شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- هفته روابط عمومی و به ویژه روز ارتباطات و روابط عمومی روز «همگرایی عمومی»، «پیوند علم و عمل» و «صداقت و همدلی» است. «همگرایی عمومی» در ایجاد و گسترش تفاهم و اتحاد برای آینده ای روشن و مطمئن و ساخت جامعه ای همفکر و بالنده. «پیوند علم و عمل» در توسعه آموزش و دانش و نیز اقدام بر اساس تفکر، پژوهش و آینده نگری. «صداقت و همدلی» در طرح صادقانه مسائل، مشکلات، اقدامات، ‌نتایج و موفقیت ها و شکست ها و گسترش همزبانی، همفکری و نهایتا همدلی وسیع میان جامعه و کلیه ساختارهایی که به نحوی برای جامعه در هر سطح ممکن خدمت می کنند.

با این رویکردها در هفته روابط عمومی و روز ارتباطات،‌ با هفت سوال کلیدی روبرو هستیم که امیدوارم بتوانیم با همفکری،‌ همدلی،‌ جدیت و کوشش و آینده نگری پاسخ آنها را به بهترین شکل بدهیم. این پاسخگویی متوجه همه کس و هیچ کس نیست. آنانکه احساس می کنند که می توانند به این پرسش ها پاسخ دهند،‌ قطعا در سطحی از توانایی و فهم ارتباطی همچنان در صحنه می مانند و آنانکه خود را ناتوان در پاسخگویی می بییند باید تلاش کنند که خود را به سطح توانایی لازم برسانند تا همگی در جشن بزرگ «موفقیت ارتباطی» که با دست آوردهای بزرگ مزین خواهد بود، شرکت نمایند.

اول، آیا روابط عمومی ها تا کنون توانسته اند سه هدفی که در بالا به شکل روشن برای روز ارتباطات ترسیم شده بودند محقق سازند؟

دوم، آیا همگرایی درونی سازمان توانسته است همگرایی بیرون سازمان را نیز رقم بزند؟ و آیا توانسته ایم میان این دو یک همگرایی واقعی درونی و بیرونی ایجاد کنیم؟

سوم، آیا آموزش های کافی ارتباطی در ساختارهای روابط عمومی ما وجود دارد؟‌و آیا همه کسانی که در این زمینه کارگزار روابط عمومی هستند از دانش کافی ارتباطی برخوردار هستند؟

چهارم،‌ آیا صداقت و شفافیت کافی در سازمان ما وجود دارد تا کارگزار روابط عمومی بتواند آن را حس کند و به دیگران منتقل سازد؟

پنجم، آیا همدلی واقعی میان روابط عمومی ها که قلب سازمان ها هستند با مردم که ولی نعمتان ما هستند بحدی هست که بتواند میان ما و آنان اعتماد لازم را به وجود آورد؟
ششم، آیا تا کنون به صورت جدی و واقعی خودمان را ارزیابی کرده ایم و نتایج به دست آمده را بدون هیچ دست کاری برای قضاوت واقعی، در معرض دیگران قرار داده ایم؟

هفتم، آیا واقعا تا کنون به خودمان گفته ایم که شاید در جایگاه واقعی خودمان نیستیم و به دلیل ندانم کاری و نا آشنایی با حوزه جدی ارتباطات و روابط عمومی باید این جایگاه را به اهل آن بسپاریم؟

این هفت سوال،‌ پرسش های جدی در این حوزه هستند که بنظرم اگر توانایی پاسخ به آنها را پیدا کنیم می توانیم مدعی شویم که در جایگاه بلند و مهم ارتباطی قرار داریم و چنانچه بهر دلیل نتوانیم خود را پاسخگو بدانیم، باید به دنبال راههای دیگری باشیم که بتوانیم از خسارت های وارده در این حوزه جلوگیری کنیم که این خود بزرگترین خدمت به جامعه است و ثوابی عظیم خواهد داشت.