شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  VNR ها، بخش وسیعی از برنامه های تلویزیونی و رادیویی را به خود اختصاص داده‌اند. در واقع آنها «مقالات خبری» هستند که در بخش های خبری به عنوان خبر توزیع می‌شوند و «تبلیغات» قابل خرید شناخته نمی‌شوند.

در عرصه‌ی تبلیغات، این گونه به نظر می‌رسد که اطلاعات تجاری عمومیت پیدا کرده است. بسیاری از شرکت های بزرگ از برنامه های طولانی برای تهیه یک برنامه رسانه ای استفاده می‌کنند تا شیوه‌ی مصرف یک محصول را ارایه و یا درباره‌ی یک موضوع پیچیده مذاکره کنند.

تحقیقاتی که توسط انجمن فروشندگان لوازم الکترونیکی صورت گرفته نشان می‌دهد که آگهی دهندگان برای تولید یک برنامه‌ی سی دقیقه ای، باید حدود 290 هزار دلار هزینه و هنگام پخش تلویزیونی آن نیز حدود 3 میلیون دلار هزینه کنند. برعکس، یک برنامه تجاری سی دقیقه ای در ساعات پربیننده تلویزیون دو برابر این قیمت هزینه دارد.

نامزدهای سیاسی نیز از «آگهی های تجاری سیاسی» استفاده می‌کنند تا پیام های مؤثری را به عموم رأی دهندگان برسانند. راس پرات اولین کسی بود که در سال 1992 از این روش برای تبلیغ عقاید و دیدگاه های خود استفاده کرد. برتری اطلاع رسانی تجاری آن است که آگهی دهنده یا نامزد سیاسی می‌تواند اطلاعات مورد نظر خود را بدون عبور از فیلتر گزارشگران خبری عادی، به گوش مخاطبان برساند.

« شرکت مشاوره تبلیغاتی » نیز کار تهیه برنامه های سی دقیقه ای خود را در ابتدا به نفع سازمان های خیریه آغاز کرد. اولین کار او برنامه ای بود در جهت افزایش تعداد داوطلبان کمک کننده به کودکان، که در 225 ایستگاه هوایی ABC پخش شد.

هر چند معمولاً‌ هزینه ارسال خبر توسط انجمن ها و یا سازمان های غیر انتفاعی پرداخت شود،‌ اما قوانین آن درست مانند قوانین مربوط به VNR ها است.

آنها نباید تجاری باشند بلکه با استفاده از شیوه ای هدف‌مند و خبری فقط به منظور ارایه اطلاعات تهیه شوند. به گفته یکی از تولید کنندگان خبری، «به معنای واقعی کلمه، اطلاع رسانی تجاری یک فیلم مستند است.»