آرمان و آرزو از نشانه های بارز نوع انسان است و یکی از فصول جداکننده او با دیگر گونه های موجودات، از جمله حیوانات، که در برخی موارد از جمله در زمینه غرایز اشتراکاتی با انسان دارند، می باشد.
 آرمان ها و آرزوهای بزرگ، فصل خاصی در زندگی ملت ها و انسان های بزرگ نیز هست که آنها را با یکدیگر متفاوت می کند. بشر روزی آرزوی پرواز داشت و امروزه آسمان در اختیار انسان های هوشمندی است که علاوه بر آرزوها و آرمان های بزرگ، از همت و پشتکار در خور توجهی نیز بهره مند بوده اند.
 این انسان های بزرگ ، تنها به آسمان بالای سرشان وافقی که به چشم می آید توجه نکرده اند و برای عملی ساختن آرمان ها و آرزوهای بلندشان که دیگر آرزو و آرمان شخصی نبوده و به یک هدف و ایده درقامت یک ملت تبدیل شده است، به دورترین نقاط قابل دسترسی کهکشان سر زده اند و این روزها از اقامت انسان در کرات دیگر به عنوان یک آرمان یاد می شود.
 خلقیات ثابت و جوهره انسانی نوع انسان در طول تاریخ، به او کمک کرده است که همیشه راه های نرفته ای را در مقابل خود ببیند و با برنامه ریزی، همت و تلاش در این مسیر که گاهی ناپیمودنی هم به نظر می رسد،گام نهد.
 رمز ماندگاری و بقای اجتماعات انسانی، برقراری ارتباط است. از اولین روزی که انسان تنها برای موفقیت بیشتر و برآوردن آمال و آرزوهایی که جوهره آن از سوی خداوند متعال در وجودش نهاده شده بود، به همنوع خود نگاهی متفاوت انداخت و کلید اولین ارتباط زده شد، تا امروز که هر کار و محصول بزرگی با همکاری و نزدیکی انسان ها شکل می گیرد، ارتباط ، حرف اول را در بین انسان ها و درحوزه روابط عمومی زده است.
 انقلاب اسلامی ایران جرقه بزرگی بود که در سه دهه قبل ارتباطات اجتماعی در ایران را دگر گون کرد. مردمی که حکومت، زبان ارتباطی آنها را نمی فهمید و یا حکومتی که فهم ارتباطی خود را از دست داده بود، پایگاه مردمی خود را از دست داد و در جایی که شاه پایه های ارتباطی با ملت خود را در خاستگاهی جز کشور ایران و در دامان بیگانگان جستجو می کرد، نقطه اتصال این ارتباط قطع شد.
 کشوری که برای برقراری ارتباطی از نوع انسانی و همسنگ با فرهنگ و سابقه تاریخی و اسلامی خود به پا خواسته بود، از سوی بدخواهانی که نمی خواستند این ارتباط واقعی بین مردم و حکومت و حکومت و دنیا برقرار شود، جنگی ناخواسته را بر او تحمیل کردند.
 کلید ارتباط واقعی بین یک ملت، رهبر اگاه و هوشمند آن و مدیران اجتماعی زده شد و همین ارتباط صمیمانه و نزدیک، ایران را در جنگ 8 ساله که در یک سوی آن همه کشورهای اردوی استکبار حضور داشتند، به پیروزی رساند. فرزندان این آب و خاک به پا خواستند و نگذاشتند تا دشمنان، ارتباط تاریخی این مرز و بوم را با گذشته پر افتخارشان قطع کنند.
 جنگ گذشت، روسیاهی به ذغال ماند و صدام خود بر طناب تزویری که برای ملت ایران بافته بود، آویخت و به حافظه تاریخ پیوست.
 آنانی که خود را متعلق به این کشور و این کشور را متعلق به اسلام و آموزه های نجات بخش آن می دانستند و آینده ای روشن را برای ملک و مام وطن متصور بودند، هوشمندانه پای در مسیر ارتباط گذاشتند تا با دنیایی که از یک جغرافیای پهناور به دهکده ای کوچک تبدیل شده بود و هر روز صبح ساکنان آن در فجر صادق به هم سلام می گفتند خودی نشان بدهند.
 بلافاصله بعد از جنگ، آنان که به اهمیت ارتباط بین انسان ها واقف بودند، دست به کار شدند. دانشکده ها به فکر راه اندازی رشته های روابط عمومی و دیگر رشته های ارتباطی افتادند. تابلو روابط عمومی که پسوندهای دیگری چون ارشاد، ارتباطات مردمی، تبلیغات و . . . را نیز یدک می کشیدند، بر سر درب اطاق های مختلف در ادارات و سازمان ها نصب و کم کم جای خود را باز کردند.
 همایش ها و جلسات مختلف برگزار شد. کتاب های جدید در این وادی نوشته شدند. تشکل های روابط عمومی شکل گرفتند و در یک کلام، چراغ آرمان ها و آرزوها در این وادی یک به یک چشمک زدند و روشن شدند.
 در این میان توجه به روابط عمومی و ایجاد ارتباطی که بتواند انسجام و وحدت لازم را بین تمامی بخش های اجتماعی به وجود بیاورد، برای کسانی که به اهمیت و ارزش ارتباط واقف بودند، رخ نمود. در این میان،کسانی که به اهمیت ارتباط در دنیایی که انسان های آن روز به روز از هم دورتر می شدند پی برده بودند و می دانستند که مسکن های موقت نمی تواند درمانی برای این درد باشد، به میدان آمدند.
