شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- "اوینگ" در مخالفت با این باور که مدیریت امور تنها نام دیگر فعالیت های ارتباطات صنفی سنتی است نشان داد که مدیریت امور از امور عمومی و روابط عمومی منتج شده است تا به سازمان ها در برنامه ریزی راهبردی و دخالت در افکار عمومی کمک کند بدین سان مدیریت امور این امکان را برای سازمان ها فراهم می آورد که سطح برنامه ریزی راهبردی را از بودجه به سایر ابعاد گسترده تر برنامه ریزی دهد.

بعضی از شرکت ها مسئولیت برخورد با افکار عمومی را به واحد روابط عمومی خود واگذار کرده اند که در این فرآیند توجه به ضرورت افکار عمومی در طرح های راهبردی مورد تاکید قرار گرفته است اما روابط عمومی غالبا" درگیر فعالیت های مطبوعاتی و تعیین این مسئله که آیا پیام های شرکت به خوبی انتقال می یابند یا خیر؟ است.

طرح راهبردی یک موسسه تجاری برای دستیابی به هدف مورد نظر و آنچه که موسسه در جستجوی انجام آن است طراحی می شود. در حمایت از اجرای طرح نوع مواد و منابع انسانی که باید برای دستیابی به اهداف مورد نظر مورد استفاده قرار گیرند در طرح تجاری راهبردی تعیین می شود. طرح برخورد با افکار عمومی که نحوه پاسخگویی به تغییرات در افکار عمومی را برای دستیابی به اهداف مورد نظر در اختیار شرکت قرار می دهد با طرح تجاری راهبردی همراه است.

بدین سان مدیریت امور به ارزش ها و فعالیت هایی نیاز دارد که برای حمایت از برنامه ریزی راهبردی ارتباطات و دستیابی به حس مسئولیت اجتماعی ضروری هستند. اینگونه فعالیت ها می توانند به سازمان ها در اصلاح افکار عمومی و تاثیر بر آن یاری رسانند.

مدیریت امور نباید از برنامه ریزی راهبردی شرکت و فعالیت ها و عملکرد آن جدا باشد. "پرستون" و "پست" مدیران شرکت ها را تشویق کردند تا در برنامه ریزی صنفی خود به افکار عمومی توجه کنند. افکار عمومی در فرآیند تصمیم گیری های تجاری سنتی نقش تخریب کننده را ایفا کرده است. "بوچولز" و سایرین این گونه نتیجه گیری کردند که یک مدیر در دنیای امروز باید عوامل دیگری را در پس عوامل تجاری در تصمیم گیری مورد توجه قرار دهد تا به یک تجارت موفقیت آمیز دست یابد. به همین منظور آنان موارد زیر را بیان کردند:

1-   یک سازمان یا موسسه تجاری برای ادامه حیات خود باید علاوه بر سود و منافع به مسائلی دیگری توجه کند.
2-  مدیران در تمامی سطوح باید از این گونه اهداف غیرمالی و غیر سنتی که نقش مهمی را در فعالیت های تجاری ایفا می کنند آگاهی داشته باشند اما همچنین باید از عوامل تاثیر گذار بیرونی که بر موسسه تاثیر می گذارند آگاهی یابند.

یکی از مشارکت های اصلی مدیریت امور در فرآیند فعالیت های تجاری کمک به شرکت ها در پاسخگویی به وضعیت متغیر موقعیت یا موقعیت هایی است که با مسئولیت صنفی شرکت ها مرتبط بوده است اما "آرینگتون" و "ساوایا" اینگونه نتیجه گیری کردند که مدیریت امور بیش از یک استاندارد در اجرای مسئولیت های اجتماعی شرکت ها است. مدیریت امر به عنوان یکی از بخش های حیاتی بسیار مهم و کاربردی برنامه ریزی راهبردی باید با پیش بینی آینده، زمینه هماهنگی شرکت با تغییرات در افکار عمومی را فراهم آورد.

مدیران امور برای برنامه ریزی راهبردی موثر می توانند با تحلیگران مسائل اجتماعی و افکار عمومی ارتباط برقرار کنند اما "مارکس" اینگونه نتیجه گیری می کند.

مدیران امور باید قادر به پیش بینی آینده باشند و بدانند چه مسائل و موضوعاتی مطرح خواهد شد تا در صورت ضرورت مورد بحث و گفتگوی دقیق و همه جانبه قرار گیرند.

برنامه ریزان راهبردی موسسات تجاری تلاش های خود را بر ایجاد هر چه بیشتر زمینه های دستیابی به سود و منابع بیشتر متمرکز می کنند در حالیکه که مدیریت امور تلاش می کند تا مشکلات اجتماعی را که روند رو به رشدی دارند پیش بینی کرده و به آنها پاسخ دهد نتیجه این است که در مرحله عملیات آنگونه شاید و باید به مسائل اجتماعی توجه نمی شود و به دلیل وجود مقررات یا سایر محدودیت های اجتماعی اهداف طرح ریزی شده تجاری تشخیص داده نمی شوند.

هدف مارکس از ایجاد این تمایز ایجاد ارتباطات موثر بین کارشناسان امور عمومی و طراحان راهبردی بوده است. این مرور نشانگر این نکته است که مدیران امور می توانند از سه راهکار تاکتیکی که در پایین می آید یکی از انتخاب کنند:
الف - سازگاری با وفاق
ب - تسلط
ج - هماهنگی

سازگاری یا وفاق، در  حقیقت پاسخی از سوی موسسه نسبت به فشارهای بیرونی و یا در واقع سر تسلیم فرود آوردن در قبال فشارهای بیرونی است.

تسلط، پاسخ خصمانه به فشارهای بیرونی بوده و با این فرض همراه است که یک شرکت از منابع قدرت تاکتیکی برخوردار است تا در امور مخالفان دخالت کند و افکار عمومی را به تسلط خود درآورد.

تعادل و هماهنگی، سومین راهکار برای ایجاد تعادل و موازنه بین منافع گروه های مختلف برای دستیابی به اهداف شرکت است. تعادل خوب و مناسب این امکان را به یک سازمان می دهد که همزمان با ایجاد هماهنگی بین منافع خوب و منافع سایر سهامداران به منافع مورد نظر خود دست یابد.

مکانیسم صحیح در شروع برنامه ریزی با شناسایی مسائل و موضوعاتی که توسعه یافته یا تغییر کرده اند و اینکه می توانند بر صحت برنامه ریزی طولانی مدت تاثیر بگذارند شروع می شود.