شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در ابتدای سال 2015، برای سال جدید تصمیم‌گیری کردم. با خود عهد کردم تا روی ایمیل اتکای کمتری داشته باشم و در واقع در اقدامات و تلاش‌هایم از تلفن‌های قدیمی برای دستیابی به فعالان روابط عمومی استفاده نمایم. حتی گاهی به صورت اتفاقی، باید شماره شخصی را می‌گرفتم تا فقط برای احوالپرسی با او صحبت کنم.

از خانواده‌ات چه خبر؟ کار و کاسبی چطوره؟
البته، تصمیم‌هایی که اول سال گرفته می‌شوند هیچ وقت به طور کامل تا آخر سال باقی نمانده و اجرایی نمی‌شوند. بنابراین همراه با تصمیمم برای مطالعه بیشتر و خوردن غذای کمتر، آنقدر که امیدوار بودم نتوانستم با تماس به فعالان و قوم روابط عمومی نزدیک شوم.

قبول کردم که نشان دهم به اندازه فردی گناهکار و مقصر هستم که مسبب بخشی از یک رویه نادرست و ترسناک در زمینه فعالیت رسانه‌ها می‌باشد. روزنامه‌نگاران و فعالان روابط عمومی فراموش کرده‌اند که چگونه باید از تلفن استفاده کنند.

منظورم این نیست که هیچ کس از تلفن استفاده نمی‌کند. اما، تقریباً درباره این فکر مطمئنم: شاید میزان استفاده از تلفن از زمان معرفی اختراع جدید الکساندر گراهام بل، به اندازه دوره کنونی تعاملات رسانه‌ای در سطوح مختلف کم نبوده باشد.

وینس ولادیکا، رئیس سابق بخش روابط عمومی موسسه فاکس اسپرت، که اکنون به شرکت‌هایی نظیر کامزکت و رسانه ترایبیون مشاوره می‌دهد، گفته است: «اگر [استفاده از تلفن] به هنری گمشده بدل شده باشد، بسیار مایه‌ی تاسف است».

در واقع، این روزها همه چیز شده است ارسال ایمیل، پیامک و ارتباط از طریق رسانه اجتماعی. اگر خبرنگار هستید، درباره تعداد تماس‌هایی که نمایندگان روابط عمومی با شما می‌گیرند یک روایت و مطلب خبری بنویسید. تقریباً مطمئنم که پاسخ به این سوال رقم بالایی نیست.

اگر عادلانه بخواهیم بگوییم، پاسخ اکثر نمایندگان روابط عمومی به این سوال این است که بیشتر خبرنگاران ترجیح می‌دهند که از طریق ایمیل برای یک مطلب خبری با آنها تماس گرفته شود. در این گفته یک مطلب مطلب نهفته است: «لطفاً با تماس تلفنی مزاحم من نشوید».

کِوین سولیوان، که در زمان ریاست جمهوری جرج بوش، سمت مدیر ارتباطات را بر عهده داشته است به خاطر دارد که وقتی تلفنش زنگ می‌زده که به کار خبرنگاری مشغول بوده است.

سولیوان که موسسه مشاوره او «مرکز ارتباطات کوین سولیوان» از مشتریان ورزشی متعددی برخوردار است گفته است: «من به تماس تلفنی پاسخ نمی‌دهم مگر این که کسی برای تماس با من قرار قبلی داشته باشد».

نکته حرفه ای سولیوان این است: «ما با ریسک به خطر انداختن خودمان، روی ایمیل یا ارسال پیام اتکا داریم».

پیامدهای منفی این مسئله به روش‌های مختلفی احساس می‌شوند. مطالب فقط از طریق ارتباطات ایمیلی به خوبی منتشر و پخش نمی‌شوند. اساساً زنجیره ایمیل‌هایی که موضوع آن برگزاری یک مصاحبه است، با طرح موضوع شروع شده، سپس چند سئوال و جواب بین خبرنگار و فرد روابط عمومی تبادل می‌شود که تمامی اینها معمولاً از 75 کلمه فراتر نمی‌رود.

ولادیکا می‌گوید: «اگر این کار را از طریق ایمیل انجام می‌دهید، شما آهنگ صدا و همچنین منظور و تلویحات موجود در صدای او را نخواهید شنید». «در واقع تبادل ایده‌ای از این طریق صورت نخواهد گرفت».

مسائل دیگری هم وجود دارند. در گذشته، مثلاً در دهه 90 و ابتدای دهه 2000، با فعالان روابط عمومی معمولاً گفتگوهایی داشتم. آیا در آن دوره روش دیگری برای ارتباط وجود داشت؟

اما، نمی‌توانم به شما درباره تعداد تماس‌هایی که به یک مطلب خبری منتهی می‌شد چیزی بگویم، یک مطلب خوب و درست در زمانی که در پی چنین چیزی اصلاً نبودم. این کار معمولاً نتیجه شنیدن چیزی بود که مرا بر آن می‌داشت تا کاری کنم، «مسئله‌ای که درباره آن اصلاً چیزی نمی‌دانستیم».

اما این کار با ایمیل انجام نمی‌شد.
سولیوان می‌گوید: «وقتی که اصلاً گفتگویی وجود ندارد، معنا و مفهوم و ایده‌ای هم مطرح نمی‌شود».

ملکم موران، مدیر دوره آموزشی روزنامه‌نگاری در دانشگاه ایندیانا- دانشگاه پوردو در ایندیاناپولیس معتقد است با اتکای بیش از حد بر ایمیل، حتی چیزهای دیگری هم در معرض خطر قرار دارند.

موران گفته است: «مسئولیت ایجاد روابط و حفظ آن را در میان ما بر دوش فناوری افتاده است».

در واقع، به نظر می‌رسد که بزرگترین تلفات عصر ایمیل/پیامک، تلفات روابط عمومی باشد. وقتی که گزارشگران و فعالان روابط عمومی گفتگوهای تلفنی، تماس چهره به چهره (یک مورد دیگری که کمتر انجام می‌شود) ندارند، تلفات حتی بیشتر هم خواهد شد.

ولادیکا مردد است که آیا در دانشگاه بر ایجاد روابط تاکید کافی می‌شود یا خیر.

«آیا در زمینه ساخت و ایجاد مخاطبین، به افراد آموزشی داده می‌شود یا خیر؟».

ولادیکا می‌گوید: «موران برای سایر مدارس نمی‌تواند صحبت کند، اما این مسئله را به دانشجویان خود مکرراً مورد تکرار قرار می‌دهد».

موران می‌گوید: «به آنها می‌گویم، اگر برای شناخت یک فعال روابط عمومی تلاشی نکنید، چه دلیلی وجود دارد که آنها با شما چیزی را به اشتراک بگذارند؟» مسئله فراتر از کار روی یک مطلب و نوشتن آن است.

سولیوان می‌گوید، بدون این مقوله از روابط، زندگ‌ اش کاملاً متفاوت می‌شده است. سوابق او همچنین شامل مسئول روابط عمومی دالاس موریکس و سرپرستی روابط عمومی برای بخش ورزشی شبکه ان‌بی‌سی می‌باشد.

سولیوان می‌گوید: «هرچیز خوبی که برای من در حیطه شغلی‌ام اتفاق افتاد، نتیجه روابط بود». «چگونه افراد صرفاً از طریق استفاده از ایمیل یا پیامک کار خود را انجام می‌دهند؟ چگونه به این سطح از روابط عمیق دست پیدا می‌کنید؟»

اگرچه به نظر سولیوان، فقط این جوانان نیستند که از تلفن استفاده نمی کنند. همه تلفن را کنار گذاشته اند.

او ادامه می‌دهد: «با این که استفاده از عناصر دیجیتال برای همه ما خیلی آسان شده است، اما در زمینه استفاده از تلفن غیرحرفه‌ای و مبتدی شده‌ایم».

ولادیکا میگوید: «نکته جالب این است که در عصر تلفن همراه، مردم نسبت به گذشته بیشتر در دسترس هستند». باید بیشتر با خبرنگاران و فعالان روابط عمومی تماس گرفته شود نه کمتر.

ولادیکا می‌گوید: از نظر تئوری، می‌توانید در هر نقطه و در هر زمان با هر کسی که می‌خواهید تماس بگیرید». «اما متاسفانه امروزه از این قابلیت استفاده‌ای نمی‌کنیم».

دو ماه و اندی از سال 2015 باقی مانده است، اما چندان برای تصمیم ویژه سال نو، یعنی سال 2016 دیر نیست. همه‌ی فعالان تجاری باید دوباره به تلفن‌های کهنه و قدیمی متوسل شوند و سپس برای استفاده از آن تصمیمی جدی بگیرند.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)

گروه ترجمه شارا