شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- زمانی که پیامبر(ص) نسبت به موفقیت و کار پسندیده غیر معمول یکی از یارانش آگاهی می یافت، آن را برای همگان آشکار می ساخت تا همگان در پیروی از این کار پیشی بگیرند.

فردی که مورد ستایش پیامبر قرار می گرفت، در انجام نیک اعمال و رشد استعداد و توانایی هایش ترغیب می شد. رسول خدا در میان اصحاب خود به دنبال نقاط قوت ایشان بود تا آن ها را بروز و پرورش دهد.

سلمان فارسی در راه کسب علم از محضر رسول خدا تا آنجا کوشش کرد که پیامبر علم او را تحسین فرمود و این تحسین پیامبر سبب ترغیب او در کسب بیشتر علم و معرفت شد. پیامبر فرمود: «سلمان از نظر علمی سیراب شد.»

در خصوص انتقاد در روابط اسلامی، پیامبر زمانی که با برخی بدکاران مواجه می شد، عمل بد ایشان را به روی آنها نمی آورد. بلکه می فرمود کسانی که چنین می کنند و چنین می گویند این عمل از نظر من نهی شده است ولی نام آن ها را ذکر نمی¬فرمود.

بدون شک، عمومی بیان شدن این انتقادها، از لطافت و تأثیر بیشتری برخوردار بود. پیامبر نهی را عام و انتقاد را شامل هر کسی که احتمال وقوع این فعل از وجود دارد می دانست و چنین برخوردی برخاسته از حکمت است.

چرا که جبهه گیری در برابر غافل سبب رسوایی اوست و این تکرار سرزنش سبب آشکار ساختن و استمرار عمل می شود. اگر معتقد باشیم که نفس آدمی نیازمند ستایش دیگران به صورت علنی است، پس آشکار است که از انتقاد به صورت آشکار و از بین بردن احترام با جریحه دار ساختن احساسات متضرر می شود. (دکتر محمود یوسف مصطفی)