 نکته مهم در این میان ، برای این طیف از کارگزاران، همان آمال،آرمان ها وآرزوهای بزرگ برای یک ملت بود. برنامه آنها هم برنامه سالانه و ده ساله و بیست ساله نبود. نگاه به افقی بود که کبودی و ابرهای متراکم پیش رو نمی توانست نقطه پایانی بر امیدها و آرزوها آنان بگذارد.
 حرکت آغاز شد. جلسات بی پایان با دوستداران و متخصصان این حوزه، مطالعات گسترده و وسیع، حضور در میان مردم و مخاطبان، نوشتن و گفتن و روشنگری در رسانه ها، امیدواری و حضور در بحث ها و مجالس مربوط به حوزه روابط عمومی، ترجیح منافع عمومی و اجتماعی بر منافع شخصی، شب بیداری ها و تدارک دیدن برنامه های کوچک و بزرگ، حضور در تشکل های نوپای روابط عمومی و مبارزه با شخصی سازی و ایجاد محیط های بسته درون گروهی و . . . آغاز مبارزه ای بودند که پایانی برای آن متصور نبود.
 وجود شاخص هایی مانند توجه به منافع ملی، عمومیت بخشیدن به ارتباطات اجتماعی، سهیم کردن خرد جمعی در تصمیم گیری ها، عدم یارگیری جناحی و گروهی، توجه به نیازهای روز جامعه و احتراز از منافع زودگذر و غیر اصولی نیز سمت و سویی دیگر به حرکت این طیف از کارگزاران متعهد روابط عمومی نسبت به منافع جمعی و اجتماعی بخشیده بود.
 وجه فرهنگی انقلاب اسلامی و اهمیت حضور ایران در جامعه جهانی( در دنیایی که ابرای از ابهام و سایه های تردید نسبت به اهداف و برنامه ای این انقلاب نو پا، سایه سنگینش را در گستره گیتی پراکنده بود ) کار سهل و آسانی نبود .
 در شل جدید ارتباطات جهانی، ایجاد ارتباط و انجام مسئولیت های روابط عمومی تنها در جغرافیای ایران پهناور نمی توانست پاسخگوی همه نیازهای این حوزه باشد.
 این مسئله و اهمیت برقرار ی ارتباط با جهانی که باید جمهوری اسلامی ایران را به درستی می شناخت و نقش او را در اداره آن می پذیرفت دغدغه کمی نبود. همه کانال های ارتباطی شناسایی شدند. صاحب نظران ارتباطات در کشورهای مسلمان، همسایه و دیگر کشورهای صاحب نظر و اندیشه شناسایی و با آنان ارتباط برقرار شد .کنفرانس ها و اجتماعات روابط عمومی و ارتباطات شاهد حضور ایرانیانی شدند که با زبان جهانی ارتباطات با زبان محلی و از دریچه آموزه های اسلامی سخن می گفتند. ژورنال ها و مجلات علمی حوزه ارتباطات مقالاتی را به چاپ رساندندکه راه های جدید ارتباط را مبتنی بر ارزش های انسانی و قابل اتکا برای همه اقوام نشان می دادند و نام یک ایرانی بر تارک آن می درخشید.
 گواهینامه های استاندارد مبتنی بر اصول و مبناهای علمی و تخصصی به ایرانیانی تعلق گرفت که سخنان علمی و حرفه ای آنان راهی جدید در مسیر ارتباط بهتر بین انسان ها گشوده بود.
 کشورهای همسایه، اسلامی ودر بخشی پهناوراز جغرافیای جهانی، مجامع و گرد هم آیی های حوزه ارتباطات و روابط عمومی شاهد حضور مدیران و کارشناسانی بودند که از ایران و اسلام سخن می گفتند و برای بحث ارتباطات انسانی مبتنی بر آموزه های اسلامی ارائه می دادند.
 در دانشگاه های مطرح کشورهای مسلمان و منطقه اساتید و صاحب نظران، به احترام ایرانیان به پا خواستند، سخن گفتند و اعتراف کردند، کارشناسان و مدیران حوزه ارتباطات و روابط عمومی در ایران از کارها و برنامه هایی سخن می گویند که ما هنوز در حال تدریس تئوری های آن در کشور خودمان هستیم.
 اکنون و پس از حدود 25 سال، همه این تلاش ها و اقدامات شایسته و تاثیر گذار، با اعتقاد به تاثیر گذاری و رسالتی که همه دست اندرکاران روابط عمومی به آن متصف و نسبت به آن مسئول هستند، همچنان بدون هیاهو و سرو صدا ادامه دارد و الحمدا. . . توانسته است حوزه ارتباطی ایران را در محیط روابط عمومی و ارتباطات در ایران، منطقه و کشورهای اسلامی به نحو شایسته ای توسعه بخشد.
 کارگزار روابط عمومی به عنوان بخشی از بدنه روابط عمومی و به عنوان موسسه ای که علاوه بر رسالت های حرفه ای و تخصصی، رسالتی اجتماعی نیز برای خود قایل است با رونمایی از شبکه اصلاع رسانی روابط عمومی ایران ( شارا ) گامی بلند در این حوزه برداشته است که به نظر می رسد به دلیل اهمیت و فراگیری حوزه فعالیت آن، باید از سوی همه علاقه مندان و دست اندرکاران این حوزه مورد حمایت، یاری و پشتیبانی قرار گیرد. انشا. . .