می‌خواهد، دانا جلوه کنند.

اما به‌راستی، روابط چیست؟ و چرا به آن نیاز داریم؟پاسخ‌های علمی را می‌توان در ده‌ها و صد‌ها جلد کتاب موجود پیدا کرد، اما پاسخ غیرعلمی، اما واقعی و ساده‌ای که سال‌ها در کلاس‌هایم گفته‌ام این است: (روابط در کوتاه‌ترین کلام از آنجایی آغاز می‌شود که به دیگری می‌گوییم سلام یا دیگری به ما می‌گوید سلام، هر سلامی، علیکی دارد و همین ویژگی اولین درس ارتباطی است. نگاه که در نگاه افتاد، ارتباطات شکوفا می‌شود و عشق آغاز می‌گردد و روابط جاری می‌شود.)
روابط، چوب‌دستی سازمان است. عصای دست همه مدیران است، روابط یک مبحث دل افزاری است. ارتباط مستقیم به سخت‌افزارهای سازمان‌ها ندارد،مسئولیتی در بخش برنامه‌ریزی ،نرم‌افزاری، امور مالی واداری یا ترابری سازمان هم ندارد، اما به این مفهوم نیست که هیچ اطلاعاتی نباید راجع به سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری سازمان نداشته باشد، روابط عمومی بخش آگاهی و دانایی و توانایی‌های سازمان است، باید بتواند به‌عنوان ویترین سازمان از خود تصویر مناسب ارائه نماید

اما مسئولیت‌اصلی او در بخش دل افزاری‌های سازمانی نهفته است که باید بتواند درون و برون سازمان را به‌موقع ارزیابی و روانشناسی کند، باید بتواند پاسخ سوالات ناگفته را جمع‌آوری و اطلاعات لازم را به‌موقع در اختیار مدیریت‌های ارشد برای ارزیابی و ارائه به سوال‌کنندگان و مردم قرار دهد، مفهوم ارتباط دوسویه در یک سازمان ، توسط روابط عمومی و در ارتباط با مشتری به‌عنوان عامل برون‌سازمانی و با مدیران و کارکنان به‌عنوان عوامل درون‌سازمانی‌خودش را به‌واقع نمایش می‌دهد و به همین دلیل است که به روابط عمومی در سطح گسترده همه سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها و مدیران ارشد نیاز دارند.

نیاز به روابط عمومی در دو سطح و در همیشه تاریخ باقی می‌ماند، یکی در سطح حقیقی و فردی، که هر انسانی برای ادامه حیات، نیازمند ارتباطات انسانی است و با روابط عمومی شخصی شکل می‌گیرد و هرکس در این ارتباطات بهتر عمل نماید، در زندگی اجتماعی موفق‌تر جلوه خواهد کرد ، و وظیفه پدر و مادر و خانواده و معلم و مدرسه، تقویت روابط عمومی افراد است. و دومی هم در جایگاه حقوقی و سازمانی است، از یک مغازه کوچک تا مطب یک پزشک تا بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و کارخانه‌ها و سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها و دولت‌ها نیازمند داشتن یک‌نهاد و اداره روابط عمومی برای ایجاد ارتباط با مخاطبین خود هستند.

این نیاز به داشتن روابط عمومی قدرتمند سلیقه‌ای نیست، علم است، آگاهی است، دانش است، توانایی است، سواد است. آقایان دولتی و خصوصی، هرچه سریع‌تر روابط عمومی‌های خود را بازسازی کنید.