بارها اتفاق افتاده هنگامی که سوار اتوبوس هستید،یا پیاده راه می روید،یا زمانی که در ترافیک گیر افتاده اید به دیوارهای اطراف توجه می کنید،عباراتی بر روی ان نوشته شده است که حمل کننده ی پیام می باشد.پس دیوار یک رسانه است و رسانه وسیله ای است برای انتقال پیام.

از آن سو روابط عمومی پلی است میان یک سازمان و مخاطبانش . در دهه های اخیر بیشتر اوقات نام روابط‌عمومی ما را یاد اتاقی در سازمان های گوناگون و یا نشریات و ... می اندازد ولی شاید بهتر است به یاد بیاوریم که برخی خرده نهاد های اقتصادی در خود نیاز به این سازمان دهی اقتصادی ای نمی بینند و برای اعلام موجودیت و نوع فعالیت خود به جای آنکه به بخشی با نام روابط عمومی بسپارند که بروشور تهیه کند و یا با مطبوعات برای صفحه ی تبلیغات تماس بگیرد یا بخشی از تبلیغات تلویزیونی را اشغال کند ،دیوار را انتخاب می کنند و بر روی آن با مخاطبان خود ارتباط برقرار می کنند.

مخاطبان به طور ساده به خوانندگان، بینندگان و شنوندگان یکی ازکانال های رسانه ای یا هر محتوا و نمایشی اشاره دارد (1) .

مردم هر روزه با یکدیگر برخورد دارند. به هم نگاه می کنند ،در وسایل نقلیه ی عمومی در کنار یکدیگر می نشینند و یا در پیاده رو ها در مسیر های گوناگون راه می روند . این بخشی از روزمرگی و برخورد غیر سازمان یافته ی اجتماعی ما در جامعه است که هر روز با آن سر و کار داریم . شاید دیوار ها به عنوان رکنی برای بخش بندی فیزیکی محیط ها ، محلی برای عدم توجه خوداگاه و ناخوداگاه ما به دیگر انسان ها در برخورد اجتماعی هر روزه ی ما باشد. در اینجا است که دیوارنوشته ها خود را می نمایانند.

شاید نتوان رسما نام این فعالیت ها را روابط عمومی گذاشت، ولی همین دیوار نوشته ها و اعلامیه های دیواری که توسط خرده نهادهای اقتصادی صورت می گیرد بخشی از فعالیت های روابط عمومی از جمله: معرفی، خبر و گزارش (از نوع فعالیت خود)، چاپ و پخش اقلام تبلیغی را انجام می دهد.

1-مک کوایل،دنیس(1387)مخاطب شناسی،ترجمه ی مهدی منتظر قائم،تهران:دفتر مطالعات و توسعه ی رسانه ها