شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- بخشنامه جهانگیری به دستگاه های اجرایی در خصوص انتصاب در روابط عمومی ها در حالی اعلام می شود که روابط عمومی ها همچنان در فضایی مملو از ابهام به سوی آینده نامشخص در حال حرکت هستند.

معاون اول رئیس جمهور طی بخشنامه ای به وزارتخانه ها، موسسات و شرکت های دولتی و استانداری ها از آنان خواست در انتخاب افراد برای تصدی پست های سازمان مرتبط با روابط عمومی ها از نیروهای شایسته و با تجربه استفاده شود.

این درخواست از چند نظر قابل تامل است و در این نوشتار به ابعاد مختلف آن می پردازیم.

در بخشنامه معاون اول رئیس جمهوری آمده است: با توجه به نقش حساس روابط عمومی دستگاههای اجرایی در ایجاد ارتباط با مردم و انعکاس دغدغه ها و انتظارات مردم به مسئولین و متقابلا تبیین تصمیمات و سیاستهای دولت و ضرورت استفاده از نیروهای شایسته در تصدی پست های سازمانی مرتبط با روابط عمومی دستگاههای اجرایی، مقتضی است دستگاههای اجرایی به هنگام انتصاب افراد برای تصدید پست های یاده شده از نیروهای با تجربه متخصص و کارآمد در این زمینه استفاده نمایند.

عبارات کلیدی بخشنامه معاون اول رئیس جمهوری:
1. نقش حساس روابط عمومی
2. ایجاد ارتباط با مردم
3. انعکاس دغدغه ها و انتظارات مردم
4. تبیین تصمیمات
5. نیروهای شایسته
6. نیروهای با تجربه
7. نیروهای متخصص
8. نیروهای کارآمد

در عبارت کلیدی اول، دوم، سوم و چهارم، معاون اول رئیس جمهوری تعریف خودش را از روابط عمومی اعلام کرده است. تعریف روابط عمومی از نظر وی عبارتند از: نهادی با نقش حساس که وظیفه ایجاد ارتباط با مردم و انعکاس دغدغه ها و انتظارات آنها را دارد و در مقابل بایستی تصمیمات دولت را در مقابل به مردم منتقل کند.

اما مساله به این کلمات ختم نمی شود در واقع اصل پیام در قسمت دوم قرار گرفته است که جهانگیری از نهادهای دولتی درخواست می کند تا نیروهایی که ویژگی های خاصی را دارند در مسئولیت های روابط عمومی قرار دهند. این بخش از خبر نیز کاملا منطقی به نظر می رسد. اما چند نکته ظریف در دل این مساله وجود دارد که در ادامه به آن می پردازیم:

گفته های جهانگیری نشان دهنده درک وی از مشکلات روابط عمومی کشور است اما وی مشکلات روابط عمومی کشور را به انتصاب افراد تقلیل داده است.
روابط عمومی پیش از اینکه از مدیران روابط عمومی ضربه بخورد از مدیران سازمان ضربه می خورد که هیچ دانشی در باب روابط عمومی ندارد و بهتر بود که توصیه ای در این باب نیز به مدیران نهادهای کشور می شد تا با جدی گرفتن نقش روابط عمومی به تثبیت جایگاه آن که نخستین گام در اجرای هر برنامه روابط عمومی است، کمک کند.

دومین مساله بحث ساز و کارهای انتخاب یا انتصاب یک مسئول روابط عمومی برای یک سازمان بر اساس مشی سیاسی دولت هاست و نه بر اساس لیاقت و شایستگی که لازمه فعالیت در روابط عمومی می باشد.

یک کارشناس روابط عمومی یا به عبارت دیگر یک مدیر روابط عمومی چگونه می تواند در یک ساختار سازمانی پیشرفت کند و چه چیزی باعث می شود که یک نفر به عنوان مدیر روابط عمومی در راس هرم روابط عمومی قرار گیرد؟

به نظر می رسد که این انتصاب بیشتر جنبه فرمایشی دارد تا جنبه لیاقت گرایانه و شایسته سالارانه که امروز در شعارها بیشتر از همیشه به چشم می خورد. این در حالیست که متن بخشنامه جهانگیری به هیچ وجه دال بر چنین شرایطی در انتصاب ها نیست.

در هر بخشی از سازمان کارکنانی که از توان تخصصی بالایی برخوردار هستند پس از کسب تجربه امکان ارتقاء را در نظام بروکراتیک پیدا می کنند اما تذکرات معاون اول ریاست جمهوری، نشان می دهد گویا روال دیگری بر این انتصابات حاکم است.

در نهایت می توان گفت که این توصیه نامه که در قالب بخشنامه به نهادها اعلام شده است، بهتر بود به صورت یک مجموعه قواعد و مقررات برای انتصاب مسئولان و مدیران ارشد روابط عمومی ها در می آمد، تا سوالاتی که همیشه پیرامون این انتصابات وجود داشته را با پاسخی موجه توجیه کند.