حضور و وجود ‌‍«روابط عمومی» در حیات اجتماعی ما بیانگر نیاز جامعه به نهادی برای تنظیم تعامل سازمانها با مردم و ارائه‌ی خدمات خاصی به آنان است.

اعتبار و بقای «روابط عمومی» به نوع تصمیم‌ها و چگونگی اقدامات برای تامین نیازهای مردم و سازمانها بستگی دارد و چنانچه این خدمات و فعالیتها، هم به لحاظ کمٌی و هم کیفی از سوی جامعه مورد پذیرش واقع نشود، ناخشنودی عمومی ، مجالی برای حفظ اعتبار و بقای «روابط عمومی» نخواهد گذاشت.

اما یکی از اساسی ترین پیش‌نیازها برای توفیق جامعه‌ی روابط عمومی در اجتماع ما، یکپارچگی از درون است. برای تحقق این مهم لازم است بزرگان، استادان و مسئولان نهادهای مختلف روابط‌عمومی در کشور، از جزءنگری و شیفتگی صرف نسبت به اهداف و روش‌های سازمان، انجمن، گروه یا نهاد خود دست بردارند و اهداف ملی روابط عمومی را به عنوان راهنمای خود در تلاش‌هایشان فراراه قرار دهند.

بدون تردید جامعه‌ی روابط عمومی کشور نمی‌تواند سربلندی و اعتبار خود را حفظ کند در حالی که مسئولان و بزرگان انجمن‌ها و نهادهای روابط عمومی، هرکدام به دنبال اهداف بخشی و گروهی و منافع خود بوده و منافع و اهداف ملی روابط عمومی را مد نظر نداشته باشند.

از این رو باید بین سازمان‌ها ، انجمن‌ها و نهادهای روابط عمومی و اهدافشان با اهداف ملی روابط‌عمومی پیوند زده شود و آن اهداف، سرلوحه‌ی فعالیت هر نهاد قرار گیرد.

گروه‌های مختلف روابط‌عمومی، چنانچه به منافع و اهداف عمومی و کلان و ملی روابط‌عمومی حرمت ننهند، ناتوانی در ایفای مسئولیت‌های عظیم، بیشتر شدن شکاف سازمان‌ها با مخاطبان، پراکنده شدن توانایی‌هایی که می‌تواند با هم‌افزایی، گره‌های پیچیده‌ای را باز کند و مهم‌تر از همه، نارضایتی عمومی، سازمان‌های جامعه را در بر خواهد گرفت و اگر با اندکی دوراندیشی به قضیه توجه نکنند، این مشکلات سرانجام گریبان خودشان را نیز خواهد گرفت.

لذا چون سازمان‌ها و نهادها و انجمن‌های روابط‌عمومی می‌توانند تاثیر عمده‌ای بر حرکت روابط‌عمومی کشور داشته باشند، لاجرم چگونگی فعالیت آنها باید به گونه‌ای باشد که در اثر آن زیانی به اهداف ملی روابط‌عمومی و اعتبار جایگاه روابط‌عمومی وارد نشود و در صورت زیان، نهاد و یا انجمن مربوطه ملزم به جبران آن باشد.

تا زمانی که در گروهها و نهادهای مختلف روابط عمومی، مسئولیت اجتماعی وجود نداشته باشد، هیچ‌گونه پاسخگویی از سوی آن نهاد در برابر جامعه ی روابط‌عمومی و اجتماع وجود ندارد و در یک کلام، «مسئولیت اجتماعی» ، پیش فرض «پاسخگویی اجتماعی» است، یعنی مسئولان نهادهای روابط‌عمومی، ابتدا باید مسئولیت اجتماعی خویش را بشناسند، سپس در جهت آن اقدام کنند.

مسئولیت اجتماعی ، با مورد توجه قرار دادن ضوابط اخلاقی و تمرکز روی اهداف و نتایج، عملی می‌شود. لیکن پاسخگویی اجتماعی، بدون توجه به برنامه های عملی و تمرکز بر ابزار و وسایل محقق نخواهد شد