شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  اگر به صورت برخی از روزنامه هایی باشد که اینک در ایران منتشر می شوند حداقل با دو ـ سه پرسنل و سرمایه ای معادل هزینه انتشار صد شماره. این، یک قاعده صد ساله بین المللی است که اگر یک روزنامه (یومیه) نتواند در صدمین شماره خود، هزینه هایش را از درآمد فروش و نیز آگهی به دست آورد چه بهتر که تعطیل شود زیرا که در جلب مخاطب با شکست رو به رو شده است و یک نشریه را به فرد زنده تشبیه کرده اند که اگر سرطان بگیرد دشوار است بتوان آن را برای مدتی طولانی زنده نگهداشت. بنابراین، نباید اجازه داد که یک نشریه سرطانی شود.

برای انتشار نشریه، نخست باید راه درست و حرفه ای برای توزیع آن را به دست آورد، جلب مخاطب کرد و سپس طریق کسب آگهی. محتوای نشریه و اینکه چه متاعی عرضه می دارد و نیاز به خواندن آن مطالب است که جلب مخاطب می کند. بنابراین، باید بررسی شود که چه گروه از مردم و یا گروههایی از آنان طالب آن نوع مطالب هستند که نشریه عرضه می دارد و تبلیغ نشریه باید عمدتا میان همین دسته ها صورت گیرد. نمی توان گفت که خبر ـ خبر است، نوع خاص ندارد. این، استدلال درست نیست. عرضه یک خبر در یک نشریه ـ اگر حرفه ای عمل کند و «رونویس بَردار» نباشد با نشریه دیگر متفاوت خواهد بود.

سردبیر اجرایی یک نشریه از نویسندگان خود می خواهد که بر آن خبر سابقه بنویسند، سردبیر نشریه دیگر روی یکی ـ دو عنصر خبر مثلا چرا، چگونه و یا کی (فرد و افراد خبر) تکیه و تکمیل می کند، یک سردبیر اجرایی از خبرنگارانش می خواهد که نظر عامه و یا افراد متخصص را درباره آن خبر جمع آوری کنند و برآن اضافه می کند و .... یک سردبیر ممکن است که خبر واصله (از خبرگزاری ها و یا روابط عمومی و مقامات از طرُق مختلف ازجمله وبسایت های آنها) را فاقد ارزش خبری تشخیص دهد و درج نکند. نوشتن تیتر و انتخاب «صفحه» برای انتشار نیز متفاوت است و بستگی دارد به تجربه و نظر سردبیر و آگاهی های او از نظر و خواست و یا ناخواست مخاطبان. منافع کشور و دفاع و یا رد یک برنامه و سیاست در سرمقاله نشریه اِعمال می شود و ارتباط به خبر و فیچر و ... ندارد.

اینکه گفته شد با دو ـ سه پرسنل هم می شود یک روزنامه داد به این دلیل است که مطالب داخلی و بین الملل برخی از روزنامه های کنونی تهران از خبرگزاری های داخلی و دفاتر روابط عمومی ادارات و سازمانها و وبسایت مقامات تامین می شود، مصاحبه، اظهار و گزارش رسمی است و تولید اختصاصی آنچنانی مشاهده نمی شود. پس، دو نفر برای سُرت (سورت) کردن مطالب خبرگزاری ها، ادیت و تیترزدنشان کافی است و یک نفر هم برای انتخاب و تنظیم مطالب دیگر و عمدتا وارده. امروزه انتقال الکترونیک مستقیم از فایل خبرگزاری به صفحه روزنامه، کاری است آسان. خبرگزاری ها عکس ها را هم تأمین می کنند. می توان به آسانی نوشیدن آب و بدون صرف هزینه، پی دی اف صفحات یک نشریه به شهرها و کشورهای دیگر فرستاد تا چاپ و توزیع شوند. ولی، باید دید که آیا مخاطبان، مطالب عرضه شده را خریدار هستند؟.

اگر تنها نقل از خبرگزاری ها، بولتن ها، وبسایت ها و حاوی اظهارات و ... باشند، البته که نه. لذا، باید رفت و از مخاطبان بالقوه پرسید که چه می خواهند و دست کم در یک و چند مورد خواست ایشان را تأمین کرد تا به خرید نشریه احساس نیاز کنند. ضمنا باید دانست که در عصر اینترنت، ادامه کار نشریات چاپی به صورت سوددهی دشوار است زیراکه مردم به آنلاین ها روی آورده و به آنها عادت کرده اند. [و اینک مردم در سراسر جهان، لحظه به لحظه از احوال هم، حرف ها، میهمانی رفتن ها، عکس های مناظری که دیده باشند، شایعات و شنیده ها از طریق سوشِل نِت وُرک ها آگاه می شوند و سرگرم مشاهده آنها در سِلفون و یا تابلِت ها هستند، و در این شرایط نشریات باید متاعی فراتر و مهمتر و مورد نیاز به آنان بدهند تا خریدار آنها باشند.].

[در کشورهای صنعتی، بسیاری از نشریات چاپی ِ سابق آنلاین شده اند که مخاطبِ بیشتر و هزینه بسیار کمتر دارد. [این آنلاین کردن آن قدر رواج یافته که مجله نیوزویک به رغم داشتن یک تیراژ دو میلیونی از سال 2013 آنلاین شده است. برخی از نشریات آنلاین هم پولی هستند البته با مبلغ دریافتی (آبونمان) ناچیز. پاره ای از روزنامه ها که آنلاین شده اند، یک هفته نامه و یا ماهنامه چاپی هم منتشر، و مطالب آنلاین خودرا هر ماه «سی دی» می کنند و خریدار این سی. دی. ها پژوهشگران، دانشجویان، اصحاب نظر و اشخاص اهل مطالعه هستند و در کتابخانه ها هم نگهداری می شوند. از زمان رواج تابلِت ها، ناشران نشریات آنلاین با دریافت مَبلغی کم، مطالب خودرا برای تابلِت داران می فرستند. بهای برخی از تابلِت ها (کامپیوتر جیبی) در سال 2012 به علت رقابت سازندگان به زیر صد دلار و حتی 60 ـ 70 دلار رسید که با آنها سایت های موجود در اینترنت را می شود دید و ایمیل رد و بدل کرد، عکس گرفت و بعضی از آنها کار سلفون را هم انجام می دهند.].