شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-   ناپلئون بناپارت کنسول اول فرانسه (رئیس قوه مجریه) دوم آگوست 1802 و دو سال پیش از امپراتور شدنش دستور اکید داد که مقامات ارشد فرانسوی به نامه های مردم ظرف سه روز پس از وصول، پاسخ کتبی دهند و شنبه هارا برای ملاقات با متقاضیان، صرفنظر از این که چه کسانی باشند اختصاص دهند. ناپلئون به مقامات فرانسوی هشدار داده بود که اگر نامه ها نخوانند و به درد دلها نرسند باید منتظر انقلابی دیگر باشند. همزمان، ناپلئون از مردم نیز درخواست کرد که در صورت مشاهده نقض آن دستور به دفتر او اطلاع دهند تا شخصا رسیدگی کند.

      13 قرن پیش از ناپلئون که خود را سرباز انقلاب فرانسه می خواند، در ایران خسروانوشیروان دست به چنین کاری زده بود که از «تاریخ»، نه افراد، لقب «دادگر» گرفته است. پارلمان انگلستان پیش از ناپلئون کمیسیون عرایض در جوار خود خلق کرد که الگوی همه پارلمانها شده است، ازجمله مجلس شورای اسلامی که کمیسیون اصل 90 دارد. پیشرفته بودن کشورها تنها به خاطر دانش و صنعت آنها نیست، رسیدگی به درد دلها است؛ پیش از آن که «فریاد» شوند. بی توجهی مقامات وقت مسکو به نامه های مردم از عوامل فروپاشی شوروی اعلام شده است.

     در برخی از کشورها کمتر از سه روز به نامه مردم ترتیب اثر می دهند. در این ممالک رسم نیست که صاحب نامه را برای ادای توضیح دعوت کنند؛ مدیری که نامه را دریافت می دارد برحسب اهمیت و فوریت نامه، معاون و یا یکی از زیردستان خود را به سراغ شاکی می فرستد. مسئله تا حل شدن دنبال می شود و برای حل آن، اگر لازم باشد ضابطه و قانون وضع می گردد.

     یکی از وظایف هر دفتر روابط عمومی یافتن شکایات از لابلای روزنامه ها و دادن به مقام مربوط و تعقیب آن تا حل مسئله است، و به همین لحاظ است که شمار ناراضیان از عملکرد ادارات کم می شود و به حد اقل می رسد. باوجود این، در سومین قرن صدور دستور حیاتی ناپلئون هنوز کشورهایی هستند که به مشکلات مردم که در جراید منعکس می شود و یا نامه های ارسالی آنان، آن طور که باید توجه نمی کنند که یک ضعف اداری بزرگ است.