شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- بیست و چهارم اکتبر روز به اجرا در آمدن «منشور ملل» در سال 1945 میلادی، و به عبارت دیگر آغاز کار سازمان ملل، و به عبارت دیگر؛ روز تولد آن سازمان و معروف به «روز ملل» است. مراسم مربوط در آن روز (24 اکتبر 1945) در ساختمان وزارت امور خارجه آمریکا در شهر واشنکتن برگزار شد و نخستین مجمع عمومی این سازمان نیز سال بعد در همان روز در «فلاشینگ میدو» در شهر نیویورک گشایش یافت، جلسه تشریفاتی نخستین مجمع دهم ژانویه همان سال در لندن تشکیل شده بود.

در ژوئن 1945 در اجتماع شهر سانفرانسیسکو، پنجاه دولت منشور ملل را امضاء کرده بودند که تا مراسم 24 اکتبر 1945 تنها 29 دولت این منشور را به تایید پارلمانهای خود رسانیده بودند. همه آن پنجاه دولت از متحدان جنگ جهانی دوم بودند (دولتهایی که به آلمان، ایتالیا و ژاپن اعلان جنگ داده بودند). منشور ملل اینک (سال 2012) 67 ساله و این سازمان دارای 193 عضو است.

     مروری بر کارنامه سازمان ملل از زمان تاسیس نشان می دهد که موفقتر از «جامعه ملل» نبوده و با ساختار کنونی و تا زمانی که منشور آن اصلاح و «وتو = حق رد» از دولتهای پنجگانه سلب نشود بعید است که موفقیت داشته باشد؛ زیرا که فاتحان جنگ جهانی دوم که طرح تاسیس سازمان ملل را با هدف تامین و تضمین منافع خود از این طریق ریخته اند هفت دهه است که در این سازمان حرف آخر را می زنند و عملا آن را به صورت «سازمان دولت های پنجگانه» درآورده اند.

دلیل روشن آن این است که مجمع عمومی سازمان ملل که نمایندگان همه دولت های عضو در آن شرکت دارند و طبق قواعد دمکراسی باید تصمیم گیرنده اصلی باشد از حد یک تریبون آزاد نمی تواند پا فراتر بگذارد و به همین لحاظ دهها سال است که برخی از روزنامه نگاران واژه «متحد» را در نوشته های خود هنگام خطاب کردن این سازمان بکار نمی برند و کتاب سیاسی پُرفروشی هم در این زمینه تحت عنوان «سازمان ملل نامتحد» انتشار یافته است.

بسیاری از اندیشمندان سالهاست که گفته اند: ازآنجا که سازمان ملل با ساختار فعلی که تصمیمات ارکانهای مردمی آن به ویژه کمیسیون حقوق بشر ضمانت اجرایی ندارند، دست کم نام این سازمان؛ از سازمان ملتها به «سازمان دولتها» تغییر یابد تا مردم با شنیدنش عصبی نشوند. ولی دولتهای پنجگانه که هنوز این بنیاد را برای مقاصد خود لازم دارند نهایت تلاش را به عمل می آورند که به همین شکل باقی بماند.

     برای مثال: «یونسکو» یکی از آژانس های سازمان ملل است که در همان سال 1945 با هدف کمک به صلح و امنیت جهان از طریق تقویت همکاری های فرهنگی، علمی و آموزش و پرورشی ملت ها به وجود آمده است تا مردمی که از این راه آگاهی های لازم را به دست می آورند و ارتقاء فرهنگی می یابند احترام به عدالت، حکومت قانون، حقوق بشر و آزادی های اصولی را رعایت کنند. آیا در هفت دهه گذشته این هدف تامین شده است؟. آیا جهانیان حتی یک قدم به این هدف نزدیک شده اند؟. این آژانس فرهنگی جهانی هنوز نتوانسته به ایجاد یک خبرگزاری بی طرف (نامتعهد) بین المللی کمک کند! که پیشنهاد آن در دهه 1960 در قطعنامه سران دولت های غیر متعهد آمده بود و ....