شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- دوم ژوئیه سال 1946 نشست ادیبان و نویسندگان ایران که از 25 ژوئن (چهارم تیر ماه 1325 خورشیدی) برای نوسازی روزنامه نگاری، ترجمه و نثرنویسی و اظهار نظر درباره شعر تشکیل شده بود با صدور قطعنامه (توصیه نامه) ای پایان یافت که تا سالها الگوی نویسندگی بود.
    

در جلسات هفت گانه این نشست (کنگره) ادیبان و نویسندگان از جمله دهخدا، بهار، حکمت، فروزانفر و علی شایگان شرکت داشتند و روش های روزنامه نگاری و نثر نویسی اروپایی در این جلسات بررسی شد و سبکهایی برای ترجمه از زبانهای دیگر مورد موافقت قرار گرفت که رعایت انها به مترجمان توصیه شد.
    نوسازی واقعی روزنامه نگاری ایران از سال 1335 و تاسیس نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری در ایران و دعوت دو استاد روزنامه نگاری از آمریکا از جمله دکتر ویلسون رئیس وقت گروه روزنامه نگاری دانشگاه یوتا و سپس ایجاد دوره های خبرنویسی و ادیت در دانشگاه تهران برای روزنامه نگاران شاغل و تدریس استادان و روزنامه نگاران معروف جهان در آنجا آغاز شد.
    

پیش از سال 1335، روزنامه نگاری ایران مطابق استاندارد جهانی نبود و قواعد و اصول معینی را دنبال نمی کرد و چون مطالب ساده، روان، روشن و کامل نوشته نمی شد عادت و اعتیاد به روزنامه خوانی در طبقه باسواد ایرانی به وجود نیامده و روزنامه از نیازمندی های زندگی روزمره نشده بود.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com