شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، نویسنده: عادل میرشاهی (سردبیر شارا)- دانش روابط عمومی نیز همانند سایر حوزه های دانش به دو دسته عمده: دانش ضمنی و دانش آشکار تقسیم می شود. شاید یکی از نقاط ضعف کارگزاران روابط عمومی در این است که تنها به دانش آشکار تکیه کرده اند.

روابط عمومی به عنوان یک حرفه، نیازمند تجربه است. تجربه ای که هر شخص در سازمان، شرکت یا موسسه خودش بدست می آورد، نمودی از دانش آشکار در بافتی است که آن را اجرا می کنیم. در واقع دانش آشکار یک تجلی دارد و آن در دانش ضمنی بوجود می آید.

کارشناسان و کارگزاران روابط عمومی که در بخش های مختلف کار می کنند، خود می توانند تولید کننده دانش ضمنی باشند. این دانش ضمنی نه تنها برای خود آنها یک سرمایه تجربی به حساب می آید بلکه سازمان نیز باید از این دانش استفاده کند.

در سازمان های دانش بنیان که مدیریت دانش در آنها انجام می شود، این دانش از طریق مصاحبه های مداوم از کارمندانی که برای مدتی طولانی فعالیت کرده اند دریافت و مدیریت می شود. اما در حوزه روابط عمومی کشور معمولا مدیریت دانش انجام نمی شود.

روابط عمومی برای پویایی نیازمند شناخت بیشتر خود در بستری است که اتفاق می افتد. روابط عمومی در سازمان های تجاری، روابط عمومی در سازمان های امنیتی، روابط عمومی در سازمان های نظامی، روابط عمومی در سازمان های اقتصادی، روابط عمومی در صنایع، روابط عمومی در کارخانه ها، روابط عمومی در کسب و کارهای خرد، روابط عمومی در بیمارستان ها و محیط های درمانی، روابط عمومی در هتلداری و گردشگری و ... هر کدام اقتضائات خود را دارند.

ما در تمام واحدهای روابط عمومی تولید محتوا می کنیم، اخلاق حرفه ای را ارج می نهیم و در همه آنها با مخاطبان خود برخورد اصولی می کنیم. اما شکل مخاطبان، نحوه برخورد، نوع محتوای مورد نیاز در هر کدام از این سازمان ها متفاوت است.

این تفاوت شاید برای کسی که برای اولین بار وارد یک سازمان می شوید، ملموس نباشد. اما برای مثال به مرور زمان در می یابیم که در روابط عمومی گردشگری بیشتر از هر چیز دیگر به عکس و فیلم نیاز داریم. بنابراین گرایش تولید محتوای خودمان را بر همان اساس تنظیم می کنیم.

بهترین کاری که می تواند در کسب و استفاده از دانش ضمنی به ما کمک کند، نوشتن خاطرات است. نگارش خاطرات، ضمن اینکه خشکی دانش را در خود ندارد، باعث می شود که بعد از مدتی بتوانیم مواردی را بیرون بکشیم که پیش از نگارش در ذهن نداشتیم.

مثلا پی می بریم که رئیس یا مدیر سازمان ما چه سبک خبری را بیشتر می پسندد یا اینکه کدام اخبار ما بیشتر پوشش خبری دریافت می کنند. آنوقت به مواردی می رسیم که می توان آنها را به صورت 1، 2، 3 و ... بر شمرد. همین دانش می تواند در کتابچه ای جدای از کتابچه خاطرات روابط عمومی نگهداری شود. در صورتی که حتی نتوانستید از آن کتابچه ای منتشر کنید، می توانید آن را برای گروه های بعدی خود باقی بگذارید. این تجارب می توانند در قالب یک وبلاگ نیز درآیند.

فایده نگارش خاطرات روابط عمومی در وبلاگ این است که شما بازخورد دریافت می کنید و می توانید مفاهیم خود را تصحیح و بازتعریف کنید. البته در این مورد دقت داشته باشید که هیچ گاه نباید محتوایی از جانب شما منتشر شود که کیان سازمان را زیر سوال ببرد. یا به نوعی نشان دهنده ضعف شما در سازمان باشد.

تمام روابط عمومی ها دارای ضعف های بی شماری هستند اما مرور آنها توسط خود شما برای سازمان بازتاب بدی دارد. با توجه به این نکته و سعی در عمومی سازی محتوایتان می توانید با خیال راحت خاطرات خود را از فعالیت های روابط عمومی منتشر کنید و از نتایج خوب آن در دراز مدت بهره مند شوید.