شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- دیوید گرینبرگ بیش از حد جوان بود که بتواند به طور کامل اقدامات ریچارد نیکسون، را در بحث واترگیت و نهایتا استعفای رئیس جمهور از بالاترین مقام کشور در اوایل دهه 70، درک نماید.

گرینبرگ می گوید: "من در طول سال های فعالیت نیکسون یک بچه کوچک بودم، اما فکر می کنم آشفتگی واترگیت و احساس وقوع حادثه ای عمیق در سیاست ما، من را نسبت به تاریخ و سیاست و آن دوره خاص بیدار (مشتاق) نمود". "این مسئله تصادفی نبود و من می خواستم تغییرات را درک نمایم".

اکنون بعد از گذشت سال ها گرینبرگ به عنوان یک مورخ (تاریخ‌دان) ریاست جمهوری، اخیرا کتاب چهارم خود را با عنوان "جمهوری اسپین: تاریخچه داخلی ریاست جمهوری در آمریکا"، منتشر نمود.

او می گوید، بذر این مسئله خیلی زود و زمانی که او بچه بود و با خانواده اش آشکارا در مورد سیاست و تاریخ صحبت می کرد، کاشته شد. در دبیرستان، او یک مقاله طولانی نوشت که در آن نگاهی به مسئله مدیریت مطبوعات توسط رئیس جمهور جان اف کندی در طول خلیج خوک ها (Bay of Pigs)، داشت.

او پایان نامه دکترای خود را به اولین کتاب خود تبدیل نمود. "سایه نیکسون"، که در سال 2004 منتشر شد، که بعد ها منجر به نگارش "جمهوری اسپین" شد.

" تصویر سازی و پیام سازی او، سابقه ای طولانی دارد. حتی تشویشی که نیکسون برانگیخت، سبب نگرانی او در مورد تبدیل شدن سیاست به یک بازی یا رقابتی از تصاویر از دید مردم، می شد. من سعی کردم سرچشمه این مسئله را ردیابی نمایم. از بعضی جهات، این مسئله از خود سیاست منشا می گیرد.

"شما افلاطون و نوشته اش در مورد دستکاری فصاحت و بلاغت (علم معانی بیان) را دیده اید. یونانیان آن را فصاحت و بلاغت (rhetoric) نامیده اند، و این می تواند به عنوان نسخه مقدماتی یا اولیه آن چه که من اسپین نامیده ام، باشد".

گرینبرگ می گوید، کتاب های بعدی او، با نام "Calvin Coolidge" در سال 2006 و "Presidential Doodles" در سال 2007 منتشر شدند، که در نهایت منجر به چاپ کتاب چهارم او با نام "جمهوری اسپین (توجیه گر)" شد، که یک بررسی تاریخی عمیق در چگونگی ساخته شدن دستگاه توجیه‌گر (جانبدار) کاخ سفید می باشد.

او می گوید: " در سال 1901، یعنی هنگامی که روزولت به ریاست جمهوری رسید، در مقایسه با امروز، چیزهای حیرت انگیزی وجود داشت". "امروز ارتش گسترده ای از ناظران انتخاباتی، اساتید توجیه‌گری، سازندگان، مروجین و رسانندگان پیام رئیس جمهور، وجود دارد. تئودور روزولت هیچ کدام از آن ها را نداشت، اما او اولین دستیاران مروج (تبلیغ کننده) اختصاصی خود را استخدام کرد. "

این کتاب با ویلیام مک کینلی، که قبل از روزولت بود، شروع می شود، و به روشنگری در مورد تکامل و سبک توجیه‌گری هر رئیس جمهور از مک کینلی تا باراک اوباما پرداخته است. این کتاب همچنین شامل تاثیر دیگر سیاستمداران، اثرات جانبدارانه آن ها در طی سال ها، و سایر تاثیرگذاران، از جمله روزنامه نگاران و آن چه که گرینبرگ آن را "روشنفکران (intellectuals)" نامیده، می شود.

گرینبرگ می گوید: "من سال ها در مورد آن که چگونه رؤسای جمهور مختلف با این چهره های جذاب و فراموش شده کار می کردند، تحقیق نمودم"، تا این که آنها راه کنترل پیام را آموختند. "من در اصلاحات انجام شده در این فرآیند کند و کاو کردم. این برای من جالب بود که دیدم که آن ها چقدر بازگشت رو به عقب داشتند. این مسئله برای عصر حاضر و یا برای زمان کلینتون، ریگان و یا کندی، جدید نیست. "

پس چگونه یک رای دهنده از جانبداری ها و توجیه‌گری های امروز می گذرد؟
گرینبرگ می گوید: " کارِ من دادن مشاوره های دقیق و عملی نیست". "من تنها تجزیه و تحلیل ارائه می دهم. خواه موفقیت آمیز باشد، خواه نباشد. هیچ قانون ثابتی در مورد آن که چه چیزی کارساز است و چه چیزی کارساز نیست، وجود ندارد".

گرینبرگ در کتاب خود، به توضیح مفصل و دقیق "آگهی گل افتاب گردان"، تونی شوارتز در سال 1964، می پردازد که در آن دختر کوچکی را به تصویر می کشد که در حال کندن یک به یک گلبرگ های یک گل است، در حالی که به عدد 10 نزدیک می شود. صدای پس زمینه بدون وقفه در حال شمارش معکوس برای بمب هسته ای است و در پایان یک ابر قارچی (ابری که در اثر بمب هسته ای ایجاد می شود) در پس زمینه دیده می شود. صدای خارج از قاب: " رئیس جمهور جانسون در 3 نوامبر رای دهید. خطرات بسیار بیشتر از آن است که در خانه بمانید".

گرینبرگ می گوید: "در این آگهی هرگز حتی یک بار هم نام Barry Goldwater ذکر نشد". "این آگهی فقط با اضطراب از پیش موجود ناشی از ترسی که مردم در آن زمان داشتند، بازی کرد. این آگهی در مورد ترغیب مردم به رای دادن به جانسون بیش از گلدواتر نبود، بلکه تنها به اعتقادات مردم در آن زمان تلنگر زد".

گرینبرگ می گوید: عطف به تعجب امروز نامزد انتخابات ریاست جمهوری، دونالد ترامپ، "با رای دهندگانی که به او پاسخ می دهند، او واقعا می داند که مردم چه چیزی را دوست دارند و بنابراین به آن ها همان چیزهایی را می دهد (می گوید) که دوست دارند. مواضع سیاسی او در گذشته لیبرال تر بود. او طنینی پیدا می کند برای زمانی که به مکزیکی ها و مهاجرت، مسلمانان و تروریسم حمله می کند؛ وقتی این اتفاق می افتد، او به آن چه که انجام می دهد پاسخ می دهد. او در این معنا یک موجود بسیار سیاسی است.

گرینبرگ می گوید: "همه مردم، از جمله سیاستمداران، لحظاتی دارند که محافظ خود را پایین آورده (یعنی بی احتیاطی می کنند)، پیام را نادیده گرفته و به طور ناگهانی اقدام می کنند". "آنها این کار را به این خاطر انجام می دهند که به نظر می رسد از خود بی‌خود (بی اختیار) شده اند. دونالد ترامپ به این مسئله معتقد است. در یک نقطه خاص که خودانگیختگی به یک تدبیر روتین تبدیل می شود، راهی که ترامپ می شناسد این است که او می تواند جلب توجه نماید.

گرینبرگ می گوید: "من فکر نمی کنم که ما یک فرهنگ عمومی به طور کاملا مصنوعی داشته باشیم". "همواره سیاستمداران سعی به برقراری ارتباط با آنچه که به آن باور دارند، دارند. این اشتباه است که فکر کنیم که جانب‌داری (توجیه‌گری) یک عمل فریبنده است. بهترین توجیه دارای یک عنصر اساسی از حقیقت است. سیاستمداران سعی در یافتن بهترین راه برای ارائه آن دارند. اما در اصل، آن ها تمایل به استدلال چیزهایی دارند که پشتیبانی می کنند. به همین دلیل آنها در سیاست همواره در جایگاه اول می باشند. "
 

منبع مرجع:  شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)

برگردان: گروه ترجمه شارا