شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- بخشنامه جدید معاون اول رئیس جمهوری برای انتخاب افراد واجد صلاحیت برای روابط عمومی، یکی از دغدغه هایی است که به نظر نمی رسد یک بخشنامه بتواند تغییری در آن ایجاد کند.

جهانگیری معاون اول رئیس جمهوری در بخشنامه خود خطاب به دستگاه های اجرایی آورده است: «با توجه به نقش حساس روابط عمومی دستگاه های اجرایی در ایجاد ارتباط با مردم و انعکاس دغدغه ها و انتظارات مردم به مسئولین و متقابلا تبیین تصمیمات و سیاست های دولت و ضرورت استفاده از نیروهای شایسته در تصدی پست های سازمانی مرتبط با روابط عمومی دستگاه های اجرایی، مقتضی است دستگاه های اجرایی به هنگام انتصاب افراد برای تصدی پست های یاده شده از نیروهای با تجربه متخصص و کارآمد در این زمینه استفاده نمایند.»

در این بخشنامه از به کارگیری نیروهایی سخن رفته است که سه ویژگی را توامان دارند:
1. با تجربه هستند.
2. متخصص هستند.
3. کارآمد هستند.

به نظر نمی رسد با ارسال یک بخشنامه امیدوار بود دردی از روابط عمومی ها در دستگاه های اجرایی کشور دوا شود. این بخشنامه بیشتر شبیه توصیه نامه ای است از شخصی که می داند که مردم مشکلاتی دارند و باید به پاسخ های خود برسند و روابط عمومی را چاره راه می داند اما نمی داند که چگونه این روابط عمومی بیمار در کشور را معالجه کند. ضمنا باید مشخص گردد که یک متخصص با تجربه کارآمد روابط عمومی دارای چه ویژگی هایی است.

در واقع روابط عمومی امروز بیشتر از اینکه از ضعف مدیران خود رنج ببرد از عدم درک مدیران ارشد سازمان رنج می برد. این چیزی است که هیچ اشاره ای در بخشنامه آقای معاون اول نشده است.
درد امروز و دیروز روابط عمومی کشور، عدم درک جایگاه و اهمیت نقش روابط عمومی در تحولات داخلی و خارجی است. اینکه هیچ مدیری امروز حاضر نیست روابط عمومی را به عنوان بخشی از استراتژی اصلی سازمان در کنار خود داشته باشد و به آن چون کپسول آتش نشانی می نگرد. در واقع همیشه در تئوری های روابط عمومی گفته می شود که نخستین گام هر برنامه روابط عمومی، تثبیت جایگاه روابط عمومی در سازمان است و پس از آن می توان گام های بعدی را برداشت.

جناب آقای معاون اول! پیش از اینکه بخواهیم از تخصص ها سخن بگوییم باید از ساختارها، از موانع قانونی، از محدودیت های سازمانی، از بودجه، از سلیقه ها و نگرش های تحقیرآمیز برخی مدیران ارشد به هنرهشتم و از روابطی که بر ضوابط حاکم می شوند سخن بگوییم و تا علت درک نشود پرداختن به معلول بی فایده است و به قطع و یقین بدانید با این گونه توصیه نامه های فاقد ضمانت اجرایی – که مشابه آن را در گذشته بسیار داشتیم- روابط عمومی در این کشور در جایگاه واقعی خود قرار نمی گیرد.