شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- بِنیس توصیه کرده است که یک مدیر خوب پس از احساس ناموفق بودن، اعتراف به شکست و اشتباه کند تا در انتخابِ راهی دیگر حمایت شود. ادامه اشتباه، لجبازی با جامعه است و .... وی بدترین نوع مدیریت را «امروز و فردا کردن»، نداشتن استقلال و نیز ضعف قاطعیّت در تصمیم گیری و عمل، خودفریبی، خودترسی و دروغ گفتن به خود بیان کرده و نوشته است: ممکن است یک مدیر، شایستگی داشته باشد ولی اطرافیان، هَمدَم ها و مشاوران او خوب نباشند، تملق گو و سطحی باشند و در این صورت است که مُهر عدم لیاقت به مدیر زده می شود و درست هم هست زیراکه یک مدیر لایق همکاران شایسته و واجد شرایط برای خود انتخاب می کند. انتصابات یک مدیر معرّف و شاخص اوست و با هر انتصاب می شود آینده کار و نتیجه را پیش بینی کرد.

بنیس نوشته است که یک مدیر خوب باید از چنان ظرفیّتی برخوردار باشد که بتواند هر اندیشه را تحقّق بخشد، هرکس (کارمند و مدیر میانی) را در جای خود قرار دهد و برابر ساعاتی که کار می کند مطالعه داشته باشد و از انتقاد نهراسد.

انتقاد کمک به اصلاح اشتباه و ضعف می کند و باید از آن استقبال کرد. بوروکراسی بزرگترین و مؤثرترین ابزار ناراضی سازی، ایجاد دشمنی در دل مردم از دولت، عقب ماندگی کشور و بذر فساد اداری ـ اقتصادی است.

همین بوروکراسی پیچیده امپراتوری های بزرگی را از میان بُرد؛ امپراتوری ایران در قرن هفتم، امپراتوری های اسلامی دمشق (امویان) و بغداد (عباسیان) در قرون دهم تا سیزدهم، امپراتوری روم شرقی در قرن پانزدهم، امپراتوری صفویه ایران در قرن هجدهم، امپراتوری اسپانیا در تاریخ معاصر و بزرگترین همه آنها امپراتوری شوروی [جماهیریه شوروی].

پروفسور بنیس استدلال کرده است که «مدیریت» با فرد زاییده نمی شود یعنی که مدیریت و ریاست کردن ذاتی نیست و استعداد مدیریت با فرد به دنیا نمی آید. یک فرد باید مایه این کار را داشته باشد و تجربه و دانش هم کسب کند تا شایستگی مدیریت داشته باشد و بنابراین، وی با موروثی بودن مقام های دولتی و مدیریّت ها و پسر ـ با هر شخصیت و استعداد ـ بر جای پدر نشستن مخالف است و آن را زیان و خُسران برای جامعه می داند.

پروفسور وارن بنیس Warren G. Bennis استاد دانشگاه، صاحب چند نظریه درباره مدیریت و اقتصاد و مؤلف 30 کتاب