شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- دانشکده کشاورزی دانشگاه گوئلف در کانادا در نوع خود سطح بالاترین به شمار می رود، که بیش از 20 هزار دانشجو در آن درس می خوانند. کارش هم پرورش دانش آموختگانی در حوزه های کشاورزی، مزرعه داری، جنگلداری و دامپزشکی، است. بنابراین بی تردید با شرکت های فعال در همین حوزه ها همکاری دارد، که به آن کمک های مالی می کنند. میزان این کمک ها به اندازه ای است، که دست اندرکارانش می گویند در حال حاضر به نسبت شمار اساتید و دانشجویانش، بیشترین کمک های مالی را از صنایع مربوطه جذب می نماید. فراتر اینکه وزارت کشاورزی دولت استان انتاریو نیز در آن مقری دارد، و در برخی از پروژه های تامین اعتبار مالی بخش خصوصی حالت شریک پیدا می کند. یعنی قسمتی از پشتیبانی مالی را به عهده می گیرد.

این کمک ها سبب می شوند، که دست دانش پژوهان این دانشکده برای تحقیقات مربوطه بسیار باز باشد.

اما این سکه تنها یک روی خوب ندارد. کمااینکه منتقدان آگاه هشدار می دهند، ترکیب کنونی بیشتر حالت یک دادوستد را به خود گرفته است. چراکه این کمک های گسترده می توانند سبب شوند، که نتایج پژوهش های محققان این دانشکده بالقوه از اعتبار علمی لازم برخوردار نباشند. به عبارت دیگر در این دادوستد دقت و شفافیت قربانی معاملات پرسود گردد، و برخی مواد بالقوه خطرناک شیمیایی همچنان در بازار باقی بمانند. زیرا مثلا همه ساله در جهان 3 میلیارد کیلو حشره کش مورد استفاده قرار می گیرد، که از کنار آن بازار آمریکا 60 میلیارد دلار درآمد دارد. انتظار می رود تا سال 2019 این میزان یک سوم هم افزایش پیدا کند. در سال 2014 در کانادا نیز 100 میلیون کیلو حشره کش به فروش رفت، که نسبت به پنج سال پیشتر از آن، تقریبا 15 درصد افزایش نشان می داد. با توجه به این میزان گسترده استفاده از این مواد شیمیایی، برای شرکت های تولیدکننده آنها اثبات بی خطر بودنشان برای مجریان قانون، امری حیاتی به شمار می رود.

از دیگر سو همه ساله شرکت های مونسانتو، کروپ ساینس، و دوپونت در مجموع صدها هزار دلار برای پروژه های پژوهشی دانشگاه گوئلف می پردازند، که بی خطر بودن محصولاتشان برای محیط زیست را مورد تحقیق و بررسی قرار دهند. این دانشگاه هم نهایت سعی خود را کرده، که به بهترین شکل ممکن از چنین پولی استفاده کند. کمااینکه در زمین های متعلق به خودش یک پارک 6 جریبی پژوهشی درست کرده، که مونسانتو، سینجنتا و ده ها شرکت خصوصی تولیدات در پیوند با کشاورزی دیگر از جمله بایر در آن دفتر دارند، که پشتیبان مالی کرسی های پژوهشی این دانشگاه هم هست.

طبیعتا چنین ترکیبی برای این شرکت ها منافع زیادی دارد. کمااینکه جی بردشا رئیس سینجنتای کانادا در گزارشی که برای ترویج سرمایه گذاری در این دانشگاه تهیه شده بود، از جمله گفت: شبکه ای فوق العاده از پاتوق های فعالیت خوراکی های کشاورزی -شبکه های رسمی و شبکه های غیررسمی- وجود دارند، که بتوان از آنها بهره برد. این برای ما، سودی بزرگ است.

بخشی از این سود برای سینجنتا و امثال آن دسترسی داشتن به شماری از پژوهشگران گوئلف می باشد، که ظرفیت آن را دارند که به شکلی موثر ادعاهای خطرناک بودن علف هرزه کش ها و حشره کش ها برای انسان، حیات وحش و محیط زیست را، به چالش بکشند. کمااینکه لن رایتر زهرشناس دانشگاه مورد اشاره مدت هاست که می گوید، در صورتی که به شکلی مناسب از حشره کش ها استفاده شود، معمولا خطری ندارند. چراکه مقدار بسیار اندکی از آنها وارد خوراکی ها و آب آشامیدنی می شود.

از دیگر سو در حالی که نتایج برخی از پژوهش ها نشانگر بی زیان بودن بعضی از علف هرزه کش ها و حشره کش ها هستند، در عمل مشاهده می کنیم که چنین نیست. کمااینکه علف هرزه کش گلایفوزیت که هم اداره حفاظت از محیط زیست آمریکا و هم سازمان ایمنی غذایی اروپا بی خطر بودن مصرف آن را اعلام کرده اند، به ادعای پژوهشگران دانشکده صنعتی ماساچوست که از اعتبار علمی بسیاری برخوردار است، سبب چاقی مفرط، جنون جوانی، توهم گرایی/ autism، پارکینسون، و برخی بیماری های مزمن دیگر می شود.

اما هر بار که اینگونه گزارش ها منتشر می شوند، خیلی زود برخی از پژوهشگران به آنها واکنش منفی نشان می دهند. مثلا می گویند در اینگونه تحقیقات میزان مواد شیمیایی مصرف شده، بسیار بالاتر از حد استاندارد بوده است. این روند سبب ایجاد این دیدگاه شده، که امکان دارد پژوهش هایی که اعتبار مالی آنها از سوی شرکت های ذینفع در حوزه مربوطه تامین می شوند، یکسونگرانه باشند. در این مورد اسناد و مدارک زیادی هم جمع آوری شده است. مثلا در واکنش به آن گزارش ها برخی افراد معتبر به کار گرفته می شوند تا با دست زدن به پژوهش های علمی و ارائه مدارک مستند نشان دهند، مبتلایان به برخی از عوارضی که ادعا می شود نتیجه مصرف فلان حشره کش یا علف هرزه کش هستند، پیش از مصرف این مواد شیمیایی هم، برخی از علائم این بیماری ها را داشته اند.

به عبارت دیگر برخی تحقیقات و بررسی ها نشان داده اند وقتی پای سیستم رفاقتی (تامین اعتبار مالی پژوهش ها از سوی شرکت های ذینفع که این تحقیقات به تولیداتشان پیوند دارند) در میان باشد، بی طرفی و یافتن خطا محلی از اعراب ندارند. کمااینکه جیسون بوهر زیست شناس دانشگاه فلوریدای جنوبی می گوید در بازبینی گزارش پژوهشی که سینجنتا  تامین اعتبار مالی اش را به عهده داشت، مشاهده کرد که این گزارش مملو از خطاست. کمااینکه می افزاید: آنها نتایج بیش از 50 گزارش را غلط تفسیر کرده بودند. همچنین در گزارش هایشان  122 بررسی نادرست و گمراه کننده وجود داشت، که بین 97  تا 98 درصدشان به نفع این دیدگاه بود، که ماده شیمیایی مورد تحقیق بی زیان است.

در مقابل شرکت های تولیدکننده برای هر یک از مواردی که وی در گزارش بازبینی خود ذکر کرده بود، دلایلی تراشیدند.

در مجموع می توان گفت دانشگاه ها مدعی اند که پژوهش های در پیوند با ایمنی مواد شیمیایی و حشره کش ها که اعتبار مالی شان از سوی صنعت مربوطه تامین می شود، از نظر علمی درست و بی کم و کاست می باشند. اما چنین ادعایی بسیاری از آگاهان مربوطه را متقاعد نکرده است. بااینهمه تولیدکنندگان محصولات مناقشه برانگیز همچنان با گردن برافراشته می گویند، بی خطر بودن تولیداتشان با پژوهش های معتبر به اثبات رسیده، و بنابراین دلیلی برای توقف عرضه آنها وجود ندارد.