شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- با شکل گیری موج جدید ارتباطات در سالیان اخیر و گسترش این مقوله در زیر ساخت های موبایلی و نیز افزایش شبکه های اجتماعی جذاب و کاربر پسند، این روزها بازار دنیای مجازی با جدیت خاصی دنبال می شود و در واقع می توان اینگونه عنوان کرد که شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌های اینترنتی این روزها به یکی از پر استفاده‌ترین ابزارهای روزانه مردم سراسر جهان تبدیل شده‌اند و افراد برای ارتباط با دوستان و آشنایان و یا حتی یافتن دوستانی جدید از چنین سرویس‌هایی بهره می‌برند. البته یکی از مهم‌ترین عواملی که باعث شده استقبال از چنین سرویس‌هایی تا به این حد زیاد باشد، در دسترس بودن تلفن‌های هوشمند مختلف در هر رده قیمتی است.

اما در این یادداشت می خواهیم به تاثیر مدیران سنتی و مدرن در میزان برخورداری از حوزه روابط عمومی در دنیای مجازی بپردازیم که با توجه به اهمیت حوزه کاری این قشر و تخصصی بودن در حوزه روابط عمومی الکترونیک، می بایست عملا بیشترین سهم را در آمارهای رسمی به خود اختصاص دهند.

اما در ابتدا یک سوال مطرح می شود که چگونه می توان نگرش سنتی برخی مدیران روابط عمومی را با تحولات گسترده این روزهای دنیای مجازی همسو کرد؟

اصلا باید مدیریت سنتی را ادامه دهیم؟ و همچنان شعار روابط عمومی الکترونیک را سر دهیم؟

یا نهایتا با ورود نیروهای تازه نفس و با دانش و همراهی و کسب تجربه در کنار مدیریت سنتی به آینده امیدوار بود؟

در این خصوص برخی نیز معتقدند که روابط عمومی باید از پایه، با اصول و استاندراد ها همراه باشد و هرگونه گریز و خارج شدن از مسیر اصلی باعث ایجاد ضربات جبران ناپذیری بر پیکره این حوزه حساس و پر اهمیت خواهد شد.

در این راستا منصور یحیوی فرکوش در یاداشت خود تحت عنوان "فرآیند تبدیل یک روابط عمومی سنتی به روابط عمومی الکترونیک" در خبرگزاری فارس می نویسد:
در واقع فرآیند تبدیل یک روابط عمومی سنتی به روابط عمومی الکترونیک مستلزم پیاده سازی تکنولوژی‌های مذکور است؛ اینترانت، اکسترانت، کیوسک‌های اطلاع رسانی، کیوسک های اینترنتی، سرویس‌های تلفن گویا، سرویس های ارزش افزوده تلفن همراه و سایر فناوری های الکترونیکی آن چنان با فناوری های اینترنتی و دنیای آنلاین گره خورده‌اند که جدا کردن آن ها بسیار مشکل است از سوی دیگر امروزه سرویس های یک پارچه که مبتنی بر استفاده همزمان از تمام تکنولوژی ها است در سازمان ها متداول شده است.

در یاداشت یاد شده نگارنده بیشتر به ابعاد الکترونیکی سازی و زیر ساخت های مورد نیاز اشاره کرده است که در نوع خود مباحث بسیار ارزشمندی ذکر شده است.

اما باید بپذیریم که مشکل اصلی ما در بدنه داخلی روابط عمومی هاست و ابتدا باید پیکره اصلی این حوزه اصلاح شود و بعد از آن به سراغ بروزرسانی آن برویم.

در جایی دیگر جنیفر فوتنی رئیس ارتباطات آبشار، یکی از شرکت های ارتباطات بازاریابی و بوتیک روابط عمومی مجازی در شیکاگو در حاشیه یکی از یادداشت هایش اینگونه دیدگاه خود را مطرح می کند:

"با تشکر از اینترنت، که سبب شد جهان روابط عمومی به طور مستمر متحول شود. اما این تحول، که به نظر می رسد سوالات بیشتری را نسبت به آنچه دقیقا روابط عمومی می توانسته برای یک شرکت به همراه داشته باشد فراروی ذهن هر شخص قرار می دهد".

به عبارتی می توان فهمید با ایجاد روابط عمومی الکترونیک ، مخاطبان درخواست ها و میزان مشارکت بیشتری را از سوی روابط عمومی طلب می کنند که این امر نیز تا حدودی در ابتدا نیازمند ایجاد یک فضای ایده آل در روابط عمومی هر سازمان و همسویی در نوع نگرش را میطلبد.

حالا شاید بتوان به این نتیجه رسید که یکی از راه های حضور فعال و مستمر روابط عمومی در ایران ، ایجاد ارتباط تنگاتنگ میان مدیران روابط عمومی سنتی و مدرن یا آکادمیک جهت دریافت بهترین خروجی و تلاش و حرکت بسوی تاثیر گذاری مثبت مدیران مدرن بر سنتی و به تدریج پس از کسب تجربیات تبدیل آن در مقیاس زمان به روابط عمومی مدرن خواهد بود و در این مسیر به هر بهانه ای باید نشست های مختلف جهت همگرایی برگزار گردد.

امروز میزان گفتگو و بحث های تخصصی در ایران به تناسب جمعیت گسترده حوزه روابط عمومی بسیار ضعیف می باشد و نیاز شدیدی به برگزاری و راه اندازی کارگروهای تخصصی جهت میل به اهداف کلان می باشد و بی تعارف این اتفاقیست که اگر این روزها از سوی بزرگان، صاحب نظران و فعالان علوم ارتباطات داخلی مورد حمایت قرار نگیرد باز هم در آینده شاهد روابط عمومی الکترونیک در حد شعار و عدم انسجام داخلی در پیکره روابط عمومی ها با توجه به دو قطبی بودن تصمیمات خواهیم بود.

امروز باید بپذیریم که عدم وجود برنامه هایی با محوریت گفتگو، نقد، تحلیل وبررسی و یا طوفان فکری در کشور و تمرکز محدود برنامه های اینچنینی در پایتخت و عدم گسترش اصولی آنها در دیگر استانها نه تنها در حوزه روابط عمومی بلکه در اکثریت حوزه ها به یک معضل بزرگ تبدیل شده است و نهایتا تا زمانی که با این رویه کار ادامه پیدا کند خروجی فعالیتهای ما مدام با یک وصله جدید به مسیر بازگشت خواهد خورد.