شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در دیدگاه حضرت علی (ع) خشونت و بدرفتاری با مردم و ستم بر بندگان خدا، جنگ با خدا تلقی می شود. حضرت در این خصوص در نامه معروف خود به مالک اشتر می نویسند:

"با خشونت نسبت به مردم، خود را در موضع جنگ با خدا قرار مده که تو را نیروی مقاومت در برابر نقمت (و قهر) او نیست و از بخشایش و مهربانی او (خالق یکتا) بی نیاز نیست، هرگز از گذشت و بخشایش (نسبت به رعیت) پشیمان مباش و از کیفر دادن، احساس شادی به خود راه مده و به هیچ وجه در هنگام غضب (که باعق رفتاری خشن و غیر منطقی می شود) شتاب مکن". یا در جای دیگر مالک را به انصاف با مردم دعوت می کند. انصاف در رابطه با مردم یعنی این که حق هر کی را به درستی ادا نمایی و حقوق انسان ها به طور کامل و به گونه ای مساوی رعایت شود.

از نظر حضرت علی، جامعه به دو گروه اکثریت و اقلیت تقسیم می شود. اکثریت جامعه را مردم عادی اجتماع و به اصطلاح همان توده مردم تشکیل می دهند که از امکانات رفاهی و قدرت و منزلت کمتری برخوردارند. در مقابل، گروه کوچک دیگری هستند که از امکانات مادی فراوانی برخوردارند و به همین دلیل خود را برگزیدگان و خواص جامعه می پندارند و برای خود امتیازی بیش از عامه مردم قائلند.

در چنین جامعه ای، کارمند دچار نوعی سردرگمی خواهد شد و نمی تواند به گونه ای رفتار کند که هر دو گروه راضی باشند. بدیهی است که در مقام مقایسه، تلاش جهت تقویت پایگاه مردمی و جلب رضایت اکثریت عظیم مردم به سود حکومت و به نفع حاکم خواهد بود و نارضایی عده ای قلیل، کاری از پیش نخواهد برد.

از ویژگی های حاکمان اسلامی و کارمندان شاغل در نظام اسلامی، این است که مردم را از خود می دانند و خود را از مردم. بنابراین حاضر نیستند بین خود و مردم مانع و حجاب ایجاد کنند، بلکه می خواهند با مردم و در کنار مردم زندگی کنند. این روش علاوه بر این که مردم را نسبت به حاکمان خوشبین و دلگرم می کند، باعث می شود نیروها و عوامل فرصت طلب نتوانند ذهن مسؤلان امور را نسبت به مردم بدبین کنند و از این طریق، حاکمان را در مقابل مردم قرار دهند.

امام علی (ع) در فرازی از نامه خود به مالک می فرمایند:
"سعی کن که با آگاهی، برخوردهای تندشان را تحمل کنی و تنگ حوصلگی و خودخواهی را از خود دور کن تا خدا درهای رحمت خود را به رؤیت بگشاید و صواب طاعتت را به تو ارزانی فرماید."

یا امام در فرازی دیگر از نامه خود به مالک می فرمایند:
" پاره ای از وقت خود را به نیازمندان اختصاص بده که با تو به طور مستقیم ارتباط برقرار کنند و برای آنان ملاقات ترتیب ده و برای خدایی که تو را آفریده با این نشست فروتنی و تواضع کن".

یا در فرازی دیگر می فرمایند:
"پس از این همه دستورات، مبادا خود را برای مدت طولانی از ملت و مردم بپوشانی، زیرا اختفای زمامداران و حکمرانان از رعیت و ملت، موجب نوعی فشار و کم اطلاعی از امور حیاتی و اجتماعی مردم می شود. غیاب و دوری مسؤلان از ملت و مردم باعث جدا شدن مسؤلان و مردم از یکدیگر می شود."

امام در این دو فراز از سخنان خود، ارتباط مستقیم با مردم و تکریم آنان را از دو جهت بررسی فرموده اند:

الف: جنبه مثبت آن و آثار خوب و مفیدی که به دنبال دارد.
ب: جنبه منفی آن و هشدارهای لازم نسبت به آثار خطرناکی که بر اثر قطع ارتباط مستقیم پیش می آید.

نکات عمده قابل توجه در این دو فراز را می توان شامل موارد ذیل دانست:
1- اختصاص دادن زمانی مشخص برای ملاقات با مردم

2- پرهیز از فاصله گرفتن از مردم

3- بروز مفاسدی پس از فاصله گرفتن از مردم

4- فاصله گرفتن مسؤلان از مردم موجب فشار بر ملت و رعیت خواهد شد

5- فاصله گرفتن مسؤلان از مردم سبب بی اطلاعی از حالات و امور حیاتی جامعه می شود.

6- این فاصله باعث می شود مسایل حیاتی جامعه، کوچک و بی اهمیت به نظر برسد

7- این فاصله باعث ایجاد اختلال بین حق و باطل و زمینه بروز سوء استفاده می شود

8- حفظ حقوق مردم

9- تأکید شدید بر مراعات حال طبقات ضعیف

منبع: http://old.ido.ir/a.aspx?a=1392022911