شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- نشست سال 2015 پاریس که در خلال آن 196 کشور موافقت کردند تغییرات اقلیمی را مدنظر قرار دهند، سبب خرسندی بود. اما از آن هنگام به این سو برغم تلاش های سالانه  کنفرانس های مربوطه سازمان ملل متحد در مورد این تغییرات، در این زمینه پیشرفتی حاصل نشده است. کمااینکه در کنفرانس ماه گذشته در شهر بن آلمان، فضای نومیدی به ویژه در بین گروه های جامعه مدنی حکمفرما بود.

بنابراین می توان صداقت دولت ها را در مورد گفت و گو پیرامون اقداماتی که کشورهایشان به عمل خواهند آورد، زیر سوأل برد. کمااینکه برای نمونه می شود به دولت خودمان (کانادا) اشاره کرد. دولتی که براساس بیانیه ای که روی تارنمای رسمی اش گذاشت، بالاترین فوریت اش برای کنفرانس بن ایجاد موقعیت های مناسب برای کاروبارهای کشور بود. خود آلمان هم که در مسائل محیط زیستی نمونه و سرمشق به شمار می رود، هنوز 40 درصد سوخت اش را از منابع ذغالی تهیه می کند. رانندگان این کشور نیز، روند تولید گازهای آلاینده را کند نکرده اند.

البته بیان این نکات در مورد دو کشور نامبرده به مفهوم نادیده گرفتن تلاش های دولت کانادا در پرداختن به مشکلات مربوطه از راه هایی مانند وضع مقرراتی برای کاهش تولید گازکربنیک و سایر اقداماتی از این دست و یا نوآوری های پرشمار دولت آلمان جهت توسعه منابع سوختی جایگزین، نیست. بااینهمه قول هایی که در پاریس داده شدند، همچنان در حد حرف باقی مانده اند.

می توان نمونه های فراوان دیگری از اینگونه دورویی های تفاوت حرف تا عمل دولت ها را فهرست کرد. به همین سبب به مرور آشکارتر می شود که نمی توان انتظار داشت آنها به مسئله مصرف بپردازند، که در واقع سبب اصلی تغییرات اقلیمی است. البته این امر قابل درک می باشد. چراکه مصرف عمده ترین موتورمحرکه اقتصاد است. همچنین بدون وجود اشتغال که منجر به پرداخت مالیات به دولت ها می شود که به آن نیاز دارند، اقتصاد کشورها نابود می گردد. در عین حال دولت ها تمایلی ندارند گام هایی مانند مهار مصرف بردارند، که احیانا منجر به تنبیه شدنشان در انتخابات بعدی گردد و مردم به آنها رأی ندهند.

باتوجه به آنچه گفته شد، به نظر می رسد سرنوشت محتوم کره زمین نابودی است. آیا واقعا اینگونه است؟ آیا ما مردم رهروان درمانده گذرگاهی می باشیم، که در نابودی خود شریکیم؟

بسیاری از منتقدان تغییرات اقلیمی گفته اند، که خودروها از عوامل اصلی آلودگی هوا هستند. بااینهمه این مسئله در سطحی گسترده مورد غفلت قرار گرفته است. البته منظور آنها تنها بنزین ریختن در این خودروها و راندن آنها نیست. بلکه مواد اولیه و سوختی که برای تولید آنها مصرف می شود نیز، از مهمترین اینگونه عوامل به شمار می روند. تنبلی ما و استفاده بسیار گسترده از این خودروها هم، مزید برعلت است.

روزهایی مانند هالوین، جمعه سیاه (که در برخی از کشورها به نام های دیگری خوانده می شود)، و… نیز هر یک به بهانه هایی برای هر چه بیشتر مصرف کردن ما تبدیل شده اند، و دارند حالت جهانی پیدا می کنند. کمااینکه تنها در روز مشابه جمعه سیاه در چین، فروشگاه اینترنتی علی بابا 25 میلیارد و 300 میلیون دلار فروش داشت، که درمقایسه با روز مشابه سال پیش 39 درصد افزایش نشان می داد.

بریز و بپاش های کریسمس هم، که دیگر حالت کابوس به خود گرفته اند. البته کسی منکر دادن هدیه دادن نیست، که سبب نزدیکی قلب ها و صمیمیت بیشتر می شود. اما این میزان اصراف مسئله دیگری می باشد. کمااینکه بخش عمده ای از آن به چشم و هم چشمی های غیرمنطقی همسایه ها تبدیل شده است. اینکه مثلا چه کسی خانه اش را بیشتر و بهتر چراغانی کند، مجسمه های بزرگتر بابانوئل و یا سایر شخصیت های کریسمسی را در باغچه جلوی خانه اش بگذارد و…
بنابراین هیچ چیز بیش از دیدگاه خریداران بر تغییرات اقلیمی تأثیر نمی گذارد. کمااینکه میزان زباله باقی مانده از بسته های پلاستیکی هدایا، خود به تنهایی آلودگی بسیار بزرگی است.

در این پیوند اشاره به مستند ارزشمند اقیانوس پلاستیکی ضرورت دارد، که نشان می دهد پلاستیک های مورد استفاده ما چگونه سلامتی اقیانوس ها و زندگی آبزیان موجود در آنها را تهدید می کند. البته گستره این خطر تنها به مرگ ماهی ها منجر نمی شود. بلکه خوردن ماهی هایی هم که نمی میرند، به سبب وجود مواد سمی که قورت داده اند، برای انسان خطر ناک می شوند.

بنابراین ما به عنوان ساکنان کره زمین نمی توانیم در برابر روند خطرناکی که در پیش گرفته ایم، واکنشی نشان ندهیم و تنها دلمان به این خوش باشد، که بازیافت می کنیم. بهترین کار در این پیوند کاهش مصرف بیش از انداره است. زیرا می توانیم با چنین کاهشی، سبک زندگی خود را تغییر دهیم. البته منظور به هیچ روی خودداری از استفاده از مواد و وسایل ضروری و بازگشت به زندگی قرون وسطایی نیست. کمااینکه مدت های مدیدی است که برخی از افراد که به درستی می گویند منابع زمین ما محدود می باشد، سبک زندگی خود را تغییر داده اند.

به گزارش iranjavan، ما در کشورمان به چنین دیدگاهی در سطحی بسیار گسترده تر نیاز داریم. اینکه همگی راه آنها را در پیش بگیریم. قانع کردن مردم بسیاری از کشورهای دیگر نیز، ضرورتی حتمی است. چراکه سلامت زمین به روش ما آدم ها بستگی دارد. به عبارت دیگر دولت ها علاقه ای به مهار مصرف – عمده ترین موتورمحرکه اقتصاد- ندارند. بنابراین به عهده  تک تک ماست، که در مورد مصرف با ملاحظه تر باشیم